Go Babies!!!

Hallo hallo.
Ik leef nog, ben alleen erg druk de laatste tijd. Elke dag aan het lesgeven. Theaterles welteverstaan. Ik moet zeggen dat bevalt goed.
De kinderen zijn geweldig, doen allemaal goed mee en ze vinden het leuk!
Ik geef les op twee middelbare scholen, aan in totaal zo’n zestig kinderen in leeftijd variërend tussen de 14 en 17 jaar oud, samen met mijn Nambische collega, Heinrich Hambira.
Ook wel bekend als Morweotsile, the son has come.
Hij is 25 jaar oud en we kunnen het heel goed vinden samen.
Wat doen we nu precies. Ik heb in de kerstvakantie het stuk ‘De hongerende weg’ vertaalt.
Dit stuk is gebaseerd op een boek van de Nigeriaanse schrijver Ben Okri. De nederlandse theatermaker Rieks Swarte had er al een bewerking van gemaakt. Ik heb deze op mijn beurt bewerkt, ingekort en vertaald in het engels en in het Afrikaans. De twee officiële voertalen van Namibie, tezamen met natuurlijk veel andere lokale talen, maar die beheers ik niet.
Het script telt nu dertig pagina’s, de ene school doet er vijftien en de andere dus ook.
Naar het einde van het repetitieproces voegen we dit bijelkaar en hebben we dus een voorstelling. Het fijne is dat ik naar aanleiding van mijn budgetaanvraag bij de Nederlandse Overheid subsidie ontvang, dus kunnen we er echt iets moois van maken.
Om zoveel mogelijk publiek te trekken spelen we in de openlucht zowel downtown Gobabis als in Epako, de township. Dit zijn overigens ook de lokaties van de twee scholen.
We hebben geprobeerd om ook wat blanke leerlingen bij het geheel te betrekken vanuit de privatschool, maar dat is helaas niet gelukt.
De eerste week na de Kerstvakantie, die hier dus eigenlijk de zomervakantie is, hebben Morweotsile en ik leerlingen geronseld voor ons project. Het is een naschoolse aktiviteit dus op geheel vrijwillige basis. Je had me moeten zien. Op het schoolplein tijdens de Assembly, sprak ik groep van zo’n 500 leerlingen toe, allemaal in blauwe uniformpjes.
Natuurlijk de boel goed verkocht en 60 leerlingen melden zich aan. We hebben er daar nu nog dertig van over en ik denk dat ze ook wel zullen blijven.
Op de andere school moesten we elke klas langs om de kids die mee wilden doen te vertellen dat ze in de pauze bij de Camelthorn tree moesten komen om zich aan te melden.
Ook daar hebben we er nu rond de dertig.
We geven elke middag les van twee tot vijf.
’s Ochtends zijn Morweotsile en ik druk bezig met het vervaardigen van Afrikaanse papiermaché, een tijdrovend en intensief proces, we zijn er nu al een week mee bezig.
But hey, this is Africa, take it easy! ( hoorde ik iemand op straat zeggen, dit is nu onze lijkspreuk). En ik ben bezig met het maken van poppen van ijzerdraad als een ware Afrikaanse Craftartist. Deze gebruiken we als geesten in het stuk. Met de papiermaché gaan we zaterdag samen met de leerlingen maskers maken. Ook gaan we huizen bouwen van karton. Dit in samenwerking met de plaatselijke handvaardigheid docent, een volwaardige rastaman. (die me trouwens ook stiekem helpt met mijn Wirepop).
Verder was er de afgelopen twee dagen een muzikant uit Zimbabwe hier die ik in Windhoek had ontmoet om enkele leerlingen een korte workshop te geven in het bespelen van zijn instrument (wat ik van hem heb gekocht voor het stuk) genaamd de Mbira of Kalimba.
Maakt echt een prachtig geluid, wat te horen zal zijn elke keer als er een geest op toneel verschijnt. En ik heb bij een de plaatselijk Macgyver, Mad Bruno, vier prachtige Wire Cars gekocht, auto’s van ijzerdraad. Eentje daarvan heeft zelfs werkende koplampen, knipperlichten en ruitewissers!
De traditionel zang en dans docent heeft twee nummers gecomponeerd voor het stuk in de Tswana taal, echt supermooi, die gaat ze vanaf volgende week aan de kinderen leren.

Na het lesgeven ga ik nog met twee andere Nederlanders en mijn collega hardlopen door de prachtige natuur (afgelopen dagen trouwens niet, het regent hier nu veel, regenseizoen)
en daarna koken met anderen in het vrijwilligershuis.
Soms eet ik bij Morweotsile in de township of bij familie van hem. Dat is altijd wel gezellig, en gelukkig is hij ook vegetariër, dus word ik niet in mijn eentje uitgelachen.
Gobabis is namelijk de hoofdstad van Cattlecountry, de grootste vleesproducent van Namibie.
Ik woon trouwens niet in het vrijwilligershuis, was geen plek meer. Ik bivakkeer in een Guesthouse, gelukkig voor maar 100 euro per maand, dus dat valt te overzien.
Zoals je leest ik ben druk bezig en ik heb het echt enorm naar mijn zin.
Ik hou het kort dit keer, maar beloof dat ik snel weer schrijf.
Mocht je me trouwens een ouderwetse brief of kaart wil sturen, dan is dit mijn adres:
Marieke de Lange,
Dutch Volunteer
c/o Gobabis Municipality
PO BOX 33
Gobabis
9000 Namibië