I'm a fighter!

Het is gebeurd, mijn tweede voorstelling in Afrika, drie dagen gespeeld in Kisumu. Ik ben ontzettend blij en moe. Het is moeilijk te beschrijven wat ik de afgelopen dagen allemaal heb meegemaakt, maar ik zal het proberen.
Vorige week dinsdag hadden we de laatste repetitie op school, drie kwartier voor het einde kwam Muya (de leraar die me in Kisumu Girls ‘helpt’) super gestressed naar me toe met de boodschap dat hij nu de meiden mee moest nemen want de Deputy was er achter gekomen dat de meisjes in de jongensschool waren en het was nog maar de vraag of ze nog konden optreden want daar zou zij wel eens stokje voor kunnen steken. Niet echt iets wat je drie dagen voor de premiere wilt horen.
Wij (ik en de jongens) bleven verbouwereerd achter. Een half uur later belde Muya me of ik kon komen praten. De Deputy was al naar huis dus hij kon me de afloop van het verhaal nog niet vertellen, maar hij zou zijn uiterste best doen om er voor te zorgen dat alles goed zou komen, het leek hem alleen wel verstandig om de meiden niet naar de generale repetitie te laten gaan, donderdag middag, om problemen te voorkomen. Leuk, je generale repetities met maar de helft van je spelers.
Woensdagmiddag bij hem langs gegaan en hij hield weer hele verhalen over hoe moeilijk het allemaal was en hoeveel hij allemaal deed om er voor te zorgen dat er geen problemen waren. Toen we weg gingen maakte hij een aantal opmerking in Swahili tegen Johnson die ik niet kon verstaan, bleek achteraf dat hij zei: Laat haar mijn meisjes niet gebruiken. Toen ik dat hoorde knapte er iets in me. Drie maanden lang continue bezig om er voor te zorgen dat er een mooie voorstelling komt geheel in het belang van de gemeenschap en de spelers en dan krijg je dat...
Donderdag dus alleen met de jongens die de meiden rollen met plezier op zich namen, zonder enkele gene hezen ze zich in hun jurken. Grote hilariteit. Ondanks de afwezigheid van de meiden was het wel een goede reptitie met een goede sfeer en inzet. De geluidsinstallatie was alleen minder goed dan beloofd door het management team van de ‘Sportsground’ (de plek waar we optraden). De microfoons kraakten de hele tijd en de bas was ook niet echt overtuigend, maar er werd beter beloofd voor de volgende dag. De straatjongens waren ook bij de repetitie aanwezig en een van hen (nogal high van de lijm) deed een aantal scènes mee alsof hij er vanaf het begin van de repetities bij was geweest. Het was superontroerend om te zien hoe mijn spelers en die straatjongen ineens dezelfden werden en hoe vanzelfsprekend dat ging.
Vrijdag, de DDay, om 11 uur op de meidenschool om de situatie te checken, het leek allemaal goed te komen maar Muya was echt in een pesthumeur. Wat geef je me als ik kom, vroeg hij, een vraag die pas later echt tot me door drong in zijn volle betekenis. Niets vermoedend antwoordde ik hem, een soda barridi (koud drankje). That’s too cheap, I’m not coming! (wordt vervolgt)
Nog een doorloop kunnen doen met de meiden en de jongens vooral gefocussed op orientatie en opkomsten en afgangen. Ondertussen pakten zich enorme wolken samen in de lucht met een bedreigend kleurtje. Half zes, spelen, flink aantal publiek, let’s go.
Gelijk vanaf het begin liet de geluidsinstallatie ons in de steek, twee microfoons deden niks meer en de twee overige maakten steeds een verschrikkelijk geluid waar het publiek ook pissig van werd. Om het geheel nog iets erger te maken weigerde de bar naast het veld hun muziek uit of zelfs zachter te zetten (ben tijdens de voorstelling drie keer naar ze toe gerend om ze te smeken mee te werken, tevergeefs).
Het bleef gelukkig wel droog en desondanks al deze tegenslagen deden de spelers het ontzettend goed en was het publiek geboeid en onder de indruk. Tijdens het laatste nummer werd er door leerlingen en straatjongens gedanst, een groot feest.
Muya kwam pas halverwege de voorstelling aanzetten met een ontzettend chagrijnig hoofd, hij ging naast de lerares van Kisumu Boys zitten en zat zo’n beetje de hele tijd te praten, super onbeschoft.
Terwijl het laatste nummer nog bezig was kwam Johnson naar me toegesneld, we moeten nu de meiden van het veld afhalen, Muya wil ze nu mee!
In plaats van even kunnen genieten van het feit dat we onze eerste voorstelling gespeeld hadden was het weer stressen en gezeik. You broke the contract! werd me herhaaldelijk medegedeeld door Muya. (de voorstelling zou om half zeven afgelopen zijn en het was AL twintig voor zeven). Ik moest de volgende dag maar weer langs komen om te praten, want hier zouden wel weer eens problemen van kunnen komen.
Gelukkig kon ik nog wel met de jongens mee naar hun school om samen met hun te eten. Ze waren allemaal super opgewonden en uitgelaten blij en trots. En ik ook, ondanks alle stress en vermoeidheid.
De volgende ochtend zijn we als eerste naar Sportsground gegaan om ons te beklagen over de slechte kwaliteit van het geluid. Volgens hen lag het aan onze leerlingen die niet wisten hoe ze met een microfoon om moeten gaan, bullshit. En dat de bar de muziek niet uit wilden doen dat was ook niet hun schuld, alhoewel ze hadden beloofd daar voor te zorgen. Ik heb die dag een andere geluidsinstallatie gehuurd omdat ik niet drie maanden werk wilde laten verpesten door zoiets stoms... En ik vroeg een gedeelte van mijn geld terug aan die lui maar dat was echt onmogelijk, wel konden ze de apparatuur nalaten kijken op technische mankementen (misschien iets om voor zo’n evenement te doen?). Laat maar jongens, ik wil kwaliteit.
Daarna naar de meidenschool, wederom Muya met een chagrijnige kop. Niet eens een opmerking over het stuk tot Johnson vroeg wat hij ervan vond. I own the play, so ofcourse I like it. Ik viel zo’n beetje van mijn stoel toen ik dat hoorde.
Ik trok het niet meer, en had er geen zin meer in, in dat gezeik over hoe drama wel geaccepteerd zou worden in de school als ik voor schoolgeld kon zorgen voor de wezen en de meiden naar Nederland kon laten komen voor een reisje. Dat maakt indruk, daar hebben we iets aan. Wat ik doe dus niet.
Ik ging naar de jongens en Johnson bleef met hem achter. Toen kwam de aap dus uit de mouw, hij wilde geld zien. Hij voelde zich ondergewaardeerd, ik betrok hem nergens bij, hij wist niet eens wat Ubuntu nou eigenlijk was en wat ik ermee wilde bereiken en hij verzekerde Johnson ervan dat de lerares van Kisumu Boys er net zo over dacht. Wat een eikel. Hij is vanaf het begin degene geweest die nooit op een repetitie kwam opdagen, ik heb hem uitgebreide info gegeven over wat Ubuntu inhoudt en heb notabene samen met hem het budget voor de voorstelling en de reis naar Nairobi opgesteld...
Die middag aan de andere kant van het gebouw opgetreden (geen luidruchtige bar) en met een goede muziekinstalatie en microfoons. En meer dan duizend man publiek.
De voorstelling was geweldig, het publiek was muisstil en luisterde aandachtig naar de tekst en er werd ook veel gelachen.
Iedereen was door het dolle heen na de voorstelling. Gelukkig, daar doe je het voor. Heel veel complimenten gekregen van mensen uit het publiek en bijna iedereen van de groep werd benaderd door mensen die er bij wilden horen, die mee wilden doen. De straatjongens deden ook weer geweldig mee, (zal ik op video laten zien).
De meiden snel naar school gebracht met hun eten en daarna met de jongens in een restaurantje gegeten, gezellig.
Zondag. Om van het gezeik van die eikel af te zijn heb ik hem een envelop gegeven met daarin nogmaals tekst en uitleg over mijn organisatie en doelstellingen, het budget en 2500 shilling (ongeveer 25 euro) en ineens was hij weer mijn vriend.
Toen ik bij Sportsground aankwam stonden er enorme ijzeren stellingen op het veld waar wij optreden. Bleek dat die lullo’s van het management het veld ook aan een of andere religieuze instelling die zieltjes willen redden hadden verhuurd. Scene geschopt, ik had het echt helemaal gehad met die lui. (ik had trouwens voor 200 stoelen betaald en ze hadden me er maar 150 gegeven, dat moet ik ook nog oplossen)
Samen met mijn leerlingen die stellages weg gesleept, zieltjes redden doen ze maar ergens anders vandaag.
De voorstelling ging wederom goed, op een akkefietje met de straatjongens na waardoor ik de voorstelling even stil moest leggen (ze renden massaal een snoepjes verkoper achterna die weigerde een van hen wisselgeld te geven) en het regende tijdens de voorstelling af en toe een beetje, maar het publiek bleef geboeid en haakte geen moment af. Al met al was het een groot succes en kon ik zondag avond eindelijk eens niet slapen vanwege het feit dat ik blij en opgelucht was ipv stress en zorgen.
Maandag.
Ik loop ontspannen door de stad en besluit om de kostuums bij de jongensschool op te halen om ze te laten wassen voor ons vertrek naar Nairobi. Precies op het moment dat ik aankom worden de twee drama patrons bij directeur geroepen. Wat nu weer, dat kan nooit iets goeds betekenen. De directeur was bezocht door twee journalisten van een of andere krant om hem te vragen of hij op de hoogte was van het feit dat de ‘muzungu’ (blanke) zijn leerlingen alcohol gaf en dat ze dronken optraden, dat er eigenlijk niet gespeeld werd in de voorstelling alleen gedanst, dat er geen begeleiding was vanuit de school en dat de jongens tot negen uur ’s avonds in het park bleven rondhangen. Allemaal leugens, met als doel, geld. Als je niet wilt dat dit verhaal gepubliceerd wordt dan moet je dokken. De directeur zei hen om twee uur terug te komen en dat hij ook zijn eigen onderzoek wilde doen. Mijn emotionele veerkracht was na al dat gebeuren van het weekend wel zo’n beetje op en ik zat er echt helemaal door heen. Gelukkig geloofde de directeur die journalisten niet en hij bleef de hele middag opzettelijk uit zijn kantoor omdat hij geen zin had om met ze te praten. Ik en Johnson hebben de hele middag voor zijn kantoor gezeten samen met de journalisten die er op een gegeven moment genoeg van hadden en weg zijn gegaan. En tot op heden hebben we niks meer van ze gehoord, ik denk dat ze wel door hadden dat hun plan was mislukt.
Ik schrijf dit verhaal op en vraag me af of jullie er iets van begrijpen. Ik snap er zelf namelijk heel weinig van. De mensen hier hebben af en toe echt een heel merkwaardige mentaliteit, erg ingesteld op destructie en geld, wat mijn inziens de ontwikkeling van hun land erg belemmerd.
Ik zal er misschien iets beter over kunnen oordelen als ik weer terug ben in Nederland en uitgerust ben, maar ik voel me nu door de mangel gehaald. Ik heb echt geprobeerd om iets goeds te doen en een aantal mensen willen er het goede niet van inzien en proberen me slechts door het slijk te halen als een blanke die misbruik maakt van hun kinderen. Ik snap dat hun levenssituatie en de geschiedenis daar een grote rol inspelen maar het doet wel pijn en als je niet oppast kan je er heel bitter van worden.
Ik hoop dat de reis naar Nairobi goed zal gaan en dat ik er iets meer van kan genieten zonder al te veel problemen.
Ik sluit af met een groet en ik zie jullie over twee weken weer.
Volgende week kom ik niet aan schrijven toe, ben ik de hele tijd op pad. Ik ga samen met Johnson naar het geboortedorp van een straatjongen genaamd Felix. Johnson neemt hem in huis en ik wil zijn school sponsoren. Maar daar hebben we de toestemming van zijn moeder voor nodig, dus daar gaan we achter aan. Felix is een superschat van dertien en ik gun hem alle geluk in de wereld. Ik hoop dat het gaat lukken om hem echt van de straat te halen en hem een betere toekomst te geven.
Hopelijk is dit de eerste stap. Sinds een paar dagen woont hij bij ons en dat gaat goed, zijn hele gezicht straalt en hij lijkt ineens veel jonger.
Hij heeft ook meegedaan aan het laatste nummer van de voorstelling, samen zingen met Kennedy (zie foto).
Ok dat was het voor nu.
Tot later, tot in Holland.
liefs Marieke.