Muzungu Message!
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
09 September 2006 | Kenia, Kisumu
Best raar om te merken hoe snel je aan dingen gewend raakt.
5.30 moskee, dan de hanen, huishoudster staat op, schrobt de vloer, veegt, ik sta op, thee met brood en pindakaas staan klaar, de dag kan beginnen.
Ik raak er aan gewend en voel me ook niet meer zo ongemakkelijk als in het begin, maar ik vind het toch niet erg om over een aantal dagen te verhuizen naar mijn nieuwe stekje. Johnson heeft een huis gevonden iets verderop en daar heb ik mijn eigen kamer. Geen huishoudster, dus zelf koken en schoonmaken, maar dat geeft niks. Ik heb ondertussen ook kennis gemaakt met de buurtkinderen en dat is wel gezellig, ’s avonds wat kletsen en liedjes zingen.
Ik heb ze mijn liedje geleerd (groot succes by the way) dat gaat zo:
I’m a muzungu,
and I like you,
and I hope you like me too.
Habari yako, habari zenu?
Hey muzungu, how are YOU!
(nadruk op you leggen, dat doen alle kinderen die je deze vraag stellen namelijk ook.)
Ik kwam er deze week trouwens achter dat de huishoudster toch enkele woorden engels spreekt, namelijk deze: Give me my money!
Ik zat nietsvermoedend wakker te worden met een kopje thee toen ze de kamer binnen kwam lopen en deze zin op hoog volume en lage stem exclameerde.
Niet begrijpend waar ze precies op doelde keek ik haar vragend aan. Bleek dat ze mijn kleren wilde wassen, maar ik moest haar eerst betalen.
Ok, geen probleem, op zich wil ik best zelf mijn kleren wassen, maar aangezien ik hier niet heel erg getraind in ben, ben ik hier zo anderhalf uur mee bezig terwijl zij er in een half uurtje klaar mee is. Toen ik ’s avonds thuis kwam lagen mijn kleren schoon en wel al weer klaar. Mijn spijkerbroek is door de rigoureuze wasmethode wel meteen twee tinten lichter geworden, maar goed, daar betalen we in Nederland al snel een 50 euro voor.
Terwijl ik dit schrijf zitten er trouwens drie jonge meiden (dochter van Nelly en twee buurmeisjes) me uitgebreid te bestuderen en te bespreken, maar goed zoals ik al zei, alles went.
Verder heb ik morgen ‘eindelijk’ mijn eerste repetitie. Dondermiddag heb ik de meiden ontmoet, de jongens zouden er ook zijn, maar die zijn niet op komen dagen. Ik heb die middag geprobeerd de muziekleraar, die ze zou begeleiden, te bereiken, maar hij nam zijn telefoon niet op. Ook op mijn sms-je heeft hij niet gereageerd.
Dus gisterochtend op naar de boysschool om te ontdekken wat er aan de hand was.
Leraar was er niet, principle ook niet, dus we moesten na de lunch maar terug komen.
Zo gezegd, zo gedaan, maar beide heren waren nog steeds niet aanwezig.
Toen de beste man maar eens gebeld van Johnson’s telefoon, dat nummer heeft hij niet, de mijne wel, en toen nam ie wel op.
Ja eh, sorry, kon niet komen, bla bla bla, Ja goed, maar wat ik eigenlijk wil weten is of ik de jongens nog kan ontmoeten voor zondag, want hebben we namelijk de eerste repetitie, komt u vanmiddag nog naar de school? Nee, nee ik kom niet meer...
Toen werd de verbinding verbroken want het beltegoed was op. (je kunt hier trouwens je beltegoed al vanaf 50 eurocent opladen)
Ok, andere manier bedenken dus. Aan de secretaresse van de directeur gevraagd om me de andere dramadocent te wijzen, zodat ik met haar kon overleggen.
Dit verliep allemaal wat effectiever, ze zei me om vier uur ’s middags in de docentenkamer te zijn, zij ging de jongens mobiliseren zodat ik ze kon ontmoeten.
Om kwart voor vier zat ik in de docenten kamer, en wie kwam daar ook binnengelopen, de andere leraar die niet was op komen dagen, en ook niet op school zou zijn die middag, ja ja. Hij voelde zich erg ongemakkelijk en ging ook heel snel weer weg, onder het mom van de dramadocent zoeken, nou ja weet je tenminste waar je aan toe bent, liever dat je daar nu achter komt dan wanneer je al een tijdje bezig bent.
De lerares daarentegen is super, de jongens waren er, ze is enthousiast en zal er zondag ook bij zijn. Cool. De dramadocent van de meisjes school is een beetje een rare gast, ik ben er nog niet uit wat ik precies aan hem heb op het gebied van samenwerken, bij de eerste bijeenkomst met de meiden was ie de hele tijd andere dingen aan het doen, but time will tell...
Ik had trouwens van de week een interessante ontmoeting met de straatjongens. Een van hen ging het script lezen van ‘I’m a fighter’ en hij hield niet meer op.
Toen vroeg ik hem om het voor te lezen, en te vertalen voor degenen die geen engels spraken. Dit leverde veel hilariteit, herkenning en discussie op. Kortom het sloeg aan. Cool om te merken dat het stuk wat je hebt geschreven over deze jongens en hun leven, al is het dan vooral gebaseerd op boeken en een aantal eerdere bijeenkomsten, toch zo goed aanslaat en dus klopt. Dat geeft de burger moed.
Chris, zo heet de voorlezer, vond een liedje wat ik geschreven had ook heel tof, hij vertelde dat hij ook nummer schrijft, die wilde hij me graag laten lezen.
Dus de volgende dag had ik een ontmoeting met hem, een aantal uur gekletst en zijn nummers gelezen, die hij allemaal heeft opgeschreven toen hij in de gevangenis zat.
Ik vroeg hem me uit te leggen hoe dat voelt om in de gevangenis te zitten, omdat ik me er zo moeilijk een voorstelling van kan maken.
Toen zei hij dit:
Did you ever have a relationship and you really loved this person?
Well, when this relationship ends, how do you feel.
It hurts so bad, the world just feels to small for you.
That how it feels to be in prison, everyday.
...
Slik.
Hij wil heel graag mee schrijven aan de andere liedjes voor de voorstelling die nog geschreven moeten worden over de rechten van het kind. Hij wilde graag beginnen met het lied over het recht van het kind om beschermd te worden tegen het gebruik van drugs.
Ik sprak met hem af dat ik hem de volgende dag zou treffen, maar hij was er niet...
Ik hoop dat ik hem snel weer zie, ik wil hem graag bij het project betrekken.
Nou dat was het weer, ik ga scripten printen en mijn eerste repetitie voorbereiden,
als het goed is kunnen jullie over een week de eerste berichten van de leerlingen zelf lezen op hun webkrant.
Heel veel liefs uit Kisumu,
kus Marieke.
PS: Ik heb ook een coole nieuwsbrief geschreven over Ubuntu Theatre Organization, als ie helemaal af is, stuur ik hem jullie toe.
PS,PS: Chris komt net binnengelopen, ga zo met hem zijn liedjes (raps) doornemen, zijn in Swahili, dus hij moet het voor me vertalen. Cool!
En voor Nynke, mocht je dit bericht nog lezen, leuk dat je naar Kisumu komt,
laat even weten wanneer je er bent.
stuur anders even je email adres...
5.30 moskee, dan de hanen, huishoudster staat op, schrobt de vloer, veegt, ik sta op, thee met brood en pindakaas staan klaar, de dag kan beginnen.
Ik raak er aan gewend en voel me ook niet meer zo ongemakkelijk als in het begin, maar ik vind het toch niet erg om over een aantal dagen te verhuizen naar mijn nieuwe stekje. Johnson heeft een huis gevonden iets verderop en daar heb ik mijn eigen kamer. Geen huishoudster, dus zelf koken en schoonmaken, maar dat geeft niks. Ik heb ondertussen ook kennis gemaakt met de buurtkinderen en dat is wel gezellig, ’s avonds wat kletsen en liedjes zingen.
Ik heb ze mijn liedje geleerd (groot succes by the way) dat gaat zo:
I’m a muzungu,
and I like you,
and I hope you like me too.
Habari yako, habari zenu?
Hey muzungu, how are YOU!
(nadruk op you leggen, dat doen alle kinderen die je deze vraag stellen namelijk ook.)
Ik kwam er deze week trouwens achter dat de huishoudster toch enkele woorden engels spreekt, namelijk deze: Give me my money!
Ik zat nietsvermoedend wakker te worden met een kopje thee toen ze de kamer binnen kwam lopen en deze zin op hoog volume en lage stem exclameerde.
Niet begrijpend waar ze precies op doelde keek ik haar vragend aan. Bleek dat ze mijn kleren wilde wassen, maar ik moest haar eerst betalen.
Ok, geen probleem, op zich wil ik best zelf mijn kleren wassen, maar aangezien ik hier niet heel erg getraind in ben, ben ik hier zo anderhalf uur mee bezig terwijl zij er in een half uurtje klaar mee is. Toen ik ’s avonds thuis kwam lagen mijn kleren schoon en wel al weer klaar. Mijn spijkerbroek is door de rigoureuze wasmethode wel meteen twee tinten lichter geworden, maar goed, daar betalen we in Nederland al snel een 50 euro voor.
Terwijl ik dit schrijf zitten er trouwens drie jonge meiden (dochter van Nelly en twee buurmeisjes) me uitgebreid te bestuderen en te bespreken, maar goed zoals ik al zei, alles went.
Verder heb ik morgen ‘eindelijk’ mijn eerste repetitie. Dondermiddag heb ik de meiden ontmoet, de jongens zouden er ook zijn, maar die zijn niet op komen dagen. Ik heb die middag geprobeerd de muziekleraar, die ze zou begeleiden, te bereiken, maar hij nam zijn telefoon niet op. Ook op mijn sms-je heeft hij niet gereageerd.
Dus gisterochtend op naar de boysschool om te ontdekken wat er aan de hand was.
Leraar was er niet, principle ook niet, dus we moesten na de lunch maar terug komen.
Zo gezegd, zo gedaan, maar beide heren waren nog steeds niet aanwezig.
Toen de beste man maar eens gebeld van Johnson’s telefoon, dat nummer heeft hij niet, de mijne wel, en toen nam ie wel op.
Ja eh, sorry, kon niet komen, bla bla bla, Ja goed, maar wat ik eigenlijk wil weten is of ik de jongens nog kan ontmoeten voor zondag, want hebben we namelijk de eerste repetitie, komt u vanmiddag nog naar de school? Nee, nee ik kom niet meer...
Toen werd de verbinding verbroken want het beltegoed was op. (je kunt hier trouwens je beltegoed al vanaf 50 eurocent opladen)
Ok, andere manier bedenken dus. Aan de secretaresse van de directeur gevraagd om me de andere dramadocent te wijzen, zodat ik met haar kon overleggen.
Dit verliep allemaal wat effectiever, ze zei me om vier uur ’s middags in de docentenkamer te zijn, zij ging de jongens mobiliseren zodat ik ze kon ontmoeten.
Om kwart voor vier zat ik in de docenten kamer, en wie kwam daar ook binnengelopen, de andere leraar die niet was op komen dagen, en ook niet op school zou zijn die middag, ja ja. Hij voelde zich erg ongemakkelijk en ging ook heel snel weer weg, onder het mom van de dramadocent zoeken, nou ja weet je tenminste waar je aan toe bent, liever dat je daar nu achter komt dan wanneer je al een tijdje bezig bent.
De lerares daarentegen is super, de jongens waren er, ze is enthousiast en zal er zondag ook bij zijn. Cool. De dramadocent van de meisjes school is een beetje een rare gast, ik ben er nog niet uit wat ik precies aan hem heb op het gebied van samenwerken, bij de eerste bijeenkomst met de meiden was ie de hele tijd andere dingen aan het doen, but time will tell...
Ik had trouwens van de week een interessante ontmoeting met de straatjongens. Een van hen ging het script lezen van ‘I’m a fighter’ en hij hield niet meer op.
Toen vroeg ik hem om het voor te lezen, en te vertalen voor degenen die geen engels spraken. Dit leverde veel hilariteit, herkenning en discussie op. Kortom het sloeg aan. Cool om te merken dat het stuk wat je hebt geschreven over deze jongens en hun leven, al is het dan vooral gebaseerd op boeken en een aantal eerdere bijeenkomsten, toch zo goed aanslaat en dus klopt. Dat geeft de burger moed.
Chris, zo heet de voorlezer, vond een liedje wat ik geschreven had ook heel tof, hij vertelde dat hij ook nummer schrijft, die wilde hij me graag laten lezen.
Dus de volgende dag had ik een ontmoeting met hem, een aantal uur gekletst en zijn nummers gelezen, die hij allemaal heeft opgeschreven toen hij in de gevangenis zat.
Ik vroeg hem me uit te leggen hoe dat voelt om in de gevangenis te zitten, omdat ik me er zo moeilijk een voorstelling van kan maken.
Toen zei hij dit:
Did you ever have a relationship and you really loved this person?
Well, when this relationship ends, how do you feel.
It hurts so bad, the world just feels to small for you.
That how it feels to be in prison, everyday.
...
Slik.
Hij wil heel graag mee schrijven aan de andere liedjes voor de voorstelling die nog geschreven moeten worden over de rechten van het kind. Hij wilde graag beginnen met het lied over het recht van het kind om beschermd te worden tegen het gebruik van drugs.
Ik sprak met hem af dat ik hem de volgende dag zou treffen, maar hij was er niet...
Ik hoop dat ik hem snel weer zie, ik wil hem graag bij het project betrekken.
Nou dat was het weer, ik ga scripten printen en mijn eerste repetitie voorbereiden,
als het goed is kunnen jullie over een week de eerste berichten van de leerlingen zelf lezen op hun webkrant.
Heel veel liefs uit Kisumu,
kus Marieke.
PS: Ik heb ook een coole nieuwsbrief geschreven over Ubuntu Theatre Organization, als ie helemaal af is, stuur ik hem jullie toe.
PS,PS: Chris komt net binnengelopen, ga zo met hem zijn liedjes (raps) doornemen, zijn in Swahili, dus hij moet het voor me vertalen. Cool!
En voor Nynke, mocht je dit bericht nog lezen, leuk dat je naar Kisumu komt,
laat even weten wanneer je er bent.
stuur anders even je email adres...
-
09 September 2006 - 11:14
Jody:
yoehoe xxxjody -
09 September 2006 - 14:55
Meeus:
wow'
mooi mooi mooi
keep it up!' -
11 September 2006 - 09:36
Anouk:
Meisje, wat ben je weer lekker bezig! Ben benieuwd naar de site van de kids, kusje -
11 September 2006 - 14:26
Mamsa:
Hello muzungu van me, wat gaat het allemaal gezelli daar, vind het
Chris verhaal heel spannend, wie weet wat daar allemaal uit voortkomt, lijkt me voor hem ook heel leuk om jou ontmoet te hebben, heel veel lieve groeten van Ad en mij en tot snel horens. -
12 September 2006 - 07:32
Lymor:
dag koekie!!
Je gaat nog goed met de flow mee, zo te lezen. Heb je weer veel te vertellen, en ga dat hopelijk zometeen ook doen.
Lovelovelovetoyou!! -
12 September 2006 - 09:24
Jeroen:
ok dan kusjes aan de mooiste krullen -
12 September 2006 - 12:10
Michael:
Doing fine zo te zien. Heb het drukker dan druk, kom er in om maar vertrek dus eindelijk rond begin okt naar z.A voor 7 weken. Namaqualand en beetje Namibie. Mn hoofd is te vol om me op mn reis te kunnen focussen.. Ik heb een aantal facturen hier liggen, zal ze aan Gabe doorsturen en zal de cameleonners vragen alle Ubuntu post doorte sturen terwijl ik er niet ben. Zou je uitgebreid willen berichten maar dat gaat niet.
Bless you
Love
Michael -
13 September 2006 - 14:09
Roos:
Hela lieverd, hij gaat lekker lees ik!! Denk aan je. Liefs Roos -
18 September 2006 - 10:12
Janet:
Weer tranen in mijn ogen. Ben je toch bijzonder. Kus Janet -
18 September 2006 - 11:57
Sietske:
He meis!
Weer met bewondering je verhalen gelezen! Zo te horen gaat het goed. Wel indrukwekkend! He veel succes met de eerste repetitie, maar als dat net zo gaat als in gobabis, heb ik er alle vertrouwen in! Je bent een topper!
Ik kijk uit naar je volgende bericht!
Liefs Sietske
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
