Zula to Survive!!!
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
19 Juni 2007 | Namibië, Gobabis
Waar te beginnen. Er gebeurt zoveel, zoveel moois en ontroerends. Dingen die je raken tot in het diepste van je ziel, die een glimlach op je gezicht doen verschijnen tot je er spierpijn van krijgt. Dingen die je hart vervullen met een warme gloed en die je uit je slaap houden of waarvoor je extra vroeg wakker wordt.
Waar heeft ze het over?
Over 20 jongens uit de township Epako waar Morweotsile en ik sinds twee weken geleden mee aan het werk zijn. 20 jongens die niet naar school gaan maar die overleven door hun dagen op straat door te brengen, graaiend naar iets eetbaars in de vuilnisbakken of bedelend om een dollar. Jongens die de meeste mensen als overlast beschouwen. Jongens die Benny, Simson of Fredrick heten, die 10, 13 of 16 jaar oud zijn en er van dromen om leraar, priester of ‘een persoon’ te worden. Jongens die door hun ouders totaal verwaarloosd worden vanwege allerlei verschillende redenen, geen geld, drankverslaving en een geschiedenis die hen zwaar op de schouders ligt.
Jongens die een puurheid in zich hebben die je dwars door het vuil op hun gezicht en kleren kunt zien, een puurheid die je telkens weer opnieuw treft iedere keer dat je in hun ogen kijkt.
Misschien draaf ik een beetje door, maar ik probeer enkel duidelijk te maken dat deze jongens me betoverd hebben. Nog nooit heb ik zoveel magie mee gemaakt tijdens het geven van een theaterles. Zoveel lol, ontdekkingen en emoties.
Ik kan niet onder woorden brengen hoe het voelt om zo’n jochie ineens te zien stralen van trots, te zien schaterlachen of bloedserieus zijn toekomstdroom uit te beelden.
Zoals gezegd zijn we nu twee weken bezig en het is wonderbaarlijk om te merken hoe de groep groeit, steeds hechter wordt en hoe elkeen daarin mee groeit.
Morweotsile en ik hebben deze groep ‘straat’ jongens gevonden door her en der rond te vragen en zo werd ik gebeld door een kennis met de mededeling dat net die week iemand was begonnen om met hen te werken. Deze iemand heet Ben, een schat van een man, die al jarenlang probeert om een ‘straat’ jongens programma op te zetten, maar daarvoor weinig tot geen steun krijgt vanuit de gemeenschap, ministerie van jeugd en dat soort instanties. Maar net 2 weken geleden heeft hij het voor elkaar gekregen om dan toch eindelijk echt van start te gaan. En op dat moment vonden we elkaar. Hij werkt iedere les met ons mee, doet mee, en vertaalt. Ik spreek engels tegen de jongens, Morweotsile afrikaans en Ben damara, de taal die ze echt beheersen.
Drie dagen per week werken we met hen, als eerste is er dan om acht uur ’s ochtends ontbijt, bestaande uit soep met brood. Ontbijt is belangrijk, de hele nacht is het ijskoud (het is hier nu winter) en zo warmen ze van binnen een beetje op. Daarnaast kan je moeilijk 3 uur lang bezig zijn terwijl je nog niks gegeten hebt. Maar vooral is ontbijt geven belangrijk omdat ze anders naar de stad zouden gaan om op zoek te gaan naar eten.
We hebben veel oefeningen met ze gedaan voor het opbouwen van vertrouwen, het vergroten van de concentratie en presence, en transformatie. We willen de voorstelling laten ontstaan uit hun ervaringen en verhalen, hun angsten, wensen en dromen. Het decor gaan we maken van houten pallets en de rekwisieten zullen ze zelf gaan knutselen van ijzerdraad en papiermache.
Naast repeteren wordt er veel gevoetbald en gepraat en afgelopen zaterdag hebben we bij mij thuis een wasdag georganiseerd. Eerst koppen scheren en dan onder de douche. Een groot feest. Vervolgens in hun nieuwe voetbaloutfit (witte t shirts waar ze zelf hun naam en hun nummer op geschilderd hebben en shorts) een wedstrijdje spelen op het veld voor het huis waar iedereen ze kan zien. Veel mensen stopten om te kijken wie die jongens nu eigenlijk waren en waren stomverbaasd om te zien dat deze kids dezelfde waren als die ze normaal gesproken rond de winkels zien hangen.
Dat is nu precies wat we willen, deze kinderen hun trots en eigenwaarde terug geven, de gemeenschap laten inzien dat het kinderen zijn en de ouders laten zien dat ze een zoon hebben waar ze trots op moeten zijn en hopelijk een aanzet geven tot het nemen van hun verantwoordelijkheden.
De voorstelling zal op dezelfde avonden gespeeld worden als de schoolvoorstelling. Daar zijn we ondertussen ook druk mee aan de slag. En het gaat hartstikke goed. De spelers vinden het script geweldig, leren driftig hun tekst en zijn alweer een heel stuk verder dan vorig jaar. We proberen ze zoveel mogelijk zelfstandig te laten werken en ze hun eigen verantwoordelijkheid te laten voelen. En dat werkt heel goed.
Desalniettemin is er nog heel veel werk te doen en ik ben blij dat ik straks wat versterking krijg van Minouk (danslerares) en Mike (mijn vriendje en half theaterdocent). Ik heb nu een dag in de week vrij en dan ben ik half uitgeput. Gelukkig, dat wel. Want wederom ervaar ik dat dit precies is wat ik wil doen. Geen twijfel mogelijk.
Het is alleen jammer dat er bepaalde individuen in de gemeenschap hier niet zo blij zijn met wat ik doe, vanwege verschillende redenen maar de grootste is jaloezie.
Om onszelf te beschermen hebben we nu het programma van Ben officieel laten registreren, zodat ons niet kunnen gaan beschuldigen van het exploiteren van kinderen. Dat is namelijk wat er gezegd wordt, dat ik geld ga verdienen d.m.v die kinderen....
Nu ben ik nog vergeten te zeggen dat Maarten Rens hier nu is (bestuurslid van Ubuntu en documentaire maker) en die heeft de afgelopen twee weken gefilmd. Dus gelukkig kunnen jullie straks allemaal zien hoe het is. Dan hoef ik niet meer proberen om uit te leggen hoe het voelt want dan kunnen jullie het zelf ervaren. Maarten komt begin augustus weer om de aanloop naar de voorstelling en de uiteindelijke voorstelling te filmen. Dit alles komt ook op de Namibische televisie en Morweotsile en ik zijn al voor twee talkshows uitgenodigd om te praten over onze projecten.
Hoe cool is dat, kunnen we aan het hele land laten zien hoe goed het is om theater te maken met de jeugd voor de gemeenschap!!!
Ok, ik ga weer door, we moeten materiaal kopen om een zinkhuis te bouwen.
We hebben een stuk land gevonden waar we nu een soort ‘clubhuis’ voor de jongens kunnen neerzetten waar ze ’s avonds veilig met z’n allen om een vuurtje kunnen zitten, waar ze dingen kunnen doen om een beetje geld te verdienen (zoals kippen houden en hout hakken om te verkopen) en waar ze kunnen voetballen. Dit alles doen we nu bij een gezin die ons lief helpen, maar op z’n Afrikaans komen er nu elke dag meer familieleden op bezoek op het moment dat het eten klaar is en dat is toch niet helemaal de bedoeling, dus...
Ik hoop dat het nu niet weer drie maanden duurt voordat ik weer schrijf, maar geloof me ik heb het zo druk dat ik ’s avonds blij ben als ik in mijn bedje lig en niks meer hoef te doen.
Veel liefs en alles,
Marieke.
P.S: Zula to survive is onze yell en ook de titel van de voorstelling, wat zoiets betekent als een beetje van alles en nog wat doen (stelen, bedelen, rondhangen, kleine klusjes doen) om te overleven.
Waar heeft ze het over?
Over 20 jongens uit de township Epako waar Morweotsile en ik sinds twee weken geleden mee aan het werk zijn. 20 jongens die niet naar school gaan maar die overleven door hun dagen op straat door te brengen, graaiend naar iets eetbaars in de vuilnisbakken of bedelend om een dollar. Jongens die de meeste mensen als overlast beschouwen. Jongens die Benny, Simson of Fredrick heten, die 10, 13 of 16 jaar oud zijn en er van dromen om leraar, priester of ‘een persoon’ te worden. Jongens die door hun ouders totaal verwaarloosd worden vanwege allerlei verschillende redenen, geen geld, drankverslaving en een geschiedenis die hen zwaar op de schouders ligt.
Jongens die een puurheid in zich hebben die je dwars door het vuil op hun gezicht en kleren kunt zien, een puurheid die je telkens weer opnieuw treft iedere keer dat je in hun ogen kijkt.
Misschien draaf ik een beetje door, maar ik probeer enkel duidelijk te maken dat deze jongens me betoverd hebben. Nog nooit heb ik zoveel magie mee gemaakt tijdens het geven van een theaterles. Zoveel lol, ontdekkingen en emoties.
Ik kan niet onder woorden brengen hoe het voelt om zo’n jochie ineens te zien stralen van trots, te zien schaterlachen of bloedserieus zijn toekomstdroom uit te beelden.
Zoals gezegd zijn we nu twee weken bezig en het is wonderbaarlijk om te merken hoe de groep groeit, steeds hechter wordt en hoe elkeen daarin mee groeit.
Morweotsile en ik hebben deze groep ‘straat’ jongens gevonden door her en der rond te vragen en zo werd ik gebeld door een kennis met de mededeling dat net die week iemand was begonnen om met hen te werken. Deze iemand heet Ben, een schat van een man, die al jarenlang probeert om een ‘straat’ jongens programma op te zetten, maar daarvoor weinig tot geen steun krijgt vanuit de gemeenschap, ministerie van jeugd en dat soort instanties. Maar net 2 weken geleden heeft hij het voor elkaar gekregen om dan toch eindelijk echt van start te gaan. En op dat moment vonden we elkaar. Hij werkt iedere les met ons mee, doet mee, en vertaalt. Ik spreek engels tegen de jongens, Morweotsile afrikaans en Ben damara, de taal die ze echt beheersen.
Drie dagen per week werken we met hen, als eerste is er dan om acht uur ’s ochtends ontbijt, bestaande uit soep met brood. Ontbijt is belangrijk, de hele nacht is het ijskoud (het is hier nu winter) en zo warmen ze van binnen een beetje op. Daarnaast kan je moeilijk 3 uur lang bezig zijn terwijl je nog niks gegeten hebt. Maar vooral is ontbijt geven belangrijk omdat ze anders naar de stad zouden gaan om op zoek te gaan naar eten.
We hebben veel oefeningen met ze gedaan voor het opbouwen van vertrouwen, het vergroten van de concentratie en presence, en transformatie. We willen de voorstelling laten ontstaan uit hun ervaringen en verhalen, hun angsten, wensen en dromen. Het decor gaan we maken van houten pallets en de rekwisieten zullen ze zelf gaan knutselen van ijzerdraad en papiermache.
Naast repeteren wordt er veel gevoetbald en gepraat en afgelopen zaterdag hebben we bij mij thuis een wasdag georganiseerd. Eerst koppen scheren en dan onder de douche. Een groot feest. Vervolgens in hun nieuwe voetbaloutfit (witte t shirts waar ze zelf hun naam en hun nummer op geschilderd hebben en shorts) een wedstrijdje spelen op het veld voor het huis waar iedereen ze kan zien. Veel mensen stopten om te kijken wie die jongens nu eigenlijk waren en waren stomverbaasd om te zien dat deze kids dezelfde waren als die ze normaal gesproken rond de winkels zien hangen.
Dat is nu precies wat we willen, deze kinderen hun trots en eigenwaarde terug geven, de gemeenschap laten inzien dat het kinderen zijn en de ouders laten zien dat ze een zoon hebben waar ze trots op moeten zijn en hopelijk een aanzet geven tot het nemen van hun verantwoordelijkheden.
De voorstelling zal op dezelfde avonden gespeeld worden als de schoolvoorstelling. Daar zijn we ondertussen ook druk mee aan de slag. En het gaat hartstikke goed. De spelers vinden het script geweldig, leren driftig hun tekst en zijn alweer een heel stuk verder dan vorig jaar. We proberen ze zoveel mogelijk zelfstandig te laten werken en ze hun eigen verantwoordelijkheid te laten voelen. En dat werkt heel goed.
Desalniettemin is er nog heel veel werk te doen en ik ben blij dat ik straks wat versterking krijg van Minouk (danslerares) en Mike (mijn vriendje en half theaterdocent). Ik heb nu een dag in de week vrij en dan ben ik half uitgeput. Gelukkig, dat wel. Want wederom ervaar ik dat dit precies is wat ik wil doen. Geen twijfel mogelijk.
Het is alleen jammer dat er bepaalde individuen in de gemeenschap hier niet zo blij zijn met wat ik doe, vanwege verschillende redenen maar de grootste is jaloezie.
Om onszelf te beschermen hebben we nu het programma van Ben officieel laten registreren, zodat ons niet kunnen gaan beschuldigen van het exploiteren van kinderen. Dat is namelijk wat er gezegd wordt, dat ik geld ga verdienen d.m.v die kinderen....
Nu ben ik nog vergeten te zeggen dat Maarten Rens hier nu is (bestuurslid van Ubuntu en documentaire maker) en die heeft de afgelopen twee weken gefilmd. Dus gelukkig kunnen jullie straks allemaal zien hoe het is. Dan hoef ik niet meer proberen om uit te leggen hoe het voelt want dan kunnen jullie het zelf ervaren. Maarten komt begin augustus weer om de aanloop naar de voorstelling en de uiteindelijke voorstelling te filmen. Dit alles komt ook op de Namibische televisie en Morweotsile en ik zijn al voor twee talkshows uitgenodigd om te praten over onze projecten.
Hoe cool is dat, kunnen we aan het hele land laten zien hoe goed het is om theater te maken met de jeugd voor de gemeenschap!!!
Ok, ik ga weer door, we moeten materiaal kopen om een zinkhuis te bouwen.
We hebben een stuk land gevonden waar we nu een soort ‘clubhuis’ voor de jongens kunnen neerzetten waar ze ’s avonds veilig met z’n allen om een vuurtje kunnen zitten, waar ze dingen kunnen doen om een beetje geld te verdienen (zoals kippen houden en hout hakken om te verkopen) en waar ze kunnen voetballen. Dit alles doen we nu bij een gezin die ons lief helpen, maar op z’n Afrikaans komen er nu elke dag meer familieleden op bezoek op het moment dat het eten klaar is en dat is toch niet helemaal de bedoeling, dus...
Ik hoop dat het nu niet weer drie maanden duurt voordat ik weer schrijf, maar geloof me ik heb het zo druk dat ik ’s avonds blij ben als ik in mijn bedje lig en niks meer hoef te doen.
Veel liefs en alles,
Marieke.
P.S: Zula to survive is onze yell en ook de titel van de voorstelling, wat zoiets betekent als een beetje van alles en nog wat doen (stelen, bedelen, rondhangen, kleine klusjes doen) om te overleven.
-
19 Juni 2007 - 11:13
Vincent:
Betoverend!!!
x Vincent -
19 Juni 2007 - 11:49
Joyce:
hee lief!
klinkt goed!
ben supertrots op je!
ik heb een jongen ontmoet die naar je toe gaat (een theaterMBO?) uit t hoge noorden, kan dat kloppen? Jans en ik zitten vanaf 21 juli in Zimbabwe, zitten we lekker op dezelfde 'golflengte'. Hoop dat t verder goed met je gaat en veel veel liefs
joyce
ps cool van maarten! -
19 Juni 2007 - 12:26
Ellen:
Een mooie ontroerende mail Marieke, veel succes & geluk. kus -
19 Juni 2007 - 12:30
Minouk:
dag schat.. nog ff.. het klinkt fantastisch.. ebn super trots dat ik me zometeen bij je mag voegen..
Tot snel.
Kus -
19 Juni 2007 - 16:36
Joël:
Prachtverhaal! Echt werkelijk prachtig, het verhaal, maar vooral wat je doet!
Joël (een vriend van Minouk) -
20 Juni 2007 - 04:55
Peter:
indrukwekkend verhaal, maar ik wist al dat daar in het klein heel grote dingen worden gedaan. -
20 Juni 2007 - 13:34
Roos:
Ongelooflijk, ik heb er geen woorden voor. Je bent magistraal. Weet dat de kids hun magie genereren door hun samenwerking met jou.
Succes en you're on my mind
Liefs Roos -
21 Juni 2007 - 13:37
Chantal:
Met ontroering heb ik je verhaal gelezen. Zet'm op!
dikke knuffel -
22 Juni 2007 - 21:23
Margriet:
Effe lezen op het net en swaf een pracht verhaal van jou. Wat een geweldige ervaringen daar in het winterse zuiden! Krijg veel zin om te zien wat je allemaal beleeft.Ik heb bewondering voor je. Veel zoenen van hier Margriet en by the way Rik is geslaagd en gaat naar Utrecht. doei -
21 Juli 2007 - 18:11
Mirjam:
Hoi Marieken,
Wat geweldig dat jullie iets doen met de straat kinderen. Heel bijzonder. Ik herken ze inderdaad van de supermarkt. Goh helemaal goed!!!!
Groet,
Mirjam -
21 Augustus 2007 - 20:54
Stance:
Hoi Marieke,
Wat heb je al veel gedaan in Gobabis. Mooi dat je wat met de straatkinderen doet en om te lezen dat mensen verbaasd naar ze keken. Gelukkig heb je nu versterking en is je grote liefde er ook. Hoop dat het niet te koud is nu het daar winter is en nog even en dan ben je ook al weer in Nederland. Geniet nog van de laatste weken. Enne denk aan je rust.
Ben zelf alweer bijna 3 maanden terug, wat gaat de tijd snel, denk nog veel aan Gobabis en zou er soms zo weer willen zijn. Wie weet?? Later??
O Ja was er nog post voor ons gekomen?? Wil je het dan meenemen naar Nederland, contacten we dan! bvd
Groetjes, Stance
-
14 September 2007 - 12:28
Jurgen:
Beste Marieke, zou je contact met mij op willen nemen in verband met projecten in Gobabis. namibiehelp@gmail.com
Misschien een wat vreemde manier, maar ik zie momenteel geen andere weg.
Alvast bedankt. -
19 Oktober 2007 - 13:44
Michel Visser:
Beste Marieke,
Ik ben theatermaker/acteur en heb een aantal vragen over je bijzondere project. Kan alleen nergens een mail adres vinden om contact met je op te nemen. Zou je mij kunnen mailen; michelvisser@gmx.net Dank je wel!
MVG Michel Visser
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
