Teken van leven

Ja beste mensen, daar ben ik weer.
Ik kan niet anders dan te met beginnen over het feit dat ik enigszins teleurgesteld ben in de toch best wel zeer magere reacties op mijn vorige bericht. HALLO!!!
Ik vind het ook heel leuk om te weten hoe het met jullie gaat daar aan de andere kant van de wereld.
Zo dat is eruit, dan kan nu weer over tot de orde van de dag.
Ik heb sinds enige dagen een heuse Batavus fiets, een Nederlands stalen ros waarmee ik mij sierlijk door de straten, ahum straat, van Gobabis beweeg.
Nu ik zelf een actieve weggebruiker ben geworden in plaats van een arme strompelaar op het trottoir begin ik ook eindelijk te wennen aan het links rijden van de auto’s.
Alhoewel, gisteravond fietste ik met mijn vermoeide hoofd toch dapper aan de rechterkant, kwam er pas achter toen ik al bijna thuis was. (hieruit kun je dus een conclusie trekken hoe druk het is op straat in Gobabis zo rond tienen.)
Alweer een werkweek achter de rug, nou ja, bijna dan, morgen middag gaan we weer knutselen met onze kids, huizen verven, van karton dan.Kijk stiekem uit naar een zondag verantwoord niks doen.
Vanochtend heb ik voor het eerst lesgegeven bij Save the children, dat projekt wat erop gericht is om ‘straat’kinderen (kinderen uit de armste gezinnen van de township, variërend in leeftijd tussen de zes en negen jaar oud) naar school te krijgen. Gelukkig heb ik mijn laatste jaar op school al ervaring op gedaan op de basisschool in Weesp met een grote groep van dertig koters, dus was ik enigszins voorbereid op het voorkomen van chaos en heb samen met Morweotsile een goede les in elkaar gezet.
We geven buiten les, op een zandveldje naast het schoolgebouwtje. Met een bezemsteel hebben we het speelvlak getekend waarbinnen ze moesten blijven. Gisteravond hebben we voor ieder kind een ‘naambordje’gemaakt van gekleurd karton en kleine tekening erop. Deze moesten ze voor hun voeten neer leggen, om ze op deze manier een oriëntatie punt te geven, anders vliegen ze alle kanten op. Dat werkte heel goed. Apetrots liepen ze alle veertig met die dingen rond.Zal de volgende keer een foto maken zodat jullie een indruk krijgen van hoe het er daar uit ziet.
Vorige week vrijdag trouwens voor het eerst les gegeven op een basisschool, was nogal veel animo, zestig kids. Dat paste niet allemaal in het lokaaltje wat we toegewezen hadden gekregen dus zijn we maar naar het sportveld gegaan, was een beetje behelpen. Teveel kinderen en teveel zon… Vandaag ging de les niet door vanwege atletiek wedstrijden, dus kon ik lekker mijn papier maché maskers gaan beschilderen.
Het repeteren van het stuk gaat goed. Ik vind het heerlijk om er iedere dag mee bezig te zijn.
Er is trouwens een groot verschil in niveau tussen de kinderen van de township en die van de ‘town’. De Epako deelnemers spreken veel minder goed engels, hebben moeite met lezen en de concentratie is snel weg. Daar hebben Morweotsile en ik veel over gesproken en geprobeerd onze lessen en repetities op aan te passen, gelukkig helpt dat wel, iedere les gaat het een stukje beter.
De hoofdrolspeler hebben we vandaag wel gewisseld, het jongetje wat we er voor hadden uitgekozen kwam niet uit z’n schelp, kon zijn tekst echt niet onthouden en hij werd er ook niet bepaald gelukkig van. Gister tijdens de repetitie was er jongen bij die er een aantal keren niet was geweest, maar wel voor de rol van Azaro auditie had gedaan. Hij zat naast me en terwijl de ander stond te ploeteren om de zinnen te zeggen, hoorde ik hem ze allemaal uit z’n hoofd mee fluisteren. In goed overleg hebben we vandaag tijdens de schoolpauze met hun besloten dat hij het vanaf overneemt. Waren ze alle twee heel blij mee.
Vorige week vlak voordat we het script gingen lezen met de Epako groep was er een jongen bij die ineens zei dat hij ‘ergens’ naar toe moest, hij wilde niet zeggen waarnaar toe.
Ik vertrouwde het niet helemaal, dus vroeg door. Zei tegen hem dat als hij met het stuk mee wilde doen, dat hij dan misschien die afspraak kon verzetten of iets dergelijks.
Toen begonnen er een paar meisjes nogal te giechelen. De jongen vloog de klas uit.
Ik rende hem achter na. Hij stopte niet toen ik hem riep. Ik heb hem bij zijn armen beet gepakt. En gevraagd wat er aan de hand was. Hij wilde het niet zeggen, en hij wilde me ook niet aankijken. Opeens begon hij te huilen. Na enig aandringen kwam het hoge woord eruit, hij kon niet goed lezen en durfde niet te blijven omdat hij zich schaamde.
Ik zei tegen hem dat ik het heel jammer zou vinden als hij daarom weg zou gaan en sprak met hem af dat hij niet hoefde voor te lezen. Daar ging hij mee akkoord, tranen werden weggeveegd en na een paar slokken water ging hij mee terug.
Verder zijn alle twee de groepen nu ook traditionele liederen aan het leren. Eentje om te vieren dat Azaro niet dood is, en eentje voor het einde van het stuk. Super mooi.
De eerste keer dat ze zongen kreeg ik echt kippenvel.
Ook heeft het ‘bandje’wat tijdens een feestscène gaat optreden vorige week laten horen wat voor muziek ze maken. We moesten er eerst twee ergens aan de rand van de township op halen. We hadden eigenlijk de dag ervoor afgesproken, maar toen waren ze niet gekomen want het regende. Dat is hier een hele geldige reden om niet op te komen dagen, hoef je in Nederland niet te proberen. Ze maken wel ontzettend leuke muziek.
Vorig weekend ben ik met de andere Nederlandse vrijwilligers meegereden in hun busje door de township met een megafoon om mensen te laten weten dat als ze nog geen geld kregen van de overheid maar daar wel recht op hebben (vanwege een handicap, ouderdom, ziekte of het ontbreken van ouders) dat ze volgende dag om half negen ’s ochtends bij de boom van Oom Karitz moesten zijn. Ook een hele ervaring.
Tot besluit deel ik jullie mede dat ik pas 9 mei terugvlieg naar Nederland, in april zaten alle vluchten al vol, in mijn prijsklasse dan. Mijn projekt hier rond zich begin april af, maar gelukkig heb ik al twee andere dingen kunnen regelen om die maand nog te kunnen doen.
Er is in Windhoek een activiteiten week voor jongeren uit heel Namibië, waar ik een spelworkshop ga geven en daarna kan ik nog twee weken naar het Arts Performance Centre in Tsumeb (zie bericht genaamd Jingle Bells). Verder ga ik proberen te regelen dat we onze voorstelling ook nog in Windhoek kunnen opvoeren, dat willen de leerlingen heel graag.
Je moet van de nood een deugd maken, dus dat heb ik gedaan.
Misschien hebben jullie het al gezien maar in de rechter bovenhoek kunnen jullie een aantal foto’s bekijken van hier. Binnenkort volgen er meer.
Lieve mensen, hier laat ik het weer bij voor deze keer.
Schroom niet, schrijf terug, keep in touch!
Heel veel liefs uit Namibië.
Marieke