Terug!
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
31 Juli 2008 | Namibië, Gobabis
Sinds afgelopen zaterdag ben ik weer in Gobabis.Terug na een jaar...
Het voelt onderhand toch echt als thuiskomen.
Dinsdag waren Mike en ik al vertrokken vanuit Amsterdam. We vlogen op Kaapstad en zijn vandaar met een bus naar Windhoek gereden, slechts 20 uur op de weg.
Toen we vrijdagochtend in alle vroegte aankwamen in een ijskoud Windhoek (het is nu winter hier) voelden we ons allebei helemaal doorgereisd en ziek.
Om de tijd te overbruggen tot een christelijk uur zijn we naar een chique hotel gegaan die vanaf zes uur ’s ochtends ontbijt serveren. We kregen allebei geen hap door onze keel. Maar goed, alles beter dan op een koude winderige parkeerplaats zitten wachten tot de zon opkomt en je ergens naar toe kan gaan. De serveerster die zag dat ik me niet goed voelde en ongeveer vier keer in een half uur naar de wc liep gaf Mike een briefje met daarop de naam van een medicijn wat goed helpt bij morning sickness.
Altijd goed om te weten als het moment daadwerkelijk daar is, maar dit was toch alleen maar oververmoeidheid en vies eten langs de snelweg.
Uiteindelijk ingecheckt in een hostel waar ik elk jaar logeer als ik in Windhoek ben, daar kregen we een hele relaxte kamer en we hebben zo’n beetje de hele dag geslapen.
Ben (de man van Early Intervention Programme) was ook in Windhoek en kwam ons opzoeken. Vanwege mijn krampende maag kon ik helaas niet echt lang met hem praten, horizontaal was ongeveer de positie die mijn lijf verdroeg.
Ben vertelde ons dat Dokter Nel uit Gobabis precies het busje in de verkoop had wat wij zochten voor het project. Mike is er die middag met hem naar gaan kijken, hij stond namelijk bij een garage in Windhoek. Bleek echt een te gekke wagen te zijn voor een hele goeie prijs. Zo reden wij de volgende dag (zaterdag) eind van de ochtend op de Trans Kalahari Highway in onze eigen kar richting Gobabis. Geweldig gevoel en een goed begin van het project. Ik voelde me gelukkig ook al weer veel beter en kon in verticale positie genieten van het Namibische landschap.
Rond een uur of drie kwamen we aan in Epako (de township) en de kleindochter van de medicijnman heeft ons het huis van Ben en de jongens gewezen.
Alle jongens waren echter naar town gegaan. Rechtsomkeert dus met de bus en op zoek naar de Zula Boys. Het duurde niet lang voordat we ze gevonden hadden.
Binnen een half uur zaten Trolly, Benny, Billy, Wally, Wacca, Effie, Paul en Saul met grote ogen en een beetje verlegen bij ons in de bus.
Wie nog misten waren Smoke, Andreas, Jefta en Johannes (voor diegenen die het vorig jaar hebben gevolgd, Jacob, Macuca, Fredrick en Paul zijn buiten Gobabis op ‘farms’ bij hun families). Smoke heeft nu zijn eigen ‘huis’ een kapotte minibus met daarop in sierlijke letters geschildert: Smoking. Als oudste van het stel heeft hij nu zijn echte vrijgezellewoning. We konden hem niet vinden (zaterdag avond is een drukke avond) en niemand wist waar Jefta was. Johannes zat helaas vast in de cel vanwege het stelen van geld van een oude dame. Andreas was thuis bij zijn ouders.
We hebben die avond een kleine braai (barbeque) gehouden om te vieren dat we weer bij elkaar zijn, met boerewors, aardappelsalade, kip en cola. Zo fijn om ze weer te zien. Tegelijkertijd lijkt het heel lang geleden, maar ook zo vertrouwd.
De boys moesten weer aan ons wennen. Ze waren een beetje stil. Tot we weg waren, toen barste het geklets los. Over de mooie bus, over dat we er echt weer waren, over het nieuwe stuk wat we gaan maken, over de tournee, kortom heel veel te bespreken, en het duurde lang voordat ze in slaap vielen, vertelde Ben ons de volgende dag.
De afgelopen dagen zijn we weer echt in Gobabis. De dagen gaan snel om. Veel te doen en omdat alles net wat langzamer gaat dan bij ons gaat de zon voordat je het in de gaten hebt alweer onder rond een uur of half zes. Snel warme kleren aantrekken, wat eten, een Windhoek Lager of twee, filmpje kijken en onder de wol. Want in Afrika beginnen de dagen vroeg.
Vandaag (woensdag) heb ik Johannes heel even gezien bij het gerechtsgebouw.
Hij zit nu een week vast. Ben wilde hem uit de gevangenis halen, maar Johannes zijn vader was het er niet mee eens. Hij wil dat Johannes zijn lesje leert en tot de vierde augustus daar blijft, dan komt zijn zaak voor en zonder de toestemming van de ouders kan Ben hem niet vrijkrijgen. Het is onwerkelijk voor mij om hem daar zo te zien, een jochie van 15, vast in de cel. Ik probeerde een beetje met hem te praten, maar het was heel erg moeilijk om contact met hem te maken. Hij heeft even mijn hand vast gehouden, toen liep ie weg, zonder iets te zeggen. Ik hoop met heel mijn hart dat hij niet al te slecht behandelt wordt door de andere gevangenen. De ouderen van hen hebben de neiging om de jongeren te ‘treiteren’. Hier moet je onder verstaan, deken afpakken (je krijgt er een, een dunne, meestal vol luizen), eten afpakken, je te lijf gaan met een sok met steentjes erin. Ik heb erg met hem te doen, het was heel naar om hem zo te zien, zo gesloten en verdrietig en ik kon er niks aan doen. Hopelijk kan hij straks weer lachen, als we bezig zijn met de voorstelling, en hopelijk haalt ie het niet nog eens in zijn hoofd om te stelen.
Vrijdag vertrekken Mike en ik voor een reis van 2 en een halve week door Namibie, om de stadjes te bezoeken waar we ook tijdens de tournee met de voorstelling naar toe zullen gaan. We gaan alvast praten met de gemeentes en op zoek naar goede speellocaties.
Rond de 20e zijn we terug in Gobabis. Mike vertrekt dan naar Nederland en ga ik aan de slag om weer een geweldige voorstelling met die boys te maken.
Zij hebben er in ieder geval heel veel zin in en ik ook, dus dat zit wel goed!
We gaan dit keer een voorstelling maken over kinderrechten. Samen met de jongens gaan we een verhaal verzinnen over een jongetje wat op straat beland en daar allerlei dingen meemaakt die met het schenden van kinderrechten te maken hebben. We gaan spel, muziek en poppenspel met elkaar combineren tot een vermakelijke, ontroerende en educatieve voorstelling.
Het poppenspel wordt begeleid door een professionele poppenspeelster, Daphne Zandberg. Zij komt begin september aan. Van haar zullen de jongens leren zelf poppen te maken en hoe daarmee te spelen. Verder zijn ik en Morweotsile verantwoordelijk voor de regie en zullen de jongens van een betrokken community member trommelles krijgen.Verder komt Maarten Rens ook weer filmen, dus alles wordt ook vastgelegd.
Het beloofd een mooi avontuur te worden.Ik hou jullie op de hoogte. Volgende keer vertel ik meer.
Voor wie me wil spreken, ik ben te bereiken op het volgende telefoonnummer:
00264 81 3924507
Post kan naar:
Municipality of Gobabis
Att. Marieke de Lange
P.O. Box 33
Gobabis, Namibia
PS: Goed nieuw!!!
Toen we vanochtend aankwamen bij Ben was Johannes er ook weer. Zijn vader kon het toch niet over zijn hart verkrijgen om hem nog zo lang in de cel te laten. Gelukkig, een pak van mijn hart. Vanochtend stond alweer lekker te voetballen met de rest.
Oh ja, we hebben ze blokfluiten gegeven en een mondharmonica (ingezamel door Maarten), groot succes en veel kabaal!
Tot snel...
Het voelt onderhand toch echt als thuiskomen.
Dinsdag waren Mike en ik al vertrokken vanuit Amsterdam. We vlogen op Kaapstad en zijn vandaar met een bus naar Windhoek gereden, slechts 20 uur op de weg.
Toen we vrijdagochtend in alle vroegte aankwamen in een ijskoud Windhoek (het is nu winter hier) voelden we ons allebei helemaal doorgereisd en ziek.
Om de tijd te overbruggen tot een christelijk uur zijn we naar een chique hotel gegaan die vanaf zes uur ’s ochtends ontbijt serveren. We kregen allebei geen hap door onze keel. Maar goed, alles beter dan op een koude winderige parkeerplaats zitten wachten tot de zon opkomt en je ergens naar toe kan gaan. De serveerster die zag dat ik me niet goed voelde en ongeveer vier keer in een half uur naar de wc liep gaf Mike een briefje met daarop de naam van een medicijn wat goed helpt bij morning sickness.
Altijd goed om te weten als het moment daadwerkelijk daar is, maar dit was toch alleen maar oververmoeidheid en vies eten langs de snelweg.
Uiteindelijk ingecheckt in een hostel waar ik elk jaar logeer als ik in Windhoek ben, daar kregen we een hele relaxte kamer en we hebben zo’n beetje de hele dag geslapen.
Ben (de man van Early Intervention Programme) was ook in Windhoek en kwam ons opzoeken. Vanwege mijn krampende maag kon ik helaas niet echt lang met hem praten, horizontaal was ongeveer de positie die mijn lijf verdroeg.
Ben vertelde ons dat Dokter Nel uit Gobabis precies het busje in de verkoop had wat wij zochten voor het project. Mike is er die middag met hem naar gaan kijken, hij stond namelijk bij een garage in Windhoek. Bleek echt een te gekke wagen te zijn voor een hele goeie prijs. Zo reden wij de volgende dag (zaterdag) eind van de ochtend op de Trans Kalahari Highway in onze eigen kar richting Gobabis. Geweldig gevoel en een goed begin van het project. Ik voelde me gelukkig ook al weer veel beter en kon in verticale positie genieten van het Namibische landschap.
Rond een uur of drie kwamen we aan in Epako (de township) en de kleindochter van de medicijnman heeft ons het huis van Ben en de jongens gewezen.
Alle jongens waren echter naar town gegaan. Rechtsomkeert dus met de bus en op zoek naar de Zula Boys. Het duurde niet lang voordat we ze gevonden hadden.
Binnen een half uur zaten Trolly, Benny, Billy, Wally, Wacca, Effie, Paul en Saul met grote ogen en een beetje verlegen bij ons in de bus.
Wie nog misten waren Smoke, Andreas, Jefta en Johannes (voor diegenen die het vorig jaar hebben gevolgd, Jacob, Macuca, Fredrick en Paul zijn buiten Gobabis op ‘farms’ bij hun families). Smoke heeft nu zijn eigen ‘huis’ een kapotte minibus met daarop in sierlijke letters geschildert: Smoking. Als oudste van het stel heeft hij nu zijn echte vrijgezellewoning. We konden hem niet vinden (zaterdag avond is een drukke avond) en niemand wist waar Jefta was. Johannes zat helaas vast in de cel vanwege het stelen van geld van een oude dame. Andreas was thuis bij zijn ouders.
We hebben die avond een kleine braai (barbeque) gehouden om te vieren dat we weer bij elkaar zijn, met boerewors, aardappelsalade, kip en cola. Zo fijn om ze weer te zien. Tegelijkertijd lijkt het heel lang geleden, maar ook zo vertrouwd.
De boys moesten weer aan ons wennen. Ze waren een beetje stil. Tot we weg waren, toen barste het geklets los. Over de mooie bus, over dat we er echt weer waren, over het nieuwe stuk wat we gaan maken, over de tournee, kortom heel veel te bespreken, en het duurde lang voordat ze in slaap vielen, vertelde Ben ons de volgende dag.
De afgelopen dagen zijn we weer echt in Gobabis. De dagen gaan snel om. Veel te doen en omdat alles net wat langzamer gaat dan bij ons gaat de zon voordat je het in de gaten hebt alweer onder rond een uur of half zes. Snel warme kleren aantrekken, wat eten, een Windhoek Lager of twee, filmpje kijken en onder de wol. Want in Afrika beginnen de dagen vroeg.
Vandaag (woensdag) heb ik Johannes heel even gezien bij het gerechtsgebouw.
Hij zit nu een week vast. Ben wilde hem uit de gevangenis halen, maar Johannes zijn vader was het er niet mee eens. Hij wil dat Johannes zijn lesje leert en tot de vierde augustus daar blijft, dan komt zijn zaak voor en zonder de toestemming van de ouders kan Ben hem niet vrijkrijgen. Het is onwerkelijk voor mij om hem daar zo te zien, een jochie van 15, vast in de cel. Ik probeerde een beetje met hem te praten, maar het was heel erg moeilijk om contact met hem te maken. Hij heeft even mijn hand vast gehouden, toen liep ie weg, zonder iets te zeggen. Ik hoop met heel mijn hart dat hij niet al te slecht behandelt wordt door de andere gevangenen. De ouderen van hen hebben de neiging om de jongeren te ‘treiteren’. Hier moet je onder verstaan, deken afpakken (je krijgt er een, een dunne, meestal vol luizen), eten afpakken, je te lijf gaan met een sok met steentjes erin. Ik heb erg met hem te doen, het was heel naar om hem zo te zien, zo gesloten en verdrietig en ik kon er niks aan doen. Hopelijk kan hij straks weer lachen, als we bezig zijn met de voorstelling, en hopelijk haalt ie het niet nog eens in zijn hoofd om te stelen.
Vrijdag vertrekken Mike en ik voor een reis van 2 en een halve week door Namibie, om de stadjes te bezoeken waar we ook tijdens de tournee met de voorstelling naar toe zullen gaan. We gaan alvast praten met de gemeentes en op zoek naar goede speellocaties.
Rond de 20e zijn we terug in Gobabis. Mike vertrekt dan naar Nederland en ga ik aan de slag om weer een geweldige voorstelling met die boys te maken.
Zij hebben er in ieder geval heel veel zin in en ik ook, dus dat zit wel goed!
We gaan dit keer een voorstelling maken over kinderrechten. Samen met de jongens gaan we een verhaal verzinnen over een jongetje wat op straat beland en daar allerlei dingen meemaakt die met het schenden van kinderrechten te maken hebben. We gaan spel, muziek en poppenspel met elkaar combineren tot een vermakelijke, ontroerende en educatieve voorstelling.
Het poppenspel wordt begeleid door een professionele poppenspeelster, Daphne Zandberg. Zij komt begin september aan. Van haar zullen de jongens leren zelf poppen te maken en hoe daarmee te spelen. Verder zijn ik en Morweotsile verantwoordelijk voor de regie en zullen de jongens van een betrokken community member trommelles krijgen.Verder komt Maarten Rens ook weer filmen, dus alles wordt ook vastgelegd.
Het beloofd een mooi avontuur te worden.Ik hou jullie op de hoogte. Volgende keer vertel ik meer.
Voor wie me wil spreken, ik ben te bereiken op het volgende telefoonnummer:
00264 81 3924507
Post kan naar:
Municipality of Gobabis
Att. Marieke de Lange
P.O. Box 33
Gobabis, Namibia
PS: Goed nieuw!!!
Toen we vanochtend aankwamen bij Ben was Johannes er ook weer. Zijn vader kon het toch niet over zijn hart verkrijgen om hem nog zo lang in de cel te laten. Gelukkig, een pak van mijn hart. Vanochtend stond alweer lekker te voetballen met de rest.
Oh ja, we hebben ze blokfluiten gegeven en een mondharmonica (ingezamel door Maarten), groot succes en veel kabaal!
Tot snel...
-
31 Juli 2008 - 09:32
Maria Joormann:
Hoi Marieke, wat geweldig dat je weer in Gobabis bent en wat heb je weer een goed plan gemaakt om met de kids uit Epako te werken! Ik wens je heel veel succes en sterkte hier mee. Geniet van Namibië en al de mogelijkheden die je daar hebt om je talenten te laten zien. Liefs, Maria -
31 Juli 2008 - 11:00
Tom De Beer:
Zo lang al niet meer gezien en gesproken! Maar elke keer weer leuk om te lezen hoe het met je gaat en wat je doet, echt super! Je ziet er ook erg gelukkig uit. En ik ben ook zeer onder de indruk wat je allemaal voor elkaar krijgt in dat verre Namibia. Groeten, ook aan Mike. Tom -
31 Juli 2008 - 13:27
Finn Minke:
Geniet, leer, deel, maak er samen wat moois van!
Ik smul van je verhalen en ik hoop dat het weer net zo'n prachtige voorstelling wordt als de vorige.
Liefs, Finn -
31 Juli 2008 - 14:07
Jitske :
Hey meis,
Wat enorm gaaf dat je daar nu weer bent... Ben jaloers op je!!! :D En wat heerlijk dat Mike mee is, zo maakt hij toch veel meer deel uit van alles wat jij daar mee hebt gemaakt, en nog mee zult maken!
Ik hoorde dat Robert daar ook weer zit of binnenkort komt. Zou leuk zijn dat wij met z'n allen ook even overvliegen om daar een reunie te houden ;)
Doe je de groetjes ff aan alle vrienden en bekenden? In het bijzonder natuurlijk Bruce en Silverius! En de mensen van de Freedomsquare!
Succes met alles, ik zal je verhalen volgen!
Drukkie, Jitske
-
31 Juli 2008 - 20:38
Jan De Lange:
Hallo lieve marieke en mike.
Ik ben heel blij te lezen dat jullie goed zijn aangekomen en nu weer gezond en wel op pad kunnen in een prachtige vw bus.Heel mooi dat je met de meeste van de boys weer iets moois gaat maken en ik ben erg blij dat er weer een mooie film van gemaakt gaat worden.
Ik bel heel binnenkort,voor nu veel liefs en take care.
papa en gerdy -
17 Augustus 2008 - 11:27
Jeroen Minnaert:
hey liefies, klinkt allemaal goed, ben ook blij dat die vader het over het hart kreeg om die zoon uit de gevangenis halen.jeetje heftig allemaal.
chris en ik zijn weer terug, en hopen mike en jou gauw te spreken.
dikke kus
chris en jeroen -
17 Augustus 2008 - 16:02
Frederique:
Wat heerlijk voor je om terug te zijn! De jongens zien er gelukkig uit met jou naast hen. Heel veel succes met alles wat je gaat doen. Leuk om via je website op de hoogte te blijven! Groetjes uit Ayacucho, Frederique (Mama Alice) -
22 Augustus 2008 - 15:27
Margriet:
He lieve mensen, helaas waren jullie al vertrokken toen wij weer thuis kwamen. Wat leuk dat jullie er weer rondtoeren in die geweldige bus. Je make wat mee daar marieke en mike. Heel veel zin om jullie op te zoeken en te zien hoe het allemaal verloopt daar. Ik maak reclame voor Umbutu in buurt en school, hoop dat het wat oplevert.
Liieve groet en zoenen van ons hier uit Enkhuizen doei margriet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
