Welcome to my world!
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
02 September 2006 | Kenia, Kisumu
Lieve allemaal,
Ik ben sinds twee dagen in Kisumu, de plek der bestemming waar ik de aankomende drie maanden ga wonen. Mike is terug naar Nederland, dus ik moest de afgelopen week even wennen aan weer alleen zijn, maar dat gaat nu wel weer.
Ik heb mezelf hier per slot van rekening uitermate goed in getraind door al eens eerder zes maanden aan de andere kant van de wereld te gaan zitten.
Het is al enige tijd geleden dat ik voor het laatst een bericht op deze weblog heb gezet, sterker nog dat was eigenlijk nog helemaal aan het begin van de vakantie, toen we ook in Kisumu waren, vlak voor dat we onze rondreis zijn begonnen.
We (Mike en ik dus) hebben een super fijne en goede vakantie gehad. We hebben een grote cirkel door Kenia gemaakt en heel veel gezien en ervaren. Eigenlijk alleen maar leuke dingen. Na Kisumu zijn we via Mount Kenya (wel gezien, niet beklommen) richting de kust gereisd waar we een week heerlijk met ons tentje op het strand hebben geslapen, elke dag koken op een zelf gestookt vuurtje en zwemmen in een aquamarijn gekleurde oceaan, wat wil je nog meer?
Ook hebben we Lamu bezocht, een klein eilandje aan de noordkust van Kenia, geheel islamitisch, geen auto’s alleen ezels, kleine straatjes, heerlijk eten, lieve en leuke mensen, kortom een fantastische en romantische plek die ons hart gestolen heeft.
Daarna nog een paar dagen zee in Malindi, waar ik voor het eerst van mijn leven gesnorkelt heb, wel een belevenis om al die gekleurde vissen om je heen te zien zwemmen terwijl je boven een koraalrif dobbert.
Toen was het helaas tijd om terug te reizen naar Nairobi, waar we via Mombasa met de nachttrein naar toe zijn gegaan, we hadden het wel even gezien met 8 uur in een bus zitten op hobbelige wegen.
Laatste nachtje in een wat chiquer hotel geslapen, aangezien het moment van afscheid naderde. Volgende dag (donderdag 24 augustus) Mike naar het vliegveld gebracht.
Ik mocht het gebouw niet binnen dus moesten we buiten afscheid nemen, slik.
Ok, nou dag, tot over drie en een halve maand dan maar weer, ja nu laat ik je los...
Weer in Nairobi, de stad waar je liever niet wilt zijn maar moet zijn om dingen te regelen. Nog een aantal afspraken gehad om budget proberen te regelen voor mijn theaterproject, tot dusver nog niet gelukt, wacht nog steeds op antwoord van de Nederlandse Ambassade. Wel was de Alliance Francaise erg in het project geintresseerd en zijn ze waarschijnlijk bereid om het stuk uit te nodigen in Nairobi, zodat we het daar aan nog veel meer mensen kunnen laten zien, dat zou echt top zijn.
De rest van de tijd heb ik hard gewerkt aan het script van de voorstelling, die ik
‘I’m a fighter’ heb genoemd. Het stuk vertelt het verhaal van twee kinderen, een straatjongen en een meisje wat ontvoerd wordt in een rebellenleger en als kindsoldaat verder moet leven. Ik heb dit script gebaseerd op een aantal verschillende boeken en geprobeerd om het zo dicht bij de werkelijkheid te laten zijn als mogelijk terwijl het wel een interessante theatrale ervaring kan blijven.
De verhalen en ervaringen van de kinderen geven aanleiding om door het stuk heen de internationale rechten van het kind, zoals vastgesteld in de Conventie van de VN, aan te halen, om op die manier mensen van de Kisumu gemeenschap attent te maken op welke rechten en plichten ze hebben. Vrees niet, dit zal niet op zeer moraliserende wijze gebeuren.
Maandag ga ik voor het eerst naar de school toe om mijn collega’s en studenten te ontmoeten en ik hoop zo snel mogelijk aan de slag te kunnen met repeteren en natuurlijk ook met de andere kant van het verhaal, namelijk het de kinderen laten schrijven en rapporten (foto en film) over hun leven en dit geheel op internet zetten, zodat kids in Nederland een wat duidelijker beeld kunnen krijgen hoe het leven van hun Afrikaanse leeftijdsgenoten eruit ziet.
Zal jullie zodra er wat te bezichtigen valt de link geven voor die site.
Eergisteren dus aangekomen in Kisumu, ik werd van het busstation gehaald door mijn gastvrouw, de dame die me in haar huis laat verblijven. Dit had CIVS voor me geregeld, dus ik wist nog niet precies wat me te wachten stond.
Nelly, zo heet deze mevrouw, heeft een heel klein arbeidershuisje zo’n tien minuten rijden met de matatu buiten het centrum van de stad (voor degenen die niet meer weten wat een matatu is, zie mijn eerste bericht).
Bij aankomst liet ze me mijn kamer zien, nou ja kamer, het is meer een soort opslagplek van wasteilen, diepvrieskist, hutkoffers en tassen met daar tussen een stapelbed. Of het ik niet erg vond om de kamer te delen met de huishoudster, een klein Luo vrouwtje die geen woord engels spreekt, en elke keer als ik wat zeg in lachen uitbarst. Okay, delen van de ‘kamer’, op zich niet zo erg, maar drie en een halve maand? Zonder eigen plekje waar ik rustig kan lezen en werken?
Het matras van het bed bestaat uit zo’n vijf verschillende schuimrubberen matjes boven op elkaar gestapeld en ik zweer je dat je de latten bodem nog steeds voelt als je hier ’s avonds in wegzakt.
Na het eten, moe van de busreis (8 uur over hobbelige wegen) ging ik in ‘mijn bed’ liggen om nog wat te lezen. (Ik lig trouwens ook vlak onder het golfplaten dak, dat wordt dus echt snikheet.) Op een gegeven moment komt de huishoudster binnen en doet het licht uit, okay, slapen dus.
Dat wilde helaas niet zo lukken, voelde me niet echt op mijn gemak en het bed ligt echt niet zo lekker. Bovendien hoor je van niet al te ver de muziek van een aantal verschillende barretjes, dus houdt je ook wel wakker.
Uiteindelijk toch in slaap gevallen om om kwart over vijf weer wakker te worden door de moskees die keihard reclame maken voor Allah (sorry voor mijn disrespect, maar zo vroeg op de ochtend is het toch een beetje too much). De buurt hanen worden hier ook wakker van en beginnen lustig hun ochtend concert. Ik denk dat ik nog nooit zoveel hanen heb horen kraaien. De huishoudster staat op (5.45) en knalt het licht aan om vervolgens vol goede moed de hal te gaan schrobben. Slapen zat er dus niet meer in. Er is in dit huis geen stromend water, dus dat pak je uit grote zwarte tonnen. (waterleidingen naar deze buurt zijn vijftien jaar geleden kapot gegaan en de gemeente heeft ze tot dusver dus nog steeds niet laten repareren) Ik ben ondertussen wel gewend om mezelf met koud water te wassen, begin het zelfs prettig te vinden.
Ik kom nu misschien over als een verwend westers prinsesje, maar echt heel aangenaam is het niet. Zelfs Johnson, de Keniaanse versie van Morweotsile, vond het maar niks en we gaan nu op zoek naar een beter plekje waar ik tenminste mijn eigen plek om te werken en te ontspannen kan hebben. Dat heb je wel nodig tijdens zo’n intensief project.
Vanochtend op bezoek geweest in een dag centrum voor straatkinderen. Om te kijken hoe ze daar te werk gaan en ze te vertellen over mijn voorstelling. Ze waren erg blij om te horen dat er op deze manier aandacht besteed gaat worden aan de problematiek van deze kinderen. Verder kan ik daar elke donderdag middag spelles geven aan die kids. Wie weet kan ik zelfs met hun een korte voorstelling maken om op dezelfde avond als ‘I’m a fighter’ te laten spelen. Dat zou geweldig zijn.
Nu maar hopen dat ik budget krijg en dat we er weer net zo’n show van kunnen maken met licht en muziek als in Gobabis.
Let’s keep our fingers crossed.
Dat was het weer voor nu,
ik beloof dat ik wat vaker zal schrijven.
Keep in touch,
veel liefs, Marieke
Ik ben sinds twee dagen in Kisumu, de plek der bestemming waar ik de aankomende drie maanden ga wonen. Mike is terug naar Nederland, dus ik moest de afgelopen week even wennen aan weer alleen zijn, maar dat gaat nu wel weer.
Ik heb mezelf hier per slot van rekening uitermate goed in getraind door al eens eerder zes maanden aan de andere kant van de wereld te gaan zitten.
Het is al enige tijd geleden dat ik voor het laatst een bericht op deze weblog heb gezet, sterker nog dat was eigenlijk nog helemaal aan het begin van de vakantie, toen we ook in Kisumu waren, vlak voor dat we onze rondreis zijn begonnen.
We (Mike en ik dus) hebben een super fijne en goede vakantie gehad. We hebben een grote cirkel door Kenia gemaakt en heel veel gezien en ervaren. Eigenlijk alleen maar leuke dingen. Na Kisumu zijn we via Mount Kenya (wel gezien, niet beklommen) richting de kust gereisd waar we een week heerlijk met ons tentje op het strand hebben geslapen, elke dag koken op een zelf gestookt vuurtje en zwemmen in een aquamarijn gekleurde oceaan, wat wil je nog meer?
Ook hebben we Lamu bezocht, een klein eilandje aan de noordkust van Kenia, geheel islamitisch, geen auto’s alleen ezels, kleine straatjes, heerlijk eten, lieve en leuke mensen, kortom een fantastische en romantische plek die ons hart gestolen heeft.
Daarna nog een paar dagen zee in Malindi, waar ik voor het eerst van mijn leven gesnorkelt heb, wel een belevenis om al die gekleurde vissen om je heen te zien zwemmen terwijl je boven een koraalrif dobbert.
Toen was het helaas tijd om terug te reizen naar Nairobi, waar we via Mombasa met de nachttrein naar toe zijn gegaan, we hadden het wel even gezien met 8 uur in een bus zitten op hobbelige wegen.
Laatste nachtje in een wat chiquer hotel geslapen, aangezien het moment van afscheid naderde. Volgende dag (donderdag 24 augustus) Mike naar het vliegveld gebracht.
Ik mocht het gebouw niet binnen dus moesten we buiten afscheid nemen, slik.
Ok, nou dag, tot over drie en een halve maand dan maar weer, ja nu laat ik je los...
Weer in Nairobi, de stad waar je liever niet wilt zijn maar moet zijn om dingen te regelen. Nog een aantal afspraken gehad om budget proberen te regelen voor mijn theaterproject, tot dusver nog niet gelukt, wacht nog steeds op antwoord van de Nederlandse Ambassade. Wel was de Alliance Francaise erg in het project geintresseerd en zijn ze waarschijnlijk bereid om het stuk uit te nodigen in Nairobi, zodat we het daar aan nog veel meer mensen kunnen laten zien, dat zou echt top zijn.
De rest van de tijd heb ik hard gewerkt aan het script van de voorstelling, die ik
‘I’m a fighter’ heb genoemd. Het stuk vertelt het verhaal van twee kinderen, een straatjongen en een meisje wat ontvoerd wordt in een rebellenleger en als kindsoldaat verder moet leven. Ik heb dit script gebaseerd op een aantal verschillende boeken en geprobeerd om het zo dicht bij de werkelijkheid te laten zijn als mogelijk terwijl het wel een interessante theatrale ervaring kan blijven.
De verhalen en ervaringen van de kinderen geven aanleiding om door het stuk heen de internationale rechten van het kind, zoals vastgesteld in de Conventie van de VN, aan te halen, om op die manier mensen van de Kisumu gemeenschap attent te maken op welke rechten en plichten ze hebben. Vrees niet, dit zal niet op zeer moraliserende wijze gebeuren.
Maandag ga ik voor het eerst naar de school toe om mijn collega’s en studenten te ontmoeten en ik hoop zo snel mogelijk aan de slag te kunnen met repeteren en natuurlijk ook met de andere kant van het verhaal, namelijk het de kinderen laten schrijven en rapporten (foto en film) over hun leven en dit geheel op internet zetten, zodat kids in Nederland een wat duidelijker beeld kunnen krijgen hoe het leven van hun Afrikaanse leeftijdsgenoten eruit ziet.
Zal jullie zodra er wat te bezichtigen valt de link geven voor die site.
Eergisteren dus aangekomen in Kisumu, ik werd van het busstation gehaald door mijn gastvrouw, de dame die me in haar huis laat verblijven. Dit had CIVS voor me geregeld, dus ik wist nog niet precies wat me te wachten stond.
Nelly, zo heet deze mevrouw, heeft een heel klein arbeidershuisje zo’n tien minuten rijden met de matatu buiten het centrum van de stad (voor degenen die niet meer weten wat een matatu is, zie mijn eerste bericht).
Bij aankomst liet ze me mijn kamer zien, nou ja kamer, het is meer een soort opslagplek van wasteilen, diepvrieskist, hutkoffers en tassen met daar tussen een stapelbed. Of het ik niet erg vond om de kamer te delen met de huishoudster, een klein Luo vrouwtje die geen woord engels spreekt, en elke keer als ik wat zeg in lachen uitbarst. Okay, delen van de ‘kamer’, op zich niet zo erg, maar drie en een halve maand? Zonder eigen plekje waar ik rustig kan lezen en werken?
Het matras van het bed bestaat uit zo’n vijf verschillende schuimrubberen matjes boven op elkaar gestapeld en ik zweer je dat je de latten bodem nog steeds voelt als je hier ’s avonds in wegzakt.
Na het eten, moe van de busreis (8 uur over hobbelige wegen) ging ik in ‘mijn bed’ liggen om nog wat te lezen. (Ik lig trouwens ook vlak onder het golfplaten dak, dat wordt dus echt snikheet.) Op een gegeven moment komt de huishoudster binnen en doet het licht uit, okay, slapen dus.
Dat wilde helaas niet zo lukken, voelde me niet echt op mijn gemak en het bed ligt echt niet zo lekker. Bovendien hoor je van niet al te ver de muziek van een aantal verschillende barretjes, dus houdt je ook wel wakker.
Uiteindelijk toch in slaap gevallen om om kwart over vijf weer wakker te worden door de moskees die keihard reclame maken voor Allah (sorry voor mijn disrespect, maar zo vroeg op de ochtend is het toch een beetje too much). De buurt hanen worden hier ook wakker van en beginnen lustig hun ochtend concert. Ik denk dat ik nog nooit zoveel hanen heb horen kraaien. De huishoudster staat op (5.45) en knalt het licht aan om vervolgens vol goede moed de hal te gaan schrobben. Slapen zat er dus niet meer in. Er is in dit huis geen stromend water, dus dat pak je uit grote zwarte tonnen. (waterleidingen naar deze buurt zijn vijftien jaar geleden kapot gegaan en de gemeente heeft ze tot dusver dus nog steeds niet laten repareren) Ik ben ondertussen wel gewend om mezelf met koud water te wassen, begin het zelfs prettig te vinden.
Ik kom nu misschien over als een verwend westers prinsesje, maar echt heel aangenaam is het niet. Zelfs Johnson, de Keniaanse versie van Morweotsile, vond het maar niks en we gaan nu op zoek naar een beter plekje waar ik tenminste mijn eigen plek om te werken en te ontspannen kan hebben. Dat heb je wel nodig tijdens zo’n intensief project.
Vanochtend op bezoek geweest in een dag centrum voor straatkinderen. Om te kijken hoe ze daar te werk gaan en ze te vertellen over mijn voorstelling. Ze waren erg blij om te horen dat er op deze manier aandacht besteed gaat worden aan de problematiek van deze kinderen. Verder kan ik daar elke donderdag middag spelles geven aan die kids. Wie weet kan ik zelfs met hun een korte voorstelling maken om op dezelfde avond als ‘I’m a fighter’ te laten spelen. Dat zou geweldig zijn.
Nu maar hopen dat ik budget krijg en dat we er weer net zo’n show van kunnen maken met licht en muziek als in Gobabis.
Let’s keep our fingers crossed.
Dat was het weer voor nu,
ik beloof dat ik wat vaker zal schrijven.
Keep in touch,
veel liefs, Marieke
-
02 September 2006 - 11:07
Jody:
dag liebling -
02 September 2006 - 12:03
Oly In London:
Hey marike ... I dont speak Dutch !!! -
02 September 2006 - 12:12
Marieke:
He meissie! Wat weer een verhaal zeg! Jammer dat Mike nu weer weg is, maar als je eenmaal weer aan de slag bent, gaat de tijd ook weer erg snel en zijn jullie zo weer bijelkaar! Ik hoop voor je dat je snel een ander plekje vindt om te slapen, ontspannen enz. Lijkt me idd ook helemaal niets en die rust voor jezelf heb je zeker nodig!
Ik wens je heel veel plezier en succes met alle dingen die je weer gaat meemaken en gaat zien, vind het stiekem wel jammer dat ik er niet bij kan zijn, het was vorig jaar echt zoooooo ontzettend leuk!!!!
Tot snel en een dikke kus van mij! -
02 September 2006 - 18:48
Mamsa:
hoi lievertesatsemama, Fijn weer wat van je te lezen, hoop dat alles zal gaan zoals je wilt. Ben heel benieuwd. Heb je ook een adres daar? Gaat het al beter zonder Mike? Ik bel je snel weer een keer. Heel veel lieve groeten, veel plezier met alle mensen daar, en een hele dikke pakkerd van ad en mij. -
02 September 2006 - 23:57
Cornac:
Het is weer leuk om je verhalen te lezen. Wel heftig zeg zo waar je nu zit. Hopelijk vind je een betere verblijfplaats.
Het seizoen is hier inmiddels alweer van start gegaan. Na twee weken lekker varen is het nu zover om de lessen en voorstellingsrepetities te starten en ik heb er zin in.
In afwachting van je volgende avonturen.
Liefs Cormac -
05 September 2006 - 13:09
Jitske:
Hee daar ver weg!
Fijn om weer van je te horen, idd lang geleden. Knap van je om daar zonder Mike verder te gaan. Tuurlijk was je vorig jaar ook lang zonder hem, maar nu is hij natuurlijk wel écht in jouw leventje daar geweest, en heb je al zo veel samen beleeft...
Nu moet je het zonder hem doen, en al is dat misschien eerst ff moeilijk, ik weet zeker dat je je er wederom geweldig doorheen zult slaan, en een grandioos spectakel van gaat maken. Jammer dat we dit niet live mee kunnen krijgen. Je maakt wel opnames neem ik aan?
Succes met alles, en vooral met het zoeken van een fijne accomodatie!
Kus Jits
-
05 September 2006 - 14:22
Chantal:
ooohhhh, wat wil ik graag weer terug als ik je verhalen lees. Mis Kenia en het is onwijs afkicken hier. Maar goed, weet jij alles van. Heerlijk om je verhalen te lezen.
Geniet van Kisumu en sterkte. Hoop dat je snel een andere plek vindt. Oh lala, da's wel erg behelpen daar ......
dikke kus -
06 September 2006 - 18:03
Robert:
Hej ex-Gobabiet!!
Pff... ik heb medeleiden met je als ik mij inbeeld hoe het twee maanden lang zal voelen om op die rubbermatjes te liggen met het feit dat ik in Gobabis dagelijks zat te klagen over die sponsmatrassen ;-) Dit is ook een goed voorbeeld hoe goed BEVOORDEELD waren in Namibië. Kenia; dat is het échte Afrika!!
Maar genieten, hè? Je zou eigenlijks op je 'aftel-kalender' (ik neem aan dat je die nu ook weer hebt zoals in Namibië) ook de dagen van hoe lang je al hebt kunnen genieten van het prachtige Kenia bijhoudt, onder die van hoeveel nachtjes je nog moet slapen voordat je Mike weer een dikke knuffel kunt geven. Het zal wellicht ook het verdriet verlichten.
Tût, Robert -
09 September 2006 - 10:07
Nynke Haagsma:
Hoi Marieke, leuk om je weblog te lezen! Ik vlieg 8 oktober ook naar Kisumu om daar 4 maanden vrijwilligerswerk te doen voor KisumuKids (www.kisumukids.nl). Ik deel een guesthouse met Carmen, ook vrijwilligster, in het www.Pabarisparadise.com. Mocht je dus nog geen andere accommodatie hebben gevonden, dan is dit misschien ook iets voor jou.
Hartelijke groetjes,
Nynke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
