Het stil aan de overkant!
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
08 November 2006 | Kenia, Kisumu
Dit is geloof ik wel mijn recordtijd op het niets van me laten horen vlak.
Klinkt als een slap excuus, maar ik heb het echt ongelooflijk druk...
De dagen vliegen voorbij. Ik sta elke dag om zeven uur op en kom na een dag heen en weer vliegen, organiseren, regisseren, regelen, enz, om ongeveer zeven uur weer thuis, eten koken en dan kan je me op vegen.
Dus nu even proberen samen te vatten wat er in de afgelopen weken allemaal is gebeurd. Om te beginnen geef ik nog steeds iedere week les op dinsdag, donderdag en zondag, daarnaast neem ik de leerlingen wanneer mogelijk mee naar het internetcafe om te werken aan de website. Ik weet niet of jullie al eens gekeken hebben, maar er staan ondertussen heel veel artikelen op. (www.rebeltoday.org/ubuntu)
De repetities gaan de ene keer goed en de andere keer minder. De leerlingen zijn echte pubers vol aan het ontdekken wie ze zijn en hoe ze dat kunnen laten zien. Vooral interessant natuurlijk als er mensen van het andere geslacht bij zijn. Dat zorgt af en toe voor de nodige onrust. Het Keniaanse onderwijs systeem is erg gesteld op ijzeren discipline. Stok slagen en andere manieren van fysieke straf zijn hier aan de orde van de dag. En dan ben ik daar, de vriendelijke, begrijpende muzungu die nooit van d’r leven een kind zal slaan of keihard in zijn/haar arm zal knijpen (erg populair, de blauwe plekken liegen er niet om, verder zijn jonge boomtakken en rubberen buizen beproefde middelen om discipline het vege lijf in te meppen) omdat er niet geluisterd werd of vanwege geklets. Dus ja, dan moet je andere manieren proberen, streng zijn helpt natuurlijk, en als je de boel loopt te verstieren mag je ophoepelen, maar dan nog, het blijft natuurlijk een theaterles. Vrijheid is een belangrijk onderdeel van het gebeuren, zonder vrijheid geen spel. Maar goed, ieder spel heeft zijn spelregels waar je je aan moet houden, anders is er geen klap aan. En de ene keer gaat dat beter dan de andere keer. Soms moet ik de spelregels te vaak herhalen en dan vraag je je af waarom er niet wat meer vanuit eigen initiatief de orde wordt bewaard om een werkbare atmosfeer te behouden. Vooral als ik moe ben heb ik het daar lastig mee, als ik uitgerust ben gaat het prima. Ook Roy, de jongen die me hier helpt met het stuk helpt me op dit vlak jammer genoeg niet goed mee. Sterker nog hij is zelf vaak aan het lullen met de jongens terwijl we aan een scene werken. Al een paar keer op aan gesproken, maar het komt helaas nog steeds voor. Ik heb hem herhaaldelijk verzocht om zowel mentaal als fysiek aan mijn zijde te staan, zodat we als een team samen werken met de groep, maar hij plaatst zichzelf toch steeds weer aan de andere kant van waar ik ben, dus nu ga ik naast hem zitten.
Maar goed, dat maakt hem nog geen Morweotsile, met wie ik echt een team vormde en met wie ik alles samen deed. Johnson helpt me wel met veel dingen, maar hij heeft zelf ook van alles te doen. Dus het meeste komt toch op mijn schouders terecht, en dat valt soms wel eens zwaar. Sommige dagen heb ik het gevoel dat ik op mijn tandvlees loop. Dat ga ik volgend jaar toch anders aan pakken. Gelijk vanaf het begin iemand zoeken die me kan helpen met productionele zaken en het project, naast locale collega, uitvoeren met een vrijwilliger/stagiaire uit Nederland die op alle vlakken (theater, productie, internet en documentatie) mee kan helpen en trainen.
Ik moet nu vaak zoveel dingen doen dat het soms lijkt dat het repeteren van de voorstelling een bijzaak wordt en dat bevalt me helemaal niet want theater is nog steeds het belangrijkste doel van het geheel en ik wil graag mooie dingen maken en de energie overhebben om er ook nog van te genieten...
Dan is het nu tijd voor een positief bericht:
De ambassade sponsort het project, gelukkig. Twee weken geleden ben ik tussen de bedrijven door afgereisd naar Nairobi om het contract te ondertekenen en regelingen te treffen om de voorstelling ook in Nairobi te kunnen spelen. Jawel, naast de drie speeldagen hier in Kisumu gaan we ook nog twee dagen spelen in Kibera, een van de grootste sloppenwijken van heel Afrika, en daar, beste mensen, ben ik best wel trots op!!! De kids zijn ook onwijs blij, drie dagen met zijn allen op reis, naar de hoofdstad, slapen in een hotel, helemaal fantastisch.
De voorstelling word volgens mij best mooi (alhoewel ik daar vorige week nog heel anders overdacht, ik was oververmoeid en de spelers waren naar mijn idee alleen maar aan het kloten, maar nu ik wat uitgeruster ben zie ik het allemaal weer wat positiever in). We openen het stuk met drums gemaakt van lege olievaten door midden zijn gezaagd en waar korte pootjes onder zijn gelast. Het zijn er zes en dat maakt een behoorlijke herrie. Het spel groeit en sommige kids zijn echt lekker aan het spelen. Naast het feit dat het stuk een serieuze boodschap heeft hebben we er gelukkig ook veel humor in kunnen stoppen om het geheel wat lichter te maken.
Daarnaast hebben ze een aantal toffe nummers geschreven, waarvan we er nu twee hebben opgenomen. De producer van de studio viel zo’n beetje van z’n stoel toen hij die nummers hoorde. Hij dacht een knullig nummer voor zijn kiezen te krijgen van een aantal school jongentjes, maar ipv kreeg hij een supervet nummer met een goede melodie, goede zang en een ijzersterke boodschap. Hij heeft nu aangeboden om de jongens een heel album op te laten nemen en ze te promoten. Moet nu dus als de wiedeweerga achter de rechten en door soort zaken aan om de jongens te beschermen en er zeker van te zijn dat ze niet uitgebuit zullen worden. Maar het is natuurlijk wel helemaal te gek dat ze een album kunnen gaan maken. Daarnaast sponsort de ambassade hun eerste videoclip, die gaan we in de laatste week van november (tevens mijn laatste week hier) opnemen. Morgen overleg met de straatjongens, ik wil dat ze mee doen in de clip om op die manier toekomstige toeschouwers (hopelijk heel oostelijk Afrika, het nummer is namelijk in het Engels en Kiswahili) een duidelijk beeld te geven waar deze jongens mee te maken hebben.
Verder vormt een van die nummers het laatste nummer van de voorstelling. Nu wil ik dat de straatjongens die ik de afgelopen weken les heb gegeven dan tijdens het refrein en masse het podium op komen en met de leerlingen samen zingen om een duidelijk teken af te geven aan de gemeenschap: Wij zijn allemaal kinderen, met dezelfde rechten! Ook al zit de een op school en leeft de ander op straat.
Vrijdag gaan we ze het refrein leren zingen. Verder gaat Chris (jongen waar ik een van mijn eerste berichten overschreef) voordat de voorstelling begint optreden met zijn nummer, wat we vorige maand hebben opgenomen. Hij gaat ook mee naar Nairobi.
Volgende week is het dan al weer zover, showtime. Het lijkt hier allemaal veel sneller te gaan, terwijl we in Namibie ongeveer net zolang aan de voorstelling gewerkt hebben. Ik zie er naar uit om het stuk aan de mensen te laten zien en ik ben erg benieuwd naar de reacties. Ik zal het jullie laten weten, de week na de voorstelling heb ik wel weer wat tijd om te schrijven, althans, tijd, ik denk wel vaker tijd voor mezelf te hebben, maar dat is hier schaars....
Liefs,
Marieke
Klinkt als een slap excuus, maar ik heb het echt ongelooflijk druk...
De dagen vliegen voorbij. Ik sta elke dag om zeven uur op en kom na een dag heen en weer vliegen, organiseren, regisseren, regelen, enz, om ongeveer zeven uur weer thuis, eten koken en dan kan je me op vegen.
Dus nu even proberen samen te vatten wat er in de afgelopen weken allemaal is gebeurd. Om te beginnen geef ik nog steeds iedere week les op dinsdag, donderdag en zondag, daarnaast neem ik de leerlingen wanneer mogelijk mee naar het internetcafe om te werken aan de website. Ik weet niet of jullie al eens gekeken hebben, maar er staan ondertussen heel veel artikelen op. (www.rebeltoday.org/ubuntu)
De repetities gaan de ene keer goed en de andere keer minder. De leerlingen zijn echte pubers vol aan het ontdekken wie ze zijn en hoe ze dat kunnen laten zien. Vooral interessant natuurlijk als er mensen van het andere geslacht bij zijn. Dat zorgt af en toe voor de nodige onrust. Het Keniaanse onderwijs systeem is erg gesteld op ijzeren discipline. Stok slagen en andere manieren van fysieke straf zijn hier aan de orde van de dag. En dan ben ik daar, de vriendelijke, begrijpende muzungu die nooit van d’r leven een kind zal slaan of keihard in zijn/haar arm zal knijpen (erg populair, de blauwe plekken liegen er niet om, verder zijn jonge boomtakken en rubberen buizen beproefde middelen om discipline het vege lijf in te meppen) omdat er niet geluisterd werd of vanwege geklets. Dus ja, dan moet je andere manieren proberen, streng zijn helpt natuurlijk, en als je de boel loopt te verstieren mag je ophoepelen, maar dan nog, het blijft natuurlijk een theaterles. Vrijheid is een belangrijk onderdeel van het gebeuren, zonder vrijheid geen spel. Maar goed, ieder spel heeft zijn spelregels waar je je aan moet houden, anders is er geen klap aan. En de ene keer gaat dat beter dan de andere keer. Soms moet ik de spelregels te vaak herhalen en dan vraag je je af waarom er niet wat meer vanuit eigen initiatief de orde wordt bewaard om een werkbare atmosfeer te behouden. Vooral als ik moe ben heb ik het daar lastig mee, als ik uitgerust ben gaat het prima. Ook Roy, de jongen die me hier helpt met het stuk helpt me op dit vlak jammer genoeg niet goed mee. Sterker nog hij is zelf vaak aan het lullen met de jongens terwijl we aan een scene werken. Al een paar keer op aan gesproken, maar het komt helaas nog steeds voor. Ik heb hem herhaaldelijk verzocht om zowel mentaal als fysiek aan mijn zijde te staan, zodat we als een team samen werken met de groep, maar hij plaatst zichzelf toch steeds weer aan de andere kant van waar ik ben, dus nu ga ik naast hem zitten.
Maar goed, dat maakt hem nog geen Morweotsile, met wie ik echt een team vormde en met wie ik alles samen deed. Johnson helpt me wel met veel dingen, maar hij heeft zelf ook van alles te doen. Dus het meeste komt toch op mijn schouders terecht, en dat valt soms wel eens zwaar. Sommige dagen heb ik het gevoel dat ik op mijn tandvlees loop. Dat ga ik volgend jaar toch anders aan pakken. Gelijk vanaf het begin iemand zoeken die me kan helpen met productionele zaken en het project, naast locale collega, uitvoeren met een vrijwilliger/stagiaire uit Nederland die op alle vlakken (theater, productie, internet en documentatie) mee kan helpen en trainen.
Ik moet nu vaak zoveel dingen doen dat het soms lijkt dat het repeteren van de voorstelling een bijzaak wordt en dat bevalt me helemaal niet want theater is nog steeds het belangrijkste doel van het geheel en ik wil graag mooie dingen maken en de energie overhebben om er ook nog van te genieten...
Dan is het nu tijd voor een positief bericht:
De ambassade sponsort het project, gelukkig. Twee weken geleden ben ik tussen de bedrijven door afgereisd naar Nairobi om het contract te ondertekenen en regelingen te treffen om de voorstelling ook in Nairobi te kunnen spelen. Jawel, naast de drie speeldagen hier in Kisumu gaan we ook nog twee dagen spelen in Kibera, een van de grootste sloppenwijken van heel Afrika, en daar, beste mensen, ben ik best wel trots op!!! De kids zijn ook onwijs blij, drie dagen met zijn allen op reis, naar de hoofdstad, slapen in een hotel, helemaal fantastisch.
De voorstelling word volgens mij best mooi (alhoewel ik daar vorige week nog heel anders overdacht, ik was oververmoeid en de spelers waren naar mijn idee alleen maar aan het kloten, maar nu ik wat uitgeruster ben zie ik het allemaal weer wat positiever in). We openen het stuk met drums gemaakt van lege olievaten door midden zijn gezaagd en waar korte pootjes onder zijn gelast. Het zijn er zes en dat maakt een behoorlijke herrie. Het spel groeit en sommige kids zijn echt lekker aan het spelen. Naast het feit dat het stuk een serieuze boodschap heeft hebben we er gelukkig ook veel humor in kunnen stoppen om het geheel wat lichter te maken.
Daarnaast hebben ze een aantal toffe nummers geschreven, waarvan we er nu twee hebben opgenomen. De producer van de studio viel zo’n beetje van z’n stoel toen hij die nummers hoorde. Hij dacht een knullig nummer voor zijn kiezen te krijgen van een aantal school jongentjes, maar ipv kreeg hij een supervet nummer met een goede melodie, goede zang en een ijzersterke boodschap. Hij heeft nu aangeboden om de jongens een heel album op te laten nemen en ze te promoten. Moet nu dus als de wiedeweerga achter de rechten en door soort zaken aan om de jongens te beschermen en er zeker van te zijn dat ze niet uitgebuit zullen worden. Maar het is natuurlijk wel helemaal te gek dat ze een album kunnen gaan maken. Daarnaast sponsort de ambassade hun eerste videoclip, die gaan we in de laatste week van november (tevens mijn laatste week hier) opnemen. Morgen overleg met de straatjongens, ik wil dat ze mee doen in de clip om op die manier toekomstige toeschouwers (hopelijk heel oostelijk Afrika, het nummer is namelijk in het Engels en Kiswahili) een duidelijk beeld te geven waar deze jongens mee te maken hebben.
Verder vormt een van die nummers het laatste nummer van de voorstelling. Nu wil ik dat de straatjongens die ik de afgelopen weken les heb gegeven dan tijdens het refrein en masse het podium op komen en met de leerlingen samen zingen om een duidelijk teken af te geven aan de gemeenschap: Wij zijn allemaal kinderen, met dezelfde rechten! Ook al zit de een op school en leeft de ander op straat.
Vrijdag gaan we ze het refrein leren zingen. Verder gaat Chris (jongen waar ik een van mijn eerste berichten overschreef) voordat de voorstelling begint optreden met zijn nummer, wat we vorige maand hebben opgenomen. Hij gaat ook mee naar Nairobi.
Volgende week is het dan al weer zover, showtime. Het lijkt hier allemaal veel sneller te gaan, terwijl we in Namibie ongeveer net zolang aan de voorstelling gewerkt hebben. Ik zie er naar uit om het stuk aan de mensen te laten zien en ik ben erg benieuwd naar de reacties. Ik zal het jullie laten weten, de week na de voorstelling heb ik wel weer wat tijd om te schrijven, althans, tijd, ik denk wel vaker tijd voor mezelf te hebben, maar dat is hier schaars....
Liefs,
Marieke
-
08 November 2006 - 13:50
Dennis:
Ha lieve Marieke,
Te gek om je steeds zo vol vuur 'te horen' als ik je berichten uit Afrika lees. Keep that fire burning!
Ik zelf ben inmiddels twee weken in het veelkleurige India en begin me dat ook inmiddels een klein beetje te realiseren. Ik voel me best wel een beetje een zondagskind als ik mijn yoga aan het doen ben onder een palmboom aan het strand hier... anyway, zoals ik zei: blijf vlammen! veel liefs x Dennis -
08 November 2006 - 14:13
Minouk:
Hai schat.. Zo, klinkt als een zware, doch zeer de moeite waard en mooie ervaring.. Ben echt benieuwd naar de voorstelling. Je gaat hem toch ook weer filmen hoop ik?? Succes nog even met de laatste loodjes.. Ik denk aan je. en hope to see you soon!!
Kus -
08 November 2006 - 16:25
Robert:
Hoi Marieke!!
Hier je oud huisgenoot. Wat een mooie foto's heb je erop gekwakt!!! Nu hebben we ook een beetje beeld bij het verhaal. Natuurlijk veel succes met de laatste voorbereidingen en nog meer met de voorstellingen volgende week!! In Gobabis liep je toen ook als een gestresste kip rond dus de voorstelling zal ook dit keer goed verlopen.
Als ik in de buurt was, was ik gekomen. Hmm... Afrika begint echt wel te missen nu ik weer helemaal terug in het Babylonische ritme ben.
Veel succes nogmaals en hou ons nog even op te hoogte, als je gelegenheid hebt ;-)
Sien vir jou, Robert -
08 November 2006 - 16:43
Ellen:
Hoi Marieke!
wat leuk om te horen allemaal! Ik studeer vanaf eind Augustus in NY en heb het hier ongeloofelijk naar mijn zin! Studeer hier aan de Universiteit en ben me een beetje aan het specialiseren in praktijk vakken.(film) Regie, scriptwriting, allemaal ongeloofelijk leuk. Verder is NYC een hele inspirerende stad met ontzettend veel diversiteit, kunst en muziek. Genoeg mooie leuke plekjes om te genieten en me uit te leven. Ben blij dat ik de keuze heb gemaakt hier een tijdje te wonen. Inderdaad lastig om veel te mailen en iedereen op de hoogte te houden. In Januari ben ik weer in Amsterdam. Hoop je tegen die tijd misschien weer eens te zien. Kom je nog terug rond die tijd?
Veel succes met alles, ik hoop dat alles goed gaat.. Geniet!1love, kus uit NY, Ellen -
08 November 2006 - 18:55
Jitske:
Fijn weer wat van je te horen. Maar ik heb me voor nix zorgen gemaakt; zo te lezen gaat het prima met je, ondanks alle drukte. Neem idd af en toe echt de tijd om te genieten, want de komende weken zullen nét zo snel voorbij vliegen als de afgelopen tijd, en die krijg je niet weer terug... Heel veel succes en plezier!
Liefs Jits -
09 November 2006 - 21:11
Kanya:
Lieve Marieke!
Leuk om weer over je project te lezen en een beeld te krijgen van waar je allemaal mee te maken hebt. Het lijkt me niet makkelijk, maar ik vind het echt bijzonder om te horen wat je allemaal voor elkaar krijgt!! Jammer dat ik je niet even een bezoekje kan brengen in "jouw huis"...
Dus bij deze een knuffel op afstand en heel veel moois gewenst voor de voorstelling (wat ontzettend tof dat je met ze gaat "touren"!)
Liefs, Kanya. -
11 November 2006 - 18:56
Joyce:
lief miekje
succes met alles en goed zo! veel veel liefs, ik ben weer in amsterdam, en jij eigenlijk?
kussen enz! -
12 November 2006 - 10:16
Renny Westerhof:
Hoi Marieke,
Wat ben je weer heerlijk fanatiek bezig, wat heb jij een energie zeg! Petje af!
Ik hoop dat je er ondanks de stress en de drukte ook nog van kan genieten.
Ik zou nu wel graag even bij je willen kijken, en vooral het eindresultaat bewonderen, maar dat zit er helaas niet in.
Veel plezier, succes en sterkte daar.
Groetjes Rinske Grietje -
13 November 2006 - 06:35
Roos:
Snoepje, you're amazing! Toi Toi Toi met de voorstelling, ik denk aan je.
Liefs Roos -
14 November 2006 - 21:17
Mamsa:
liefste Marieke ik wil je graag langs deze weg het allerbeste toewensen met de voorstelling in Nairobi, hoop dat alles gaat zoals jij dat wenst,wou dat ik erbij kon zijn. Zondag nog met Mike gesproken. Ik heb je van de week al verschillende keren te bellen, geen contact, nu dan zo maar, van hieruit de allerliefste groeten en hele dikke zoenen en embrassementen, heb zin om je weer te zien en voelen. tot dan Mamsa en Ad.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
