La prima vez!
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
26 November 2009 | Honduras, El Progreso
Ik ben nu anderhalve week hier en er gebeurd van alles. Naast het feit dat ik vooral ook even heb uitgeblazen van een hele drukke periode in Nederland en een heel druk project daarvoor in Namibie, ben ik ook al behoorlijk aan het acclimatiseren in dit voor mij nieuwe land. Zo anders dan Namibie, met haar droge uitgestrekte vlaktes.
Hier is het groen, warm en vochtig, chaotisch en druk. Heel wat anders dan Gobabis.
Ik heb onderhand kennis gemaakt met alle kids van onze partnerorganisatie Pronino.
90 in totaal. En de eerste lessen zijn al gegeven.
Ik werk samen met Alex en Rosemary, twee begeleiders van Pronino die tijdens dit project getrained worden in theatraal-pedagogische vaardigheden.
Ze zijn allebei heel gemotiveerd en leergierig. Dus dat zit wel snor.
Pronino is verdeeld in drie fasen. In de eerste fase, Las Flores, zitten jongens vers van de straat, om het maar even oneerbiedig te zeggen. In de tweede fase, La Esperanza, zitten jongens die al helemaal zijn afgekickt van de lijm en de drugs (kinderen op straat zijn hier vaak al op hele jonge leeftijd verslaafd aan van alles en nog wat). Deze tweede fase bereid ze voor om (terug) naar school te gaan. De derde fase, La Montana, daar zitten de jongens die al weer naar school gaan, varierend in leeftijd tussen de 7 en 17.
Met 30 van deze jongens ga ik een voorstelling maken en de rest krijgt iedere week een drama les. Dit hele proces doe ik in nauwe samenwerking met Alex en Rosemary zodat zij in ieder geval met de basics van theater uit de voeten kunnen na mijn vertrek.
Maar goed, zo ver is het nog lang niet. Sterker nog, we staan nog helemaal aan het begin.
De jongens van Las Floras en La Esperanza hebben al les gehad. Dit ging harstikke goed, ondanks mijn nog niet zo vloeiende Spaans (wordt hard aangewerkt).
Het is verbazingwekkend om te merken hoeveel ze lijken op de mij zo vertrouwde Zula Boys, zelfde energie, zelfde blikken, zelfde lol, zelfde enorme behoefte aan aandacht en liefde. Ik ben blij dat ik de aankomende maanden met ze mag werken.
De bedoeling is ook dat we muziek gaan integreren in de voorstelling en acrobatische kunsten, hiervoor schakel ik lokale artiesten in om de jongens daarin te trainen.
En natuurlijk hoop ik er zelf er ook het een en ander van op te pikken.
De oudste jongens gaan zich bezig houden met het bouwen van decorstukken en als het even meezit ook het naaien van de kostuums.
Verder heb ik de afgelopen tijd getuige mogen zijn van indrukwekkende gebeurtenissen.
Ten eerste de herdenkingsdienst voor een jongen genaamd Ramon die dit jaar in mei helaas is overleden. Hij is weggelopen bij Pronino en is vervolgens verdronken in de rivier toen hij zijn kleren aan het wassen was vanwege een epileptische aanval.
Hij was pas 15 jaar oud. Met een enorme groep kids is er een herdenkingsdienst voor hem gehouden en de verbeten gezichten van de jongens waren schrijnend. Pubers die zich groot willen houden maar eigenlijk heel hard willen huilen.
Ten tweede mocht ik afgelopen zondag mee op familiebezoek met een aantal jongens.
Waaronder Junior. Junior zit al vier jaar Pronino en in al die tijd heeft hij geen contact gehad met zijn ouders. Het was dus hoogtijd om daar verandering in te brengen.
Hij komt uit het bergdorp San Antonio Cortes, dik anderhalf uur rijden van El Progreso.
Daar aangekomen reden we naar het huis waar hij was opgegroeid, maar er was niemand thuis. Hij kende nog een plek waar iemand woonde die misschien wel wist waar zijn ouders nu waren, een vrouw met een klein winkeltje, Maria.
Op naar het winkeltje. Onderweg daar naar toe maande Diler (zijn broer die ook mee was) ons aan om te stoppen. Die vrouw die daar langs de kant van de weg liep, die kende hij. Junior naast mij verstijfde toen hij die vrouw zag, Dat is mijn moeder, prevelde hij bijna onhoorbaar. De begeleidster vroeg haar of zij misschien ene Maria kende en of ze ons naar haar toe kon brengen. Geen probleem, ze woont tegenover mij, ik wijs jullie wel de weg. Ze stapte voor in de auto. Junior naast mij hield het bijna niet meer.
Reginaldo, de directeur van het centrum, vertelde haar dat we bezig waren met herenigen van weggelopen kinderen met hun ouders. Op haar beurt vertelde Sandra, zo heet zij, dat ook zij twee ‘verloren’ zoons had en dat ze sinds hun verdwijning/vertrek elke dat tot God had gebeden om hun thuiskomst. Ze had goede hoop, want God had haar beloofd haar zoons terug te geven. Junior naast mij zat te snikken.
Pas toen we bij haar huis aan kwamen en ze uitgestapt was maakten de twee ‘verloren’ zoons zich kenbaar. Een heftig emotioneel weerzin. Ook ik hield het niet droog.
Na vier jaar eindelijk weer bijelkaar.
Ok, tot zover voor nu.
I’ll keep you guys posted...
Heel veel liefs uit Honduras,
Marieke
Hier is het groen, warm en vochtig, chaotisch en druk. Heel wat anders dan Gobabis.
Ik heb onderhand kennis gemaakt met alle kids van onze partnerorganisatie Pronino.
90 in totaal. En de eerste lessen zijn al gegeven.
Ik werk samen met Alex en Rosemary, twee begeleiders van Pronino die tijdens dit project getrained worden in theatraal-pedagogische vaardigheden.
Ze zijn allebei heel gemotiveerd en leergierig. Dus dat zit wel snor.
Pronino is verdeeld in drie fasen. In de eerste fase, Las Flores, zitten jongens vers van de straat, om het maar even oneerbiedig te zeggen. In de tweede fase, La Esperanza, zitten jongens die al helemaal zijn afgekickt van de lijm en de drugs (kinderen op straat zijn hier vaak al op hele jonge leeftijd verslaafd aan van alles en nog wat). Deze tweede fase bereid ze voor om (terug) naar school te gaan. De derde fase, La Montana, daar zitten de jongens die al weer naar school gaan, varierend in leeftijd tussen de 7 en 17.
Met 30 van deze jongens ga ik een voorstelling maken en de rest krijgt iedere week een drama les. Dit hele proces doe ik in nauwe samenwerking met Alex en Rosemary zodat zij in ieder geval met de basics van theater uit de voeten kunnen na mijn vertrek.
Maar goed, zo ver is het nog lang niet. Sterker nog, we staan nog helemaal aan het begin.
De jongens van Las Floras en La Esperanza hebben al les gehad. Dit ging harstikke goed, ondanks mijn nog niet zo vloeiende Spaans (wordt hard aangewerkt).
Het is verbazingwekkend om te merken hoeveel ze lijken op de mij zo vertrouwde Zula Boys, zelfde energie, zelfde blikken, zelfde lol, zelfde enorme behoefte aan aandacht en liefde. Ik ben blij dat ik de aankomende maanden met ze mag werken.
De bedoeling is ook dat we muziek gaan integreren in de voorstelling en acrobatische kunsten, hiervoor schakel ik lokale artiesten in om de jongens daarin te trainen.
En natuurlijk hoop ik er zelf er ook het een en ander van op te pikken.
De oudste jongens gaan zich bezig houden met het bouwen van decorstukken en als het even meezit ook het naaien van de kostuums.
Verder heb ik de afgelopen tijd getuige mogen zijn van indrukwekkende gebeurtenissen.
Ten eerste de herdenkingsdienst voor een jongen genaamd Ramon die dit jaar in mei helaas is overleden. Hij is weggelopen bij Pronino en is vervolgens verdronken in de rivier toen hij zijn kleren aan het wassen was vanwege een epileptische aanval.
Hij was pas 15 jaar oud. Met een enorme groep kids is er een herdenkingsdienst voor hem gehouden en de verbeten gezichten van de jongens waren schrijnend. Pubers die zich groot willen houden maar eigenlijk heel hard willen huilen.
Ten tweede mocht ik afgelopen zondag mee op familiebezoek met een aantal jongens.
Waaronder Junior. Junior zit al vier jaar Pronino en in al die tijd heeft hij geen contact gehad met zijn ouders. Het was dus hoogtijd om daar verandering in te brengen.
Hij komt uit het bergdorp San Antonio Cortes, dik anderhalf uur rijden van El Progreso.
Daar aangekomen reden we naar het huis waar hij was opgegroeid, maar er was niemand thuis. Hij kende nog een plek waar iemand woonde die misschien wel wist waar zijn ouders nu waren, een vrouw met een klein winkeltje, Maria.
Op naar het winkeltje. Onderweg daar naar toe maande Diler (zijn broer die ook mee was) ons aan om te stoppen. Die vrouw die daar langs de kant van de weg liep, die kende hij. Junior naast mij verstijfde toen hij die vrouw zag, Dat is mijn moeder, prevelde hij bijna onhoorbaar. De begeleidster vroeg haar of zij misschien ene Maria kende en of ze ons naar haar toe kon brengen. Geen probleem, ze woont tegenover mij, ik wijs jullie wel de weg. Ze stapte voor in de auto. Junior naast mij hield het bijna niet meer.
Reginaldo, de directeur van het centrum, vertelde haar dat we bezig waren met herenigen van weggelopen kinderen met hun ouders. Op haar beurt vertelde Sandra, zo heet zij, dat ook zij twee ‘verloren’ zoons had en dat ze sinds hun verdwijning/vertrek elke dat tot God had gebeden om hun thuiskomst. Ze had goede hoop, want God had haar beloofd haar zoons terug te geven. Junior naast mij zat te snikken.
Pas toen we bij haar huis aan kwamen en ze uitgestapt was maakten de twee ‘verloren’ zoons zich kenbaar. Een heftig emotioneel weerzin. Ook ik hield het niet droog.
Na vier jaar eindelijk weer bijelkaar.
Ok, tot zover voor nu.
I’ll keep you guys posted...
Heel veel liefs uit Honduras,
Marieke
-
26 November 2009 - 22:40
Minuk:
Nou, klinkt allemaal nu al emotioneel!! heftig man.. Maar werk aan de winkel dus. Ik heb er vertrouwen in dat het gaat lukken..
Succes daar!!
XXX -
27 November 2009 - 10:18
Kristof:
Joehoee! Wat is het wederom een mooi Ubuntu verhaal! Ik ben nu alweer trots op je:-)
x Kris. -
27 November 2009 - 12:02
Jan:
Hallo lieverd
Fijn om van je te horen en dan ook nog met zo'n prachtig verhaal.Ik schrijf je via je email.
Mucha suerte, papá -
01 December 2009 - 10:47
Mamsa:
Wow lieverd het was even zoeken naar je verslag, ik word al handiger op de computer. Hoort allemaal goed Mariek, wat een emoties, liefde, warmte en geluk valt jou ten deel. Ben nieuwsgierig naar het vervolg, heel veel liefs van je mamsa, hier alles oke -
13 December 2009 - 19:35
Margriet:
Hoi Mariekemans,
Wat een verhalen en belevenissen! Geweldig. Jij loopt te puffen, terwijl hier de eerste sneeuwvlokken naar beneden komt en de schaatskoorts toeneemt.
We houden jou ook op de hoogte doei en dikke kus Margriet
-
14 December 2009 - 22:42
Sietske:
Hey Marieke,
Probeer altijd een beetje op de hoogte te blijven van wat je allemaal aan het doen bent. Maar heb mij vanavond maar weer eens helemaal bijgelezen en bijgekeken. Heb genoten van de projecten die op jullie site staan en van al het beeldmateriaal. Heerlijk om de beelden vanuit Namibie te zien, herkenbaar..
Maar jeetje Marieke wat doe je het allemaal leuk en goed samen met je collegaatjes!! Respect!
En nu weer in Honduras.. Je verhaal klinkt nu al indrukwekkend, ben benieuwd wat je allemaal mee gaat maken. Ik ga je in ieder geval weer volgen!!
Liefs Sietske
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
