Happy New Year!!!

Allereerst wil ik mijn trouwe lezers een heel goed 2006 toewensen. Bij deze, dan nu back to business. Ik heb even niks van me laten horen, maar alles is ok, veel gereisd de afgelopen weken, daarvan nu een verslag, op verzoek zal ik dit keer wat meer met alinea’s gaan werken.
Vrijdagochtend 23 december ben ik door de eigenaar van het hostel waar ik sliep keurig afgezet bij het treinstation van Tsumeb. Opzich een mooi gebouwtje, alleen als Nederlandse gewend aan honderd kiosken, burgerkings en dergelijke instanties waar je de nodige verfrissingen en versnapering kunt aanschaffen was dit een koude kermis,
( ik moet hierbij even vermelden dat het de eerste keer voor mij was op een treinstation in Namibie, maar eerlijkheidshalve geef ik toe dat ik er me ook niet al te veel van had voor gesteld, en was er op voor bereid door het mee brengen van eigen proviand, dan maar geen capucino…)
Kaartje kopen was zo gebeurt en ongelooflijk goedkoop, d’r was alleen een probleem met de rails tussen Tsumeb en Otjiwarongo, waardoor we ipv de trein tot daar met de bus moisten reizen (dit komt me als Nederlandse dan wel weer bekend voor.) De bus vertrok twee uur later dan de geplande vertrektijd van de trein, dit vanwege het feit dat het met de bus drie keer zo snel gaat, de beetje getrainde marathonloper kan het dieseltreintje wat ze hier gebruiken makkelijk bijhouden. De bus was naar Afrikaanse standaard ontzettend leeg, niet eens half vol, wat maar weer bewijst dat de trein hier een niet veel gebruikt vervoermiddel is.
In Otjiwarongo moesten we wederom wachten, drie uur dit keer.
Ook dit stationnetje lag ver buiten de stad, en er was niks te krijgen, goede manier om van je consumptiemaatschappij symptomen af te komen.
Uiteindelijk vertrokken we om plusminus half zeven, ik ging enthousiast met mijn hoofd uit het raam hangen voor wat verfrissende wind, het was echt bloedheet die dag, maar nadat ik een enorme zwarte dieselrookpluim recht in mijn smoel kreeg leek me dit toch niet de beste manier om verkoeling te zoeken. Resultaat, ik begon wanhopig naar een koud biertje te snakken, in zoverre mate dat ik me een beetje zorgen begon te maken, maar ik troostte mezelf met de gedachte dat het de mens eigen is altijd het hevigst te verlangen naar datgene wat we niet hebben of kunnen bereiken.
Net op het moment dat ik trachtte deze lust naar alcohol tot filosofische hoogten te verheffen trok een medepassagier een koeltas van onder haar stoel te voorschijn.
En daaruit haalde zij een ijskoud biertje tevoorschijn. Ja, daar wint dan toch weer de fles het van de geestelijke zuiverheid, de mensch is zwak. Ik had reeds met mijn mede passagier kennis gemaakt, ze heette Amanda en was op weg naar haar broer in Swakopmund om daar vakantie te vieren, zonder haar vijf kinderen. Van de vijf zijn er slechts twee van haar zelf, de andere drie van haar zus die recentelijk was overleden. Alleenstaande moeder zonder inkomen. Ik voelde me met deze kennis van zaken redelijk bezwaard om haar om een biertje te vragen, maar toen ze er na vijf minuten wederom een tevoorschijn toverde, heb ik al mijn schroom overboord gegooit en vroeg haar of ik misschien een biertje van d’r mocht kopen. Kopen? Welnee, die krijg je gewoon. Dat raakte me enorm en ik heb samen met Amanda, ultiem genoten van dit gouden vocht, terwijl de trein door een prachtig landschap kachelde en de zon onderging…

Om negen uur ‘s avonds kwamen we aan in Omaruru waar ik werd opgewacht door Tini en Guy. Zij hadden geen enkele moeite om me te herkennen, ik was de enige blanke die uit de trein stapte. Vanaf Omaruru was het nog een klein half uurtje met de auto naar de Epako Game Lodge, de eindbestemming na een lange dag. Even een korte beschrijving zodat jullie je iets meer kunnen voorstellen bij het begrip ‘game lodge’. Het is in feite een soort hotel, maar dan meer in een luxe Centerparcs vorm, de kamers liggen verspreid binnen een afgebakend gebied, om de beesten buiten te houden, want die lopen er in grote getale rond, neushoorns, giraffes, zebra’s, gnoe’s enz.
Deze kun je terwijl je ontbijt, lunched of dineert zeer comfortabel bekijken vanaf het terras van het restaurant wat uitzicht biedt op de waterhole, de drinkplaats.
De gasten hebben twee keer per dag de gelegenheid om een gamedrive (rondrijden om dieren te spotten) te maken op het gebied rondom de lodge wat ongeveer zo groot is als Parijs plus voorsteden. Groot dus…
Zaterdagochtend net na het ontbijt kreeg ik een telefoontje van Corien Hengeveld, dit is een Nederlandse die samen met haar man in Omaruru is komen wonen. Mijn moeder heeft haar in maart 2005 ontmoet op de trein, aan de praat geraakt, en omdat zij toendertijd betrokken was bij het oprichten van een weeshuis voor Aidswezen heeft ze mijn moeder de benodigde info gegeven. Ik had dus van de zomer al contact met haar opgenomen of het eventueel mogelijk zou zijn om daar iets te doen, zodoende wisten we van elkaars bestaan. Ze volgt ook mijn mails en wist dus dat ik in Omaruru aan zou komen. Ze belde om me uit te nodigen haar en haar man te bezoeken op hun plot, zo heet hier een stuk land met een huis erop, en als ik het leuk vond kon ik die middag ook mee naar de township, kerst/voedselpakketten uitdelen.
Samen met Sandra en Jeroen, een Nederlands stel die op dit moment het weeshuis beheren en de nodige dingen regelen, hadden ze de voorafgaande week met hulp van wat vrouwen uit de township een lijst opgesteld van oude mensen of aidspatienten die het voedsel het hardst nodig hadden.50 namen stonden erop. De inhoud van de pakketten werd gesponserd door mensen uit Nederland en enkele locale commercanten hadden in de vorm van voedsel ook een bijdrage geleverd.
Rond lunchtijd vertrokken we naar de township Hakahana en hebben daar terplekke de verschillende produkten over de plasticteiltjes verdeeld. Om twee uur begon de distrubitie, het was toen al een drukte van jewelste. Alleen de mensen die op de lijst stonden hadden recht op een packet, wat nogal wat verontwaardiging en scheve ogen opleverde, iedereen heeft honger, en waarom heeft de een er meer recht op dan de ander. Ik moest de lijst met namen bijhouden, afkruizen wie er had ontvangen, dus kreeg logischer wijs veel verzoeken om te checken of ze er echt niet opstonden, en vervolgens vragen waarom dan wel niet. Lastige positie. Gelukkig was er Sonia, een vrouw uit de township die ons hielp omdat zij iedereen bij naam kende zodat mensen er niet met het pakket van een ander vandoor konden gaan. Maar een iemand was het wel gelukt, want toen meneer Wilson zijn pakket kwam halen was die al weg. Sonia wist nog wie het in zijn plaats had meegenomen onder het mom van, hij kan het zelf niet komen halen, ik breng het wel naar hem toe. Ook wist ze waar deze persoon woonde. Dus zij en Jeroen op pad om het terug te halen. Twintig minuten later waren ze terug, met het pakket, alleen het vlees was al gekookt, de rest zat er nog in.
Toen we op deze plek klaar waren, gingen we naar een andere buurt van de township genaamd Five Rand, naar de vergaderboom. Daar moesten nog zo’n zeven pakketten opgehaald worden. De rest moesten we bij de mensen thuis afleveren. Op die manier heb ik veel huisjes/krotjes van dichtbij kunnen bekijken. Deze zijn vaak miniscuul en van allerlei verschillende materialen gefabriceerd. Wat er maar voorhanden is. Wat me opviel is dat ze hun terreintje rondom het huis heel netjes houden. Het is arm, maar het ziet er eigenlijk wel gezellig uit. De mensen bij wie we afleverden waren echt ontzettend oud, en ze waren ongelooflijk blij met het kado. Mooi om te zien.
Daarna bij Sandra en Jeroen nog een biertje gedronken alvorens terug te keren naar Epako. Opeens zat ik weer omringd door luxe. Zwembad, restaurant, grote schone kamers met airconditioning. En veel eten, kant en klaar voor je neus neergezet, entrée, soep, hoofdgerecht en nagerecht. Een rare gewaarwording om binnen een dag zo’n groot contrast aan den lijve te ondervinden, binnen zo’n kleine afstand.
Count your blessings.
Wel moet ik hier bij vermelden dat ik ondanks de armoede die ik om me heen heb gezien in dit land en de schrijnende situaties die zich afspelen op verschillende niveaus, ik toch veel mensen zie die blij zijn en plezier maken met elkaar, ook al hebben ze maar weinig, ze maken er het beste van. Gelukkig is het niet enkel kommer en kwel, wat je naar aanleiding van de berichtgevingen en het beeldmateriaal vanuit de media weleens gaat denken. Ik wil hiermee absoluut niets afdoen aan de ellende die er wel degelijk is, maar jullie enkel laten weten dat er ondanks veel problemen ook nog mooie dingen zijn.
Maar problemen die zijn er!!!
Dinsdag de 27e ben ik met Sandra en Jeroen mee geweest op bezoek bij een vrouw die als vrijwilliger werkt voor de Katholic Aids Section. Een grote zwarte mama met een schare kinderen om zich heen, die zich samen met 9 anderen inzet voor Aidswezen in de township van Omaruru. Aidswezen die niet officieel geregistreerd zijn bij officiele instanities omdat ze of geen geboorteakte hebben of geen overlijdensakte van hun ouders. Veel kinderen worden hier bij hun geboorte niet geregistreerd, en als de ouders verhuizen naar een andere stad zonder zich ergens te hebben ingeschreven en komen te overlijden, dan bestaan ze eigenlijk ook niet. Deze kinderen ontvangen dus geen enkele hulp van de overheid, terwijl ze die dringend nodig hebben. Als je nagaat dat de Katholic Aids Section zich over 90 kinderen ontfermd, een andere hulporganisatie over nogeens 90, en er dan ook nog eens zon 200 officieel zijn geregistreerd, plus daarbij nog een aantal kids die nergens opgevangen worden, en dat al alleen in een kleine township van een klein stadje, dan begint de omvang van deze humanitaire ramp je enigzins te dagen.
Deze kinderen ontberen veel in hun opvoeding, veiligheid, voeding, liefde en aandacht en onderwijs. Hiermee wordt hun kans op succes in hun verdere leven redelijk klein en hun kwetsbaarheid enorm vergroot.
Het is bizar dat de overheid hier zo weinig aan doet, dit zijn toch de mensen die het land zullen moeten dragen in de toekomst. Volgens een rapport van UNICEF zullen er in 2021 zo’n 250.000 wezen van onder de 15 zijn, dit betekent zo’n 10 procent van de bevolking.
Aidsbestrijding is dus van het grootste belang, en er gebeurt gelukkig wel veel, alleen ook heel veel niet. Het is ook ontzettend gecompliceerd, er moet zoveel gebeuren op zoveel fronten. Het weeshuis waar Sandra en Jeroen zich voorin zetten mag zich niet registreren als weeshuis, omdat de overheid dan moet gaan betalen voor de kinderen die er wonen en daar hebben ze blijkbaar niet zoveel zin in. Dus staan ze geregistreerd als private hostel, de kinderen wonen daar gedurende het hele jaar, krijgen te eten en kunnen naar school, maar in de vakanties moet het huis dicht.
Woensdag ben ik bij Corien en Gert wezen logeren. Heel gezellig gehad, mooie wandeling gemaakt op hun plot, het land rondom hun huis. Zij bezitten gewoon hun eigen berg.
Oud en nieuw was heel kalm, er is natuurlijk geen vuurwerk in een natuurpark, en de mensen met wie ik was hechtten ook niet heel veel emotionele waarde aan het twaalfuurmoment, dus bevond ik me om middernacht alleen op mijn hotelkamer, op de wc om precies te zijn. Ik had letterlijk en figuurlijk schijt aan het oud en nieuw gebeuren, en ik moet zeggen dat me dat goed is bevallen. Geen geheisa over waar je het viert en met wie enz…
De volgende ochtend samen met Tiny richting Windhoek vertrokken, zij vloog die dag naar Parijs en ik had een plaats geboekt in een vierdaagse reis naar de woestijn die dag daarop vertrok vanuit Windhoek. Maandagochtend zat ik dus met zeven groepsgenoten en twee gidsen in een soort safariblik met zoveel mogelijk raam, op weg naar de woestijn. Een rit van 400 kilometer door de meest prachtige landschappen die langzaamaan steeds leger werden. Toen we op zo’n 50 kilometer van onze eindbestemming af waren van die dag, gebeurde er ineens iets raars. De auto remde heel abrupt af en werd naar de kant van de weg getrokken, gelukkig verloor de gids niet de macht over het stuur. Toen we achterom keken zagen we een compleet wiel vrolijk over de weg heen stuiteren. Wat was er gebeurt? De draagconstructie van de trailer die de tussen verbinding vormde tussen de twee wielen was keurig door midden gebroken. Onmogelijk om daar verder mee te rijden. Daar stonden we dus, aan de kant van de weg, midden in de woestijn. Gelukkig was het die dag bewolkt en dus niet al te heet en we hadden net wat biertjes ingeslagen, dat maakte het wachten al wat minder vervelend. Binnen niet al te lange tijd stopte er een auto die een van de gidsen mee nam naar de camping om daar versterking te halen. Even later stopte er een auto met een bakkie en twee aardig mannetjes, die bereid waren om de bagage uit de trailer naar de camping te vervoeren, zodoende konden we na 45 minuten al weer verder. De trailer hebben we achtergelaten.
De woestijn was echt prachtig, enorme rode zandduinen zover het oog reikt, en valleien met zout en dode bomen, kortom de moeite waard. Woensdag kwamen in de loop van de middag aan in Swakopmund, waar ik het afgelopen weekend ook nog ben gebleven.
De rest van de groep keerde donderdag terug naar Windhoek, maar ik ging dus niet mee. Leuke dagen gehad, door twee fransozen mee op sleeptouw genomen die een auto hadden, zodoende kon ik ook nog veel van de omgeving zien. Swakop is een ontzettend Europees getint stadje, gedurende de zomervakantie, (die is dus nu hier alhoewel bijna afgelopen, zit zo’n beetje de gehele blanke bevolking van Namibie er.) Het stadje ligt aan de Atlantische Oceaan, maar in feite ook nog in de woestijn, zodra je de bebouwde kom uitrijd word je omgeven door zanduinen. Best bijzonder.
Ik ga dit bericht nu afronden, maar ik beloof snel terug te komen, ik ga nu opweg naar Gobabis. Tijd om aan de slag te gaan, Hollidays are over. Tot snel lieve mensen,
love U All.