Showtime!!!

Lieve mensen,
Het is alweer twee weken geleden dat mijn voorstelling in première is gegaan, maar ik heb het sindsdien zo druk gehad dat ik er nu pas aan toe kom een bericht te schrijven.
Ik kan jullie gelukkig melden dat het echt fantastisch is gegaan. Wat een feest!!!

Zoals ik al eerder heb verteld speelden we de voorstelling buiten op een podium.
Dit om zoveel mogelijk publiek te trekken, met verschillende achtergronden. Als je een voorstelling binnen speelt is er altijd een drempel waar je over heen moet stappen.
En aangezien mensen hier niet veel theatrale uitspattingen gewend zijn leek me dat niet slim. Ook wilde ik de voorstelling buiten hebben omdat het verhaal zich afspeelt in een straat, als het podium dan ook midden op straat staat geeft dat een versterkend effect.
Dinsdag 28 maart kwam het podium aan, samen met de gehele lichtinstallatie. Ik zat keurig te wachten op de bestemde plek met alle kostuums, decorstukken, rekwisieten en lunch voor de townshipkids toen het me opviel dat er steeds mensen kwamen kijken naar wat water dat over de grond liep.
Aangezien het hier de afgelopen tijd heel veel geregend heeft verbaasde mij dat water persoonlijk niet heel erg, alhoewel het de dagen ervoor juist aardig droog was gebleven.
Iedereen liep trouwens ook naar één bepaald punt. Toch maar es gaan vragen wat er aan de hand was. Wat bleek nou, precies op deze plek, die ik voor de voorstelling had uitgekozen, zit een waterbron onder de grond. Heel vroeger was dit ook de drinkplaats voor de olifanten.
Nu heeft deze bron zo’n zeventig jaar niks van zich laten horen, maar precies op de dag dat ik er een podium op wil zetten besluit hij om zich boven de oppervlakte vertonen.
Ach ja, dacht ik nog bij mezelf, een beetje water, daar gaat niemand dood van, de bron leek eerlijk gezegd vooral op een onschuldig plasje.
Niet veel later echter, kwamen er allemaal auto’s van de gemeente, en mannen met walkie talkies die heel gewichtig en in vol beraad rondliepen. Toen ik een van hen aansprak en vroeg wat er precies ging gebeuren deelde hij me mee dat ik onmogelijk hier zou kunnen optreden.
Er zat zoveel water onder de grond dat ze een gat moesten gaan graven om er voor te zorgen dat de omliggende huizen geen schade zouden oplopen van al dat grondwater wat het licht wil zien. Ok, dat betekende dus dat ik als de weerga een nieuwe locatie moest gaan regelen voor onze voorstelling.
Ondertussen heb ik ook nog een radio interview gedaan met de nationale Afrikaans radio, semi-Afrikaans semi-engels geluld. Was wel grappig. Deze journaliste belde naar aanleiding van een krantenartikel wat de week daarvoor in The Namibian stond, zelf geschreven trouwens…
Gelukkig was het park achter Shoprite, de plaatselijke Albert Heyn, ook een prima locatie, en achteraf gezien nog beter zelfs. Het was dan wel geen straat, de sfeer was er goed en het ligt centraal in het dorp. Daar dus aan de slag gegaan met het opzetten van lampen en podium.
De kinderen waren behoorlijk onder de indruk van dit alles. Was dit echt speciaal voor hen?
’s Middags nog een repetitie gedaan op het podium en toen de avond viel samen met de lichttechnicus een lichtplan gemaakt. Deed me weer heel erg aan school denken, niet eten, behalve wat chips, veel roken en tot laat doorwerken. Maar wel heel gezellig.
Volgende middag generale repetitie, die zoals het traditiegetrouw hoort nogal bagger was.
’s Avonds kwamen alle kinderen die konden, mochten en wilden voor een lichtrepetitie.
Het regende die avond in eerste instantie zachtjes, dus stonden we geduldig met z’n allen (bijna iedereen was er) te wachten onder de bomen. Maar het hield niet op. Toen maar in de regen gegaan.
In plaats van de tekst gaf ik ze de opdracht het hele stuk snel en in bla bla bla te spelen.Dit zorgde ondanks de regen voor grote hilariteit en een goede energie, iets wat die middag nogal ontbrak. We waren nog maar net klaar toen het water ineens met bakken uit de hemel viel. Iedereen vluchtte snel de schoolbus in, die ik had gehuurd voor het vervoer van de kinderen.
Tot morgen middag allemaal, dan is het zover…

Donderdag 30 maart, de grote dag is aangebroken, datgene waarvoor ik gekomen ben gaat tot een ontknoping komen. De hele dag rondgelopen met knopen in mijn buik.
Wat als het gaat regenen, wat als er bijna geen publiek is, wat als ze weer zo mat gaan spelen, wat als, wat als, wat als…
De hele dag hield ik een schuin oog op de hemel gericht, maar ergens diep van binnen wist ik dat het allemaal goed zou komen. En inderdaad, het wolkendek wat ’s ochtends nog de lucht bedekte vertrok langzaam maar zeker en rond een uur of vier ’s middags was de hemel strak blauw.
Omdat we dus van locatie waren veranderd had ik nog overal extra postertjes opgehangen om mensen te laten weten waar ze moesten zijn. Terwijl ik daar mee bezig was kwamen mensen me al vragen of nog gespeeld werd, ze waren al gewend geraakt aan de repetities van ’s middags in het park en die middag gebeurde er niks, nee het is vanavond…
Ook kreeg ik veel vragen of ze als ze kwamen kijken ook gratis eten kregen of een T-shirt.
Nee, jullie krijgen een mooie voorstelling, that’s all.
Verder werd er veel geïnformeerd of het een voorstelling was over HIV-AIDS, nee dat ook niet, het is een verhaal over de belevenissen van een speciaal jongetje ergens in Afrika.
Kom vooral kijken, come & enjoy, free of charge tonight at eight ‘o clock, behind shoprite.

Om een uur of vijf hebben we de muziek aangezet wat hier een hele goede lokker is, iedereen komt er op af, dus het was er meteen gezellig druk. De kinderen die in het dorp zelf wonen kwamen rond een uur of zes, net als de bus uit de township. Samen gegeten, patat met boerewors en een broodje. Even een beetje proberen te ontspannen, warming-up gedaan en toen met z’n allen dansen op het podium. Ik was ontzettend nerveus maar ook heel erg blij en trots, terwijl we nog moesten beginnen. Maar de sfeer zat er al helemaal in.
Acht uur, showtime, iedereen klaar voor de start? Samen met Morweotsile een openingstoespraakje gehouden en toen achter de knoppen tafel geklommen, moest de muziek bedienen. Licht uit, de Cultural Group begon met een spetterende openingsact met zang en dans. Daarna was het de beurt aan de township school, zij namen het eerste gedeelte van de voorstelling voor hun rekening. Alles wat er tijdens de generale aan ontbrak kwam nu helemaal uit de verf, ze straalden en de energie en plezier spatten er vanaf. Ze gingen zelfs allemaal dingen doen die ze nog nooit eerder gedaan hadden ter verrijking van hun personage. De tweede helft door de andere school ging ook super, het werd helemaal hun show.
Het licht zag er ook geweldig uit en het publiek (zo’n twee honderd man) genoot zichtbaar en hoorbaar. Heerlijk hoe er hier gewoon hardop commentaar wordt geleverd en gejoeld om bepaalde acties.Toen het klaar was vlogen alle leerlingen me uitzinnig van vreugde om de hals. Ongelooflijk hoeveel blijdschap er op dat moment los kwam. Wat een ontlading.Het is echt zo fantastisch als iets waar je zolang naar toe hebt gewerkt op zo’n mooie manier ten tonele wordt gebracht. De trots die van al die koppies afstraalde, daar doe je het voor. Iedereen was enthousiast en opgetogen en we hebben nog een uur staan dansen op het podium met z’n allen. Toen was het de hoogste tijd om naar huis te gaan, volgende dag weer gewoon naar school.
De volgende ochtend werd ik gebeld door de secretaresse van Wennie du Plessis, de schoolbus die ik had gehuurd voor het vervoer van de kinderen was die ochtend vertrokken naar Windhoek met de sportleraar, dus ons vervoer was weg. Daar stond ik wel even van te kijken aan gezien ik het zelf met hem geregeld had en zelfs al had betaald. Maar goed, gelukkig was er nog een ander busje, alleen veel te klein voor het vervoer van veertig kids, dus moesten ze allemaal in twee keer heen en weer worden gehaald en gebracht.
Om een uur of vijf arriveerde de filmploeg uit Windhoek, twee coole dudes en een meisje van de College of the Arts, die het geheel uiteindelijk op dvd gaan zetten. Ik had voor hen een kamer gereserveerd in hetzelfde hotel waar ikzelf logeer, de lichtman sliep al in die kamer. Hij gaf ze na de voorstelling de sleutel mee, zodat zij zich alvast konden installeren, wij moesten nog het een en ander afhandelen. Maar na tien minuten kwamen ze alweer terug. Ze waren door de managers naar buiten gezet. Pardon? Ik ben met ze mee gegaan om voor opheldering te vragen, hoezo buiten gezet, deze mensen hebben hier een kamer.
Volgens de bazin hadden de mannen zich zeer onbeschoft gedragen en dulde zij ze niet in haar zaak. De mannen vertelden me echter dat zij bij binnenkomst niemand bij de receptie troffen en niet wisten waar hun kamer was dus ze gingen opzoek naar iemand die hun de nodige info kon verschaffen. Op dat moment werden ze teruggeroepen door de dochter van de bazin, wat of ze daar moesten? Ze zeiden mijn naam en het wicht melde dat ze die naam nog nooit eerder had gehoord, ze riep de security erbij en ze werden geordonneerd het pand te verlaten. Mijn haar ging rechtovereind staan. Waarom werden deze mensen zo achterlijk behandelt door deze blanke vrouw?
Die middag had ik me ook al opgewonden over het feit dat ons blanke buurmeisje heel graag naar de voorstelling wilde komen kijken, maar van haar moeder niet mocht omdat er teveel zwarte mensen zouden zijn. Ik word daar echt verdrietig van.
Gelukkig waren er die avond wel een handvol blanke kinderen naar de voorstelling komen kijken. Morweotsile en ik waren ’s ochtends naar de blanke basisschool gegaan om ze uit te nodigen, en de paar die er waren stonden heerlijk met de rest mee te dansen op het podium. Dat maakte weer een heleboel goed.
Naast deze kleine tegenslagen ging verder alles goed en er was het die avond wederom een succes met nog meer publiek. Ook waren de weergoden ons wederom gunstig gestemd.
Het blijft wat dat betreft toch spannend als je buiten speelt.
’s Middags nog onderhandelt met de organisatoren van een concert wat de volgende avond zou plaats vinden in de community hall van Epako, waar wij naast gingen optreden.
Wij hadden namelijk dezelfde begin tijd gepland, en ja als er daarbinnen keiharde muziek wordt gespeeld kun je daar niet tegen opboksen. Gelukkig konden we tot een oplossing komen, Franco de populaire zanger uit Botswana, zou om acht uur beginnen en wij konden dan om negen uur spelen, in zijn pauze.
Het was voor ons sowieso wel spannend om in Epako te gaan spelen, aangezien het net payday was geweest, en heel veel mensen in de township dan een groot gedeelte van hun loon al uitbesteden aan alcohol en die kunnen dan behoorlijk lastig worden.
Om half acht was het al een drukte van jewelste, iedereen zat in feite al klaar voor de show, en toen om acht uur Franco nog in geen velden of wegen te bekennen was zijn we maar om half negen begonnen. Er waren echt ontzettend veel mensen, wel meer dan vijfhonderd denk ik.
Het was af en toe moeilijk voor de kids om er boven uit te komen, maar ze hebben het echt heel goed gedaan en het grootste gedeelte van het publiek was ook helemaal mee, we hebben eigenlijk geen noemenswaardige problemen gehad.

Na de voorstelling zijn we met de andere Hollanders naar de bar van Morweotsile’s vrienden gegaan die net de avond daarvoor geopend was. De afspraak stond al langere tijd dat ik er dan achter de bar zou gaan werken. Dat heb ik dus gedaan en de mensen reageerden er echt supercool op. Bestelden op hun dooie gemak hun biertjes en ik maakte met iedereen een praatje. Als het met theatermaken in een ontwikkelingsland niks wordt kan ik tenminste nog altijd mijn horeca carrière oppakken.

Zondagavond was het alweer de laatste keer in Gobabis. Toen de voorstelling afgelopen was heb ik nog een toespraakje gehouden om iedereen te bedanken, en in het bijzonder mijn leerlingen. Bij de laatste woorden verstikte mijn stem ineens en ik kon nog net zeggen dat ik ze allemaal ontzettend zou gaan missen. Daarna werd ik omringd door allemaal huilende meiden die me stevig vast hielden en samen hebben we daar zeker tien minuten een potje staan janken. Wat een naar gevoel om je te beseffen dat zoiets moois tot een einde moet komen. We gingen natuurlijk nog naar Windhoek, maar dit voelde toch al een beetje als een afsluiting.
Toen iedereen naar huis was zijn Morweotsile en ik weer naar de bar van zijn vrienden gegaan en hebben daar de hele nacht gezeten, gedronken, gehuild, gepooled en heel veel gekletst. Ik lag pas om zeven uur in mijn bed, maar werd om negen uur alweer wakker gebeld door de technicus die tevergeefs zat te wachten op iemand van de municipaliteit om de elektriciteit af te sluiten.
Dat geregeld, en ook moest ik nog een verblijfplaats regelen voor zestig personen in Windhoek. Dat ook maar meteen gedaan met mijn slaperige hoofd vol warrige slaapgebrek wolken. De plek die ik vond was in principe 16.000 N$ voor twee nachten, maar ik had nog maar 11.000 N$ over. Meneer, zei ik, dit is het geval, ik ben een theaterdocent in Gobabis, ik kom met zestig kinderen naar Windhoek om een voorstelling te spelen, ik wil ze graag twee nachten daar laten slapen, maar ik heb nog maar 11.000 over.
Wat we nu kunnen doen is het volgende, of we slapen maar een nacht bij u, of u strijkt met uw hand over uw hart en u laat ons voor dat bedrag twee nachten blijven. Ok young lady, you’ve got yourself a deal. Cool, in een klap 5000 dollar bespaart…
Maar mijn budget was dus nog steeds wel op, en ik moest ook nog eten en drinken voor al die kids kopen. Toen maar een dealtje gesloten met de eigenares van het hotel waar ik sliep. Zij had mijn kamer eigenlijk nodig omdat er een hele grote mensen zou komen dat weekend. Ik wilde wel weg gaan, maar dan moest zij voor 60 sandwiches zorgen, aangezien ik al voor die dagen had betaald. Daar ging ze mee akkoord dus in ieder geval de eerste lunch voorzien.
Vorige week woensdag was ik nog in Windhoek om nog wat laatste dingetjes te regelen, zo gebeurd dacht ik. Toen ik daar kwam kwam ik er echter achter dat de man die me had geholpen met het maken van de flyer en poster en ze daar ook zou verspreiden, dit geheel niet had gedaan. Dus de voorstelling was nog helemaal niet gepromoot.
Toen ik bezig was achter een computer bij de College of the Arts met een improvisorische poster, kwam ik aan de praat met de speldocent van aldaar, deze raadde me ten sterkste af om pas om acht uur ’s avonds te gaan spelen, omdat er dan bijna niemand op zou komen dagen. Het theater is namelijk in Katutura, de township van Windhoek, en donker betekent daar gevaarlijk.
Dus willen mensen niet zo snel over straat. Ok, dus de aanvangstijd verplaatst. Alsof dat nog niet vervelend genoeg was kreeg ik op het moment dat ik Windhoek uitreed met een lift op weg naar Gobabis, een telefoontje van de lichttechnicus.
Het National Theatre had het podium weg gehaald omdat ze het zelf zaterdag nodig hadden. Daar snapte ik helemaal niks van omdat ik het toch zeker al meer dan een maand geleden bij ze geboekt had. Meteen naar ze gebeld. De man die ik aan de telefoom had kon zich deze boeking naar eigen zeggen niet meer herinneren, terwijl ik nota bene speciaal daarvoor naar Windhoek was gekomen. Uiteindelijk heb ik gelukkig nog iets kunnen regelen, maar leuk is anders.
Ondertussen probeerde ik steeds Morweotsile te bereiken, we zouden die middag om twee uur nog een keertje repeteren maar door alle dingen die ik moest regelen kon ik niet op tijd komen. Ik kreeg hem steeds niet te pakken, dus raakte ik ook behoorlijk gestressed van, al die kinderen die voor een dichte deur op je zitten te wachten.
Toen ik er uiteindelijk om drie uur was, waren ze er gelukkig nog wel allemaal, had naar de scholen gebeld om ze te melden dat ik te laat zou komen. Maar zin om te repeteren had ik niet meer. Nog instructies gegeven over dingen die ze mee moesten nemen voor het weekend en ze uitgelegd wat we allemaal gingen doen in Windhoek.
Ik kreeg een briefje in mijn handen gedrukt door een van de meiden van Epako, met daarop een afmelding van een van de hoofdrolspeelsters, ze wilde niet mee naar Windhoek omdat ze heel erg verdrietig was om iets wat ze me niet op papier kon uitleggen. Ik ben toen naar de hostel gegaan en heb haar opgezocht. Ik vond haar inderdaad met dikke ogen van het huilen.
Na enig aandringen vertelde ze me de reden van haar verdriet. Haar moeder is in 2000 overleden en sindsdien ontvangt ze iedere maand een kleine toelage van de overheid. Alleen wordt dat geld geïnd door haar tante die er vervolgens naar eigen belief een bestemming voor bedenkt. Remona, zo heet dit meisje, vroeg haar om nieuwe schoenen, omdat haar slippers totaal afgedragen waren, maar daar was volgens haar tante geen geld voor. Wel kon er met haar geld betaald worden voor het kijk en luistergeld voor de televisie. Remona was diepongelukkig bij de gedachte dat tv belangrijker is dan zijzelf. Gelukkig heb ik haar om kunnen praten om daarboven op ook nog eens zichzelf een tof uitstapje te ontzeggen en toen ik weg ging kon ze zelfs weer een beetje lachen.

Vrijdag vertrokken we met de bus, volle bak, op weg naar Windhoek.
Daar aangekomen kregen ze een rondleiding door de school zodat ze een beetje een indruk krijgen wat je daar allemaal kunt doen qua opleiding. Het grote succesnummer was de montagekamer waar ze een korte indruk kregen van de film die er gemaakt wordt van hun eigen optreden. Toen naar het hotel wat tien kilometer buiten de stad ligt, omringd door bergen, echt een hele mooie plek. Per vier a vijf leerlingen kregen ze hun eigen huisje, dat was natuurlijk helemaal feest. Bovendien had elke kamer een tv en een telefoon waarmee je van kamer naar kamer kon bellen. Deze beide mediamiddelen zijn zeer intensief gebruikt.
’s Avonds hadden we daar ons diner, wat voor de meeste kinderen echt een hele belevenis was. Miss, miss, this is the first time I’m eating in a restaurant!!!
Daarna douchen, met warm water, wauw…
Morweotsile en ik hebben tot half elf ’s avonds buiten gezeten tussen de huisjes in omdat ze niet ophielden om van kamer naar kamer te rennen en we probeerden dit enigszins aan banden te leggen om geen overlast te veroorzaken voor de andere gasten. Continu zag je ze door de ramen gluren, zitten ze er nog? Op een gegeven moment wilden we toch zelf ook wel gaan slapen. Toen we weg waren begon het feest natuurlijk weer opnieuw…

Zaterdagochtend hebben we ze meegenomen naar een voorstelling in The National Theatre, voor de meesten ook de eerste keer om in een echt theater te zitten. Groot succes.
Vervolgens mochten ze nog anderhalf uur door het grootste winkelcentrum van Windhoek scharrelen en daarna op naar het theater voor onze eigen voorstelling.
De man die in charge was over deze plek was toen we aankwamen al behoorlijk aangeschoten. Morweotsile had me al verteld dat hij een drankprobleem heeft. Op een gegeven moment brak er een akkefietje uit tussen een aantal jongens. Eentje had een fles drank gekocht en die werd door iemand anders afgepakt. En vervolgens door de aangeschoten opzichter. Ik was wel even pissig dat die kids dat hadden gedaan, en heb ze flink toesgeproken.
Naarmate de dag vorderde werd de opzichter steeds erger dronken, behoorlijk genant, helemaal toen ie nog de behoefte voelde om een toespraak te houden over respect en dat soort dingen.
Er was die middag helaas niet zoveel publiek, maar de mensen van de ambassade waren er wel, en die waren zeer tevreden. Op de terugweg moesten we ook de dronkelap thuis afzetten, hij was ondertussen bijna klaar met de fles die hij van de jongens had afgepakt. Over respect gesproken.
Zondagmiddag kwamen we weer aan in Gobabis, waar we gelijk doorgingen naar de Goba Goba lodge, daar had ik een afscheidsfeest voor ze georganiseerd, met eten, dansen en zwemmen.
Zij hadden echter ook nog iets voor mij in petto. Op een gegeven moment werd ik geblinddoekt en mee gevoerd. Toen gingen ze allemaal voor me zingen en daarna werden er door verschillende leerlingen korte speeches gehouden om me te bedanken voor alles wat ik voor ze gedaan had en hoe erg ze me zouden gaan missen. Toen de blinddoek af ging zag ik dat ze op een tafel heel mooi een aantal cadeautjes voor me hadden uitgestald.
Toen moest ik door mijn tranen heen nog iets zeggen, dat lukte gelukkig wel en ondertussen stond iedereen te huilen. Wat doet afscheid nemen toch pijn…
Wat een geweldige tijd heb ik hier gehad, en wat ben ik blij dat ik gekomen ben.
Ik zal deze ervaring nooit vergeten en ik heb deze kinderen echt in mijn hart gesloten.
Bovendien weet ik nu voor de volle honderd procent zeker dat dit de manier is hoe ik vorm wil geven aan mijn leven en hoe ik met mijn vak bezig wil zijn.
Geen twijfel mogelijk.
Over een maand ben ik weer in Nederland, ben benieuwd hoe dat zal zijn…
Ik heb in ieder geval wel zin om jullie allemaal weer te zien en vast te kunnen houden.
Ik sluit af met een hele dikke knuffel en ik hoop dat het jullie daar ook allemaal goed vergaat.
Heel veel liefs uit Namibië,
Marieke