De laatste week...
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
30 April 2006 | Namibië, Gobabis
Het is bijna voorbij, de laatste week is begonnen. Dit wordt waarschijnlijk ook mijn laatste bericht van deze kant. Maar niet getreurd vanaf juli zit ik weer in Kenia, dus dan gaat het Afrika avontuur weer verder.
Het avontuur op Afrikaanse bodem zal daarna trouwens ook nog niet afgelopen zijn, vanwege het volgende.
Drie weken geleden had ik een afspraak met Fré, zij is een Nederlandse die samen met een partner een organisatie heeft opgericht die gericht is op het brengen en stimuleren van theater in landen overal ter wereld, ook in ontwikkelingslanden dus. Naar aanleiding van mijn verhalen over hoe me het hier allemaal vergaan is kon ze gelukkig opmaken dat het me uitstekend bevallen is en dat het ook heel goed is gegaan. Vandaar dat aan het eind van ons gesprek de vraag rees: Zou je nog een keer naar Namibië willen gaan?
Daar hoefde ik eigenlijk geen seconde over na te denken, graag zelfs….
Ik krijg via de Theatre Embassy, zo heet haar organisatie, dit keer mijn reiskosten en verzekering vergoed en een maandelijkse bijdrage in levensonderhoud. Geweldig hè! Aangezien ik nu alles uit eigen zak betaal komt dit als een geschenk uit de hemel.
Kan ik toch doen wat ik wil en krijg er nu zelfs (een beetje) geld voor!!!
Volgend jaar maart/april ga ik dus weer deze kant op, ben nu al druk bezig met wat ik dan wil gaan doen, namelijk het openen van een cultureel jeugd centrum hier in Gobabis.
Samen met Morweotsile (mijn theatercollega) en Silverius (de plaatselijke visual arts docent) willen we er voor zorgen dat er een plek komt waar de jeugd van Gobabis samen kan komen in creativiteit. Op het moment ontbreekt dit en mijn inziens zal dit de jeugd erg ten goede komen.
De mensen met wie ik ondertussen afspraken heb gehad over dit idee denken er gelukkig net zo over. Zo geeft de municipaliteit van Gobabis ons het nodige stuk land om ons centrum neer te kunnen zetten. Dit staat nu zwart op wit, zodat het makkelijker wordt om fondsen te werven voor de bouw van ons gebouw. De plek die we hebben uitgekozen ligt ongeveer in het midden tussen de verschillende locaties die je hier hebt, Epako, Nossobville en Gobabis.
Op deze manier heeft ieder kind dezelfde afstand te overbruggen en zal het meer een centrum worden wat echt voor alle jeugd is en niet alleen voor een bepaalde groep.
Naast het aanbieden van theater, muzieklessen, zang en dans (zowel traditioneel als allerlei andere stijlen) willen we hier in Gobabis een platform creëren waar kunstuitingen uit verschillende delen van het land ten toon gesteld of opgevoerd kunnen worden.
Zodat op die manier de mensen die hier wonen en anders nooit in contact waren gekomen met deze zaken, toch de kans krijgen om iets anders te leren kennen.
Ik heb al afspraken gemaakt met de directeur van een theater in Windhoek, hij heeft me beloofd dat als er kleine producties zijn die in ons ‘theater’ passen, hij er voor gaat zorgen dat ze ook hier gespeeld zullen worden. Ook de directeur van het Franco Namibian Cultural Centre, een plek in Windhoek waar heel veel tentoonstellingen, concerten e.d. zijn, heeft toegezegd ons op deze manier bij te staan. Maar ook beloofd dat als wij tentoonstellingen of optredens hebben, de FNCC het mogelijk zal maken deze naar Windhoek te laten komen.
Verder krijgen we een piano van ze!!!
De directeur van de National Art Gallery Namibia was laaiend enthousiast over ons idee. Ook hij zal tentoonstellingen richting Gobabis sturen. Verder heeft hij ons heel bruikbare informatie gegeven over het besturen en opzetten van een organisatie als de onze, want daar komt natuurlijk heel veel bij kijken. De directeur van het National Theatre Namibia staat ook geheel aan onze zijde en zal naast het helpen bij de toekomstige coördinatie van projecten kijken hoe hij ons kan bijstaan.
Dat deze mensen zo meedenken en bereid zijn om te helpen vind ik heel belangrijk. Niet alleen vanwege hun belangrijke positie binnen de kunstwereld van Namibië, maar ook omdat zij ons, vanwege hun kennis en ervaring, ook heel veel kunnen leren over hoe het allemaal aan te pakken. Dit om te voorkomen dat we het wiel niet opnieuw hoeven uit te vinden.
Verder hebben we de afgelopen week alle nodige leden voor het opzetten van een trust bij elkaar verzameld. We hebben een schooldirecteur, een advocaat, een financieel manager van een bank en een theaterregisseur/acteur, lijkt me wel een goede combi.
Naast deze essentiële steun vanuit de samenleving hebben we natuurlijk vooral heel veel geld nodig om het geheel mogelijk te kunnen maken. Vandaar dat ik de afgelopen week heel veel uren achter de computer heb gezeten om te werken aan een projectvoorstel, ik ben nu al een heel eind, maar het is nog niet klaar. Dit voorstel gaat straks richting alle organisaties, instanties en personen waarvan we mogelijk financiële steun kunnen krijgen. Hoop dat het gaat lukken. Ik ga zelf in ieder geval in Nederland mijn eigen stichting oprichten om op die manier het proces een beetje te vergemakkelijken, maar daar horen jullie nog wel over.
Vandaag, zondag 30 april, ga ik een vier jaar oude bruidstaart eten die met een zaag in stukjes wordt gesneden, ter ere van het vierjarige jubileum van het huwelijk van Morweotsile’s neef.
Morgen ga ik met mijn kunst collega’s op pad voor een paar dagen langs drie verschillende Cultural Centre’s verspreid over het land. Dit om een indruk te krijgen hoe ze het daar doen, veel vragen te stellen en foto’s te maken van hoe het eruit ziet, we moeten namelijk ook een schets gaan maken van hoe we ons gebouw er uit willen laten zien. We rijden met het Rastabusje, en we reizen over de gravelroads door de bush bush om kilometers af te snijden, dus wel een leuk afsluitend tripje van deze periode.
Ik heb het einde van mijn vorige bericht ook al geschreven, maar ik ben echt ontzettend blij en dankbaar voor de tijd die ik hier heb gehad en alles wat er is gebeurd. En ongelooflijk blij dat ik hier volgend jaar, dankzij The Theatre Embassy, weer naartoe kan.
Mijn hart doet nu een stuk minder pijn, omdat ik weet dat ik al die kids volgend jaar weer zal zien. Ik ga er alles aan doen om in de toekomst op deze manier met theater bezig te kunnen blijven, vandaar ook dat ik die stichting op wil richten. Ik hoop dat het zijn weg zal vinden.
Lieve mensen, ik zie jullie volgende week weer, ik ga nog even genieten van mijn laatste weekje Afrika.
Dikke knuffel, Marieke
Het avontuur op Afrikaanse bodem zal daarna trouwens ook nog niet afgelopen zijn, vanwege het volgende.
Drie weken geleden had ik een afspraak met Fré, zij is een Nederlandse die samen met een partner een organisatie heeft opgericht die gericht is op het brengen en stimuleren van theater in landen overal ter wereld, ook in ontwikkelingslanden dus. Naar aanleiding van mijn verhalen over hoe me het hier allemaal vergaan is kon ze gelukkig opmaken dat het me uitstekend bevallen is en dat het ook heel goed is gegaan. Vandaar dat aan het eind van ons gesprek de vraag rees: Zou je nog een keer naar Namibië willen gaan?
Daar hoefde ik eigenlijk geen seconde over na te denken, graag zelfs….
Ik krijg via de Theatre Embassy, zo heet haar organisatie, dit keer mijn reiskosten en verzekering vergoed en een maandelijkse bijdrage in levensonderhoud. Geweldig hè! Aangezien ik nu alles uit eigen zak betaal komt dit als een geschenk uit de hemel.
Kan ik toch doen wat ik wil en krijg er nu zelfs (een beetje) geld voor!!!
Volgend jaar maart/april ga ik dus weer deze kant op, ben nu al druk bezig met wat ik dan wil gaan doen, namelijk het openen van een cultureel jeugd centrum hier in Gobabis.
Samen met Morweotsile (mijn theatercollega) en Silverius (de plaatselijke visual arts docent) willen we er voor zorgen dat er een plek komt waar de jeugd van Gobabis samen kan komen in creativiteit. Op het moment ontbreekt dit en mijn inziens zal dit de jeugd erg ten goede komen.
De mensen met wie ik ondertussen afspraken heb gehad over dit idee denken er gelukkig net zo over. Zo geeft de municipaliteit van Gobabis ons het nodige stuk land om ons centrum neer te kunnen zetten. Dit staat nu zwart op wit, zodat het makkelijker wordt om fondsen te werven voor de bouw van ons gebouw. De plek die we hebben uitgekozen ligt ongeveer in het midden tussen de verschillende locaties die je hier hebt, Epako, Nossobville en Gobabis.
Op deze manier heeft ieder kind dezelfde afstand te overbruggen en zal het meer een centrum worden wat echt voor alle jeugd is en niet alleen voor een bepaalde groep.
Naast het aanbieden van theater, muzieklessen, zang en dans (zowel traditioneel als allerlei andere stijlen) willen we hier in Gobabis een platform creëren waar kunstuitingen uit verschillende delen van het land ten toon gesteld of opgevoerd kunnen worden.
Zodat op die manier de mensen die hier wonen en anders nooit in contact waren gekomen met deze zaken, toch de kans krijgen om iets anders te leren kennen.
Ik heb al afspraken gemaakt met de directeur van een theater in Windhoek, hij heeft me beloofd dat als er kleine producties zijn die in ons ‘theater’ passen, hij er voor gaat zorgen dat ze ook hier gespeeld zullen worden. Ook de directeur van het Franco Namibian Cultural Centre, een plek in Windhoek waar heel veel tentoonstellingen, concerten e.d. zijn, heeft toegezegd ons op deze manier bij te staan. Maar ook beloofd dat als wij tentoonstellingen of optredens hebben, de FNCC het mogelijk zal maken deze naar Windhoek te laten komen.
Verder krijgen we een piano van ze!!!
De directeur van de National Art Gallery Namibia was laaiend enthousiast over ons idee. Ook hij zal tentoonstellingen richting Gobabis sturen. Verder heeft hij ons heel bruikbare informatie gegeven over het besturen en opzetten van een organisatie als de onze, want daar komt natuurlijk heel veel bij kijken. De directeur van het National Theatre Namibia staat ook geheel aan onze zijde en zal naast het helpen bij de toekomstige coördinatie van projecten kijken hoe hij ons kan bijstaan.
Dat deze mensen zo meedenken en bereid zijn om te helpen vind ik heel belangrijk. Niet alleen vanwege hun belangrijke positie binnen de kunstwereld van Namibië, maar ook omdat zij ons, vanwege hun kennis en ervaring, ook heel veel kunnen leren over hoe het allemaal aan te pakken. Dit om te voorkomen dat we het wiel niet opnieuw hoeven uit te vinden.
Verder hebben we de afgelopen week alle nodige leden voor het opzetten van een trust bij elkaar verzameld. We hebben een schooldirecteur, een advocaat, een financieel manager van een bank en een theaterregisseur/acteur, lijkt me wel een goede combi.
Naast deze essentiële steun vanuit de samenleving hebben we natuurlijk vooral heel veel geld nodig om het geheel mogelijk te kunnen maken. Vandaar dat ik de afgelopen week heel veel uren achter de computer heb gezeten om te werken aan een projectvoorstel, ik ben nu al een heel eind, maar het is nog niet klaar. Dit voorstel gaat straks richting alle organisaties, instanties en personen waarvan we mogelijk financiële steun kunnen krijgen. Hoop dat het gaat lukken. Ik ga zelf in ieder geval in Nederland mijn eigen stichting oprichten om op die manier het proces een beetje te vergemakkelijken, maar daar horen jullie nog wel over.
Vandaag, zondag 30 april, ga ik een vier jaar oude bruidstaart eten die met een zaag in stukjes wordt gesneden, ter ere van het vierjarige jubileum van het huwelijk van Morweotsile’s neef.
Morgen ga ik met mijn kunst collega’s op pad voor een paar dagen langs drie verschillende Cultural Centre’s verspreid over het land. Dit om een indruk te krijgen hoe ze het daar doen, veel vragen te stellen en foto’s te maken van hoe het eruit ziet, we moeten namelijk ook een schets gaan maken van hoe we ons gebouw er uit willen laten zien. We rijden met het Rastabusje, en we reizen over de gravelroads door de bush bush om kilometers af te snijden, dus wel een leuk afsluitend tripje van deze periode.
Ik heb het einde van mijn vorige bericht ook al geschreven, maar ik ben echt ontzettend blij en dankbaar voor de tijd die ik hier heb gehad en alles wat er is gebeurd. En ongelooflijk blij dat ik hier volgend jaar, dankzij The Theatre Embassy, weer naartoe kan.
Mijn hart doet nu een stuk minder pijn, omdat ik weet dat ik al die kids volgend jaar weer zal zien. Ik ga er alles aan doen om in de toekomst op deze manier met theater bezig te kunnen blijven, vandaar ook dat ik die stichting op wil richten. Ik hoop dat het zijn weg zal vinden.
Lieve mensen, ik zie jullie volgende week weer, ik ga nog even genieten van mijn laatste weekje Afrika.
Dikke knuffel, Marieke
-
30 April 2006 - 08:31
Janet:
Hi lieverd, wat vreselijk dat het er al weer bijna op zit en wat fantastisch dat het verhaal straks weer verder gaat. Kan me voorstellen dat het nu een beetje dubbel is. Toen ik aan het reizen was, had ik vanaf dag 1 al heimwee naar het land dat ik 8 maanden later weer zou verlaten. Ik weet niet of je begrijpt hoe ik dat bedoel. Anyway, geniet van die laatste week. Mocht je nog iemand nodig hebben, die hier in Nederland wat voor je betekent of die daar wat voor je kan betekenen, dan ben ik je man (vrouw). Nu solliciteren in Dubai. Ik wil ook weg. Asap. Geniet ze lieverd. Dikke kus vanuit Wolvega. Janet -
30 April 2006 - 09:48
Vincent:
Hee Marieke, Genoten van je verhalen. Een prachtige spirituele, doch heel nuchtere reis die je gemaakt hebt. Geniet van je laatste week. x Vincent L. -
30 April 2006 - 12:19
Gooitsen:
Lieve Marieke,
Een gesprekje in de theaterzaal van ROC Friese Poort, weet je nog? en kijk eens wat het allemaal oplevert.Ik ben zwaar onder de indruk. Ik hoop je binnenkort te spreken, ook om te kijken hoe wij elkaar verder kunnen steunen. Met een hartelijke groet, ook aan Morweotsile,
Gooitsen Eenling -
30 April 2006 - 17:31
Marieke:
Lieve Mariek! Geweldig nieuws hoor, dat je volgend jaar weer terug gaat naar Gobabis! Kan me goed voorstellen dat t minder pijn doet om terug te gaan, omdat je nu in het vooruitzicht heb dat je ze gelukkig weer ziet! De tijd zit er nu alweer bijna op, wat is het allemaal toch snel gegaan he? Weet nog dat je me uitzwaaide bij de bus, en nu ga je zelf bijna! Geniet nog even van de tijd daar en ik zie je snel! Dikke knuffel! -
01 Mei 2006 - 13:54
Naomi:
klinkt allemaal erg goed. ben benieuwd naar je projectvoorstel. nog even genieten en zie je op nederlandse bodum. groeten aan de rasta's, de bijna rasta en de nederlanders -
01 Mei 2006 - 14:12
Mamsa:
wow,wat beleef je allemaal een hoop prachtige, lieve, leuke, spannende etc.etc. dingen mariek, kan niet wachten om je in levende lijve te zien en te voelen. hele dikke zoenen van ons, see you in medemblik or where-ever. -
02 Mei 2006 - 09:35
Leive Mariek:
Wederom een prachtig verhaal! Heb genoten van je reisverhalen en zal je zeker steunen in je toekomstige nieuwe project..
Tot over een paar dagen
x -
02 Mei 2006 - 09:35
Kris:
Was ikkie hierboven!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
