De grote ontdekkingsreis
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
29 November 2008 | Namibië, Gobabis
Ik zit aan de kust van Namibie. Niet alleen, de boys zijn er ook bij.
Eergisteren hebben ze voor het eerst in hun leven de zee gezien.
Ik voel me vereerd dat ik daar bij mocht zijn. Het was moeilijk voor ze te begrijpen hoe groot dat water is, oneindig groot. En erg boos, volgens hun.
Ook levendig, het grijpt je vast om je mee te sleuren.
Angst, vreugde en verbazing zijn emoties die blijkbaar heel goed tegelijkertijd aanwezig kunnen zijn, ik heb het zelf gezien.
We zijn op tournee, een groot avontuur. De jongens ontdekken dat de wereld veel groter is dan Gobabis. Dat wisten ze natuurlijk wel, maar ze hadden het nog nooit echt ervaren. Deze reis is voor hen een eye opener op veel verschillende niveau’s. Ze zijn uit het kader van hun vertrouwde omgeving en worden met heel veel nieuwe dingen geconfronteerd, dat geeft stof tot nadenken.
Ben vertelde me dat ze over veel dingen praten onderweg in de bus. Een ding waar ze het met z’n allen helemaal overeens zijn is dat ze nooit meer terug willen naar de straat. Daar zijn ze helemaal klaar mee. Ze willen door met hun talent, muziek maken, spelen en dansen. Ze hebben geproefd hoe dit smaakt en het smaakt ze uitstekend, beter dan de vuilnisbak of de gevangenis.
De voorstelling is geweldig geworden, al zeg ik het zelf. Het publiek geniet met volle teugen, luistert aandachtig, lacht en is ontroert. Na afloop komen veel mensen de jongens een hand geven om ze te bedanken en om ze aan te moedigen. De mensen zijn onder de indruk. Zijn dit straatjongens?
Maar ze spreken engels? En ze dansen en zingen zo goed! Overal waar we komen zijn we ‘The talk of the town’.
Kortom, wat dat betreft is het project helemaal geslaagd, de jongens worden bewondert in plaats van weg gejaagd of gediscrimineerd.
Ze verdienen geld met optreden in plaats van bedelen of stelen.
En wat helemaal geweldig is...
Een hele goede producer in Windhoek, die verschillende grote artiesten hier onder zijn label heeft uitgebracht, heeft een dvd gezien van de jongens.
Hij was dermate enthousiast dat hij heeft toegezegd dat hij in januari een cd met ze gaat opnemen. De jongens worden beroemd!
En... ze gaan straks weer naar school!
De drie kleinsten, Wally, Soul en Trolly, gaan met zijn drietjes naar een basisschool in de buurt van Gobabis (ver van de straat waar ze zo aan gewend zijn) en Johannes (onze lachende held) gaat naar een school 150 km van Gobabis. Daar kan hij in een hostel wonen.
De anderen kunnen hoogstwaarschijnlijk meedoen aan een rehabilitatie klas op een basisschool in Gobabis, waar ze zullen leren lezen, schrijven en rekenen.
Aan het eind van het jaar wordt dan gekeken of ze kunnen doorstromen in een klas binnen het reguliere onderwijs. De oudere jongens zullen workshops gaan volgen in allerlei praktische zaken zoals meubelmaken, lassen, techniek en Arts & Crafts.
Nog maar een paar weken en dan is het voorbij.
Althans, deze reis en mijn tijd hier in Namibie.
Voor de jongens en voor Ben is deze reis het begin van een nog groter avontuur.
Ook al ga ik weg, ik zal ze blijven volgen en ondersteuning voor ze zoeken, zodat het positieve wat nu in werking in gezet door kan gaan.
Zodat deze jongens hun weg vinden in het leven en hopelijk grote voorbeelden worden voor andere kids. En voor de Namibische regering, zodat ze beter voor hun jeugd gaan zorgen met betere bescherming, opvang en gratis onderwijs.
School kost geld waardoor heel veel kinderen niet naar school gaan omdat het er simpelweg niet is.
Ook voor de jongens moet schoolgeld betaald worden.
Ongeveer 90 euro per kind, per jaar.
Ik ga proberen om dit geld bij elkaar te sprokkelen in Nederland.
Mochten jullie Wally, Soul, Trolly, Johannes, Andreas, Effie, Lucas, Smoke, Hans, Paul, Jefta, Jacob en Billy ook willen helpen, graag!
Je bent meer dan welkom om je bijdrage over te maken op rekeningnummer:
55 82 05 828, ABN Amro te Amsterdam,
t.n.v. Ubuntu Theatre Organisation
o.v.v. schoolgeld Namibie
Ik zorg ervoor dat het op de juiste plek beland!
Dat was het voor nu, ik ga genieten van mijn tijd hier, van de voorstelling,
de jongens en het mooie land.
Ik kom 24 december weer terug, lekker op de valreep voor kerst.
Ik hoop jullie allemaal gezond en wel terug te zien op mijn verlate verjaardagsfeest op 27 december (locatie laat ik nog weten) wat wordt georganiseert door Lymor. We zijn allebei dertig geworden dit jaar, genoeg reden voor een feestje!
Tot dan!
Veel liefs,
Marieke
Eergisteren hebben ze voor het eerst in hun leven de zee gezien.
Ik voel me vereerd dat ik daar bij mocht zijn. Het was moeilijk voor ze te begrijpen hoe groot dat water is, oneindig groot. En erg boos, volgens hun.
Ook levendig, het grijpt je vast om je mee te sleuren.
Angst, vreugde en verbazing zijn emoties die blijkbaar heel goed tegelijkertijd aanwezig kunnen zijn, ik heb het zelf gezien.
We zijn op tournee, een groot avontuur. De jongens ontdekken dat de wereld veel groter is dan Gobabis. Dat wisten ze natuurlijk wel, maar ze hadden het nog nooit echt ervaren. Deze reis is voor hen een eye opener op veel verschillende niveau’s. Ze zijn uit het kader van hun vertrouwde omgeving en worden met heel veel nieuwe dingen geconfronteerd, dat geeft stof tot nadenken.
Ben vertelde me dat ze over veel dingen praten onderweg in de bus. Een ding waar ze het met z’n allen helemaal overeens zijn is dat ze nooit meer terug willen naar de straat. Daar zijn ze helemaal klaar mee. Ze willen door met hun talent, muziek maken, spelen en dansen. Ze hebben geproefd hoe dit smaakt en het smaakt ze uitstekend, beter dan de vuilnisbak of de gevangenis.
De voorstelling is geweldig geworden, al zeg ik het zelf. Het publiek geniet met volle teugen, luistert aandachtig, lacht en is ontroert. Na afloop komen veel mensen de jongens een hand geven om ze te bedanken en om ze aan te moedigen. De mensen zijn onder de indruk. Zijn dit straatjongens?
Maar ze spreken engels? En ze dansen en zingen zo goed! Overal waar we komen zijn we ‘The talk of the town’.
Kortom, wat dat betreft is het project helemaal geslaagd, de jongens worden bewondert in plaats van weg gejaagd of gediscrimineerd.
Ze verdienen geld met optreden in plaats van bedelen of stelen.
En wat helemaal geweldig is...
Een hele goede producer in Windhoek, die verschillende grote artiesten hier onder zijn label heeft uitgebracht, heeft een dvd gezien van de jongens.
Hij was dermate enthousiast dat hij heeft toegezegd dat hij in januari een cd met ze gaat opnemen. De jongens worden beroemd!
En... ze gaan straks weer naar school!
De drie kleinsten, Wally, Soul en Trolly, gaan met zijn drietjes naar een basisschool in de buurt van Gobabis (ver van de straat waar ze zo aan gewend zijn) en Johannes (onze lachende held) gaat naar een school 150 km van Gobabis. Daar kan hij in een hostel wonen.
De anderen kunnen hoogstwaarschijnlijk meedoen aan een rehabilitatie klas op een basisschool in Gobabis, waar ze zullen leren lezen, schrijven en rekenen.
Aan het eind van het jaar wordt dan gekeken of ze kunnen doorstromen in een klas binnen het reguliere onderwijs. De oudere jongens zullen workshops gaan volgen in allerlei praktische zaken zoals meubelmaken, lassen, techniek en Arts & Crafts.
Nog maar een paar weken en dan is het voorbij.
Althans, deze reis en mijn tijd hier in Namibie.
Voor de jongens en voor Ben is deze reis het begin van een nog groter avontuur.
Ook al ga ik weg, ik zal ze blijven volgen en ondersteuning voor ze zoeken, zodat het positieve wat nu in werking in gezet door kan gaan.
Zodat deze jongens hun weg vinden in het leven en hopelijk grote voorbeelden worden voor andere kids. En voor de Namibische regering, zodat ze beter voor hun jeugd gaan zorgen met betere bescherming, opvang en gratis onderwijs.
School kost geld waardoor heel veel kinderen niet naar school gaan omdat het er simpelweg niet is.
Ook voor de jongens moet schoolgeld betaald worden.
Ongeveer 90 euro per kind, per jaar.
Ik ga proberen om dit geld bij elkaar te sprokkelen in Nederland.
Mochten jullie Wally, Soul, Trolly, Johannes, Andreas, Effie, Lucas, Smoke, Hans, Paul, Jefta, Jacob en Billy ook willen helpen, graag!
Je bent meer dan welkom om je bijdrage over te maken op rekeningnummer:
55 82 05 828, ABN Amro te Amsterdam,
t.n.v. Ubuntu Theatre Organisation
o.v.v. schoolgeld Namibie
Ik zorg ervoor dat het op de juiste plek beland!
Dat was het voor nu, ik ga genieten van mijn tijd hier, van de voorstelling,
de jongens en het mooie land.
Ik kom 24 december weer terug, lekker op de valreep voor kerst.
Ik hoop jullie allemaal gezond en wel terug te zien op mijn verlate verjaardagsfeest op 27 december (locatie laat ik nog weten) wat wordt georganiseert door Lymor. We zijn allebei dertig geworden dit jaar, genoeg reden voor een feestje!
Tot dan!
Veel liefs,
Marieke
-
01 December 2008 - 11:06
Henk Van Apeldoorn:
Marieke je kunt zijn/ zult zijn /bent natuurlijk heel trots en voldaan! Zelden kun je zoveel verschil maken in het leven van een mens. Gefeliciteerd en zorg dat je er ook volgend jaar weer bent voor je jongens. Groet ! Henk -
01 December 2008 - 13:09
Frederique Kallen:
He Marieke, geweldig. Die mannen zo trots bezig zien, maar zeker ook die stralende gezichtjes in het publiek. Jullie bereiken er zo veel kinderen mee, echt super. Gefeliciteerd. Ik hoop dat het hier net zo'n succes wordt, ik verheug me er al op. Groetjes uit Ayacucho, Frederique -
01 December 2008 - 14:52
Daphne:
wow!!
krijg helemaal tranen in m' ogen en mis jullie!!!!! -
01 December 2008 - 18:27
Mamsa:
Ook ik krijg tranen in mijn ogen marieke. Wat een hartverwarmend verhaal, wat ben ik trots op je lief, hoop je snel weer te kunnen omarmen, zie je gauw en nog heel veel succes. Liefs mamsa -
05 December 2008 - 11:19
Peter:
Mooi, hoor. Vooral ook om te zien, dat het wel degelijk allemaal zin heeft. Laat de pessimisten het heen en weer krijgen!
-
09 December 2008 - 20:21
Annemiek Verzijl:
Marieke, wat een geweldig resultaat! Hartverwarmend dat het daadwerkelijk hoop en perspectief biedt aan 'je' straatjongens!
veel succes met je volgende project! -
13 December 2008 - 21:35
Margriet:
Wow, mariekmans, wat een geweldige presentatie, prestatie ontroerend!
Geniet nog even van dat mooie land, hier is het heel koud. Op naar je volgende project doei margriet -
18 December 2008 - 15:32
Minouk:
Ik ben jaloers Marieke, heel erg, het zier er prachtig uit, de jongens zien er super trots, ouder, wijzer, en gelukkig uit! Ik ben zo onder de indruk. HIer gaat het moeizaam. Ik zou je graag weer spreken via skype, maar zie je jamemr genoeg nooit online. Wie weet kunnen we binnenkort een afspraak maken om te skypen. Wees blij met kinderen die het dansen en bewegen en zingen in hun bloed hebben. Ik ben super trots op jou en je jongens..
Kus Minouk -
09 Januari 2009 - 11:04
Veerle Van Rossom:
Hey Marieke,
Ik studeer theaterwetenschappen in Antwerpen (België). Volgend jaar moet ik mijn scriptie schrijven. Ik dacht een ontwikkelingsproject op poten te zetten ergens in Latijns-Amerika en met kinderen rond theater te werken. Toen ik wat rondsurfte op zoek naar gelijkaardige projecten, kwam ik op jouw site terecht. Ik heb heel veel vragen voor je! Hoe begin je aan zoiets? Heb je nuttige tips? Heb je misschien al contacten in andere landen? ...
Heel benieuwd om van je te horen en alvast bedankt!
groetjes,
Veerle
(mijn email: veerlevanrossom@hotmail.com)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
