This is Africa, take it easy!

Hallo allemaal.
Sinds mijn laatste bericht, in geschreven vorm, is er al weer heel wat tijd verstreken,
dus nu enigzins een poging tot een update.

Mijn leven hier heeft een zeker ritme gekregen, wat bepaald niet onaangenaam is.
Elke dag repeteren en een keer in de week bij de straatkinderen lesgeven. De tijd vliegt.
De lessen bij Save the Children gaan heel goed. Een aantal kinderen wat in het begin echt heel verlegen was en niet eens hun eigen naam durfden te zeggen doen nu enthousiast mee, en in ieder geval zien we een algehele verbetering bij de gehele groep. Voor mij en Morweotsile is het elke keer een uitdaging om oefeningen te bedenken die geschikt zijn voor de groep want ze zijn heel jong en de concentratieboog is kort. We vormen een goed team met zijn tweeën en ik vraag me af of ik die veertig koters in mijn eentje aan zou kunnen.

Het repeteren gaat goed, met af en toe een dipje. Een aantal weken geleden was er een dramatisch lage opkomst bij de Wennie du Plessis Highschool. Het gebeurt wel vaker dat er kinderen niet opkomen dagen maar dit keer miste er bijna de helft en dit schoot bij mij een beetje in het verkeerde keelgat. Ik begon met een toespraakje om ze uit te leggen hoe ik erover dacht, dat ik en Morweotsile ontzettend veel tijd en energie in de productie steken en dat het dan super naar voelt als zij er zo laks mee omgaan.
Een aantal kinderen lieten ons van de ene op de andere dag in de steek om in het volleybal of hockey team deel te nemen. Ik snapte deze move niet en zei dat het meedoen aan een theaterstuk net zo goed een teamsport is en dat je het niet kunt maken je teamgenoten zomaar in de steek te laten, met z’n negenen kun je geen voetbalwedstrijd spelen.
Ik werd emotioneel en ben maar even een slokje water gaan drinken. Dat heeft wel indruk gemaakt want sindsdien zijn ze er eigenlijk bijna allemaal of als ze niet kunnen komen krijg ik keurig een afmeldingbriefje. Ik weet nu alleen niet zeker of dit is omdat ze mij verdrietig hebben gezien, of omdat ze hebben besloten dat het inderdaad niet okay is om zo laconiek met repetities om te gaan. Ik hoop optie twee.

Even een aantal redenen/smoezen op een rijtje waarom mensen niet opkomen dagen:

- De oude vertrouwde: Ik ben/was ziek.
- Ik kon het huis niet uit, mijn vader had de deur op slot gedaan.
- Ik moet elke maandag en dinsdag om twee uur naar de tandarts, dus ik kan niet meer komen.
- Ik moest mijn moeder helpen met schoonmaken.
- Ik moest babysitten op mijn broertjes en zusjes.
- Het regende, dus ik dacht dat het niet doorging.

Bij de Epako Junior and Secondary School, de school in de township, zijn ze over het algemeen lekkerder bezig. Terwijl we in het begin nog hebben gedacht: “Mijn God hoe gaan we dit voor elkaar krijgen”, is de concentratie nu ontzettend verbeterd, ze kennen alle tekst uit hun hoofd en de Engelse uitspraak is met sprongen vooruit gegaan.
Het jongetje wat de hoofdrol heeft overgenomen, (zie vorige berichten) doet erg zijn best en staat elke repetitie te glunderen. De hele groep heeft een hoge bereidheid tot actie en ze beleven veel plezier aan het spelen van hun stuk.
Bij de andere groep is het energiepeil vaak benedenpeil wat tot lage concentratie leidt, ik probeer daar zoveel mogelijk aan te doen. Ik ben er nog niet achter wat de precieze oorzaak hiervan is en heb de oplossing dus ook nog niet gevonden.
Ik heb zelf een beetje de indruk dat deze kinderen met een andere mentaliteit in het proces staan. Ze hebben veel andere naschoolse activiteiten en komen voor het merendeel uit minder arme gezinnen dan de kinderen uit Epako. Het lijkt af en toe net alsof ze wat verwender zijn: “Ik wil me wel vermaken, maar er niet te veel moeite voor hoeven doen.”
De kinderen uit de Wennie groep die uit Epako komen hebben deze instelling veel minder.
In Epako is weer iets anders aan de hand, wat enige schaduw werpt op het verder goed lopende proces. De kinderen zijn nogal geneigd elkaar te treiteren en dit wordt vaak opgelost met het verkopen van een klap of stomp.
Enige tijd geleden heb ik ze daar over aangesproken en het leek beter te gaan. Maar afgelopen donderdag ging het mis, wat er precies gebeurde weet ik niet, iedereen heeft natuurlijk zijn eigen versie, maar in ieder geval liep er een jongetje huilend de hall uit. Ben hem achterna gelopen, hij was erg overstuur. Hij ging wel met mee terug maar wilde toch niet meer mee doen die middag. Ik zelf was er ook helemaal af en heb iedereen naar huis gestuurd met de boodschap dat ik dit soort gedrag niet tolereer in mijn les.

Twee weken geleden hebben de scholen elkaar voor het eerst ontmoet in de Community Hall van Epako. De twee helften werden achter elkaar gespeeld met voorafgaand aan het geheel een zang en dans optreden van de Cultural Youth Group van Epako, wat geleid wordt door dezelfde lerares die onze kids zangles geeft. Dat was een gezellige chaos alles bij elkaar, de hele hall zat vol, steeds meer publiek wat even een kijkje kwam nemen. Moet je als klein meisje van 27 ineens 80 mensen zien stil te krijgen. Gelukkig konden de scholen wel van elkanders prestaties genieten en werd er bij het afscheid vrolijk naar elkaar gezwaaid onder het geroep van ‘See you next week!’.
Na deze repetitie zijn trouwens wel op een mysterieuze wijze alle maskers die ik gemaakt had verdwenen, echt nergens meer te vinden, dus ben ik nu weer aan het papier-maché’en.

Over anderhalve week is het zover, dan is de première van de voorstelling. Deze week nog twee keer repeteren met z’n allen bij elkaar, daarna nog twee repetities buiten op het podium, en dan is het showtime.
Er zijn nog veel kleine spel dingen waar ik aan zou willen werken, maar het is erg moeilijk omdat te doen terwijl je met een groep van 17 man werkt, alle twee de scholen bij elkaar dus rond de veertig, de tijd voor subtiliteiten is dan beperkt.
Maar goed, over het algemeen ben ik tevreden, en de echte grote probleemmomenten ga ik nog oplossen, dat komt wel goed. Niet dat dit het belangrijkste is, maar het publiek wat we tot dusver hebben gehad (mensen uit de township), vonden het nu al geweldig en reageerden tijdens de presentatie heel veel op het getoonde.

Het budget voor de voorstelling is rond, de gemeente Smallingerland heeft ook een gedeelte betaalt en dus heeft de Nederlandse Ambassade eindelijk hun bedrag op Morweotsile’s bankrekening overgemaakt. Dat is een lekker gevoel. Samen gingen we naar zijn bank om te checken of we al wat geld op konden nemen, er moesten een aantal grotere bedragen betaalt worden zoals de beveiliging.
Bij de bank deden ze moeilijk, de cheque van de Ambassade was nog niet ‘gecleared’, wat inhoudt dat de bank dan nog niet zeker weet of de eigenaar van de cheque het benoemde bedrag wel daadwerkelijk op zijn rekening heeft staan, we zouden nog minimaal tien werkdagen moeten wachten. Daar had ik dus geen zin in en vroeg of er niet een andere oplossing was, bijvoorbeeld een fax van de Ambassade waarin ze aangeven dat ze voor het bedrag garant staan. Het was niet een gebruikelijke procedure maar ze gingen akkoord. Zo zie je maar weer hoe je met een telefoontje heel veel bureaucratisch geeikel kunt omzeilen.
Verder gaan we 8 april nog een extra voorstelling spelen in Windhoek wat de leerlingen geweldig vinden. Met z’n allen in een bus op reis naar de grote stad en daar dan blijven slapen, een groot avontuur.

Bij de try-out komt er een fotojournalist een reportage maken die hoogstwaarschijnlijk in de weekendbijlage van een nationale krant komt te staan en met een beetje geluk komen we ook op tv. In ieder geval wordt de voorstelling opgenomen door een cameraploeg en komt het geheel op dvd zodat ik het jullie allemaal kan laten zien in Nederland.

Dan nu nog iets over het leven naast mijn ervaringen als theaterdocent op Afrikaanse bodem.
Zoals ik al eerder schreef heeft het leven hier een aangenaam ritme, je hoeft minder (naast alle dingen die ik dus regel en organiseer, wat overigens best veel werk is) en stress zoals we dat in onze westerse samenleving kennen is hier een onbekend begrip. Ik zit lekker in mijn vel en zoals velen mij ook hebben geschreven over de foto’s, is dat ook te zien.
Een aantal weken geleden ben ik naar Botswana gereisd voor twee dagen om op die manier bij het passeren van de Namibische grens er weer drie maanden toeristenvisum bij te krijgen. Ik had het ook via het Ministerie van Binnenlandse zaken kunnen doen maar daar heb ik zoveel negatieve verhalen over gehoord dat ik het liever zo wilde proberen.
Was wel even zenuwachtig toen ik in de rij stond voor de douanebeambte, wat als hij me geen drie maanden wilde geven… De man wierp een vluchtige blik op mijn verzameling stempels, zei met zware stem: So you want to have three month’s? Yes sir, please.
Hij sloeg de bladzijde om en met twee knallen stonden er weer twee nieuwe stempels in mijn rode boekje, gelukt! Voelde me ontzettend opgelucht, nu kan ik hier zonder problemen tot mijn vertrek blijven.
Twee weken geleden is het Nederlandse team van vrijwilligers weer wat uitgebreid in dit stadje met twee Friese jongens uit Ljouwert, Gosse en Jacob. Allebei gortdroge humor waar ik er hard om kan lachen.
Vandaag zijn Tsjerk en Naomi trouwens vertrokken, terug naar ons koude kikkerlandje.
Zij waren hier al toen ik in november aankwam, dus ze hoorden voor mij echt een beetje bij Gobabis. Gisteravond was het afscheidsfeestje, en samen met de andere huisbewoners hadden we een aantal leuke dingen georganiseerd.
Een optreden van de zang en dans groep, een heerlijk cliché abc en een traditionele wedstrijd mieliepap gooien, tot grote hilariteit van onze Afrikaanse broeders.
Mieliepap is gemaakt van maïs meel, ongeveer zo dik als aardappelpuree en mensen eten het hier veel, het vult en is goedkoop. Er lagen twee geiten op de barbecue en ik heb voor de vegetariërs (er waren veel rastafari’s) gekookt in een grote zwarte pot op een houtvuurtje. Waar we met onze rastavrienden ook nog een aantal jointjes hebben gerookt, die veel lekkerder zijn dan die in Nederland, gewoon puur natuur in plaats van skunk-junk. Wel moesten we opletten of Snorky, de plaatselijke narcoticabrigadier niet in de buurt was. Die wil namelijk nogal graag mensen op heterdaad betrappen en zit daarom vaak achter de rasta's aan.
Morweotsile had deze week een nieuwe enorme stereo-installatie gekocht die de helft van zijn woonkamer vult, dus de muziek was goed te horen.
Het regent hier de laatste tijd ontzettend veel en in de location (oftewel township) zijn er geen afvoersystemen aangelegd, gevolg Morweotsile’s tuin stond voor de helft blank, maar gelukkig was er nog een hoekje droog.
Vandaag trouwens niet meer, we gingen de nog wat spullen ophalen, en de straat was meer een rivier dan straat, om bij M’s huis te komen stond ik tot ver over mijn enkels in het water. Lang leve de afvoerputjes!!!

Dan is het nu tijd voor een kleine quiz in jullie kennis van het Afrikaans.
Wees creatief en schrijf op wat de volgende woorden volgens jullie betekenen:

-seepglad
-kwestieus
-kramdrukker
-handelsflits
-randaster
-opdollie
-gedoriewaar
-bijderwets
-skattebol
-skaapogies

De leukste of juiste oplossingen worden beloond met een leuke souvenir uit Gobabis.

Nog maar anderhalve maand en dan is het alweer voorbij, mijn half jaar in Namibië.
Na de voorstelling blijf ik nog twee weken in Gobabis, financieel rapport schrijven en ik ga Sietske (ook nl vrijwilliger) helpen in het ziekenhuis op de kinderafdeling. Niet als zuster by the way maar als theaterdocent, ja zelfs in het ziekenhuis…
Het weekend van Pasen ga ik naar Epukiro, dat dorp waar ik helemaal in het begin ook ben geweest, daarna naar Windhoek spelworkshops geven en dan nog twee weekjes lesgeven Tsumeb. En 10 mei ben ik weer in jullie midden.

Datum die jullie alvast in jullie agenda kunnen noteren: 27 mei!!!
Dan geven Mike en ik samen een feest, hij is dan bijna jarig en ik kan jullie alles laten zien van mijn tijd hier.
Okay lieve mensen, ik hoop dat het jullie daar allemaal goed vergaat, blijf schrijven.
Tot gauw!!!

Heel veel liefs uit Afrika, Marieke