Waarom ik doe wat ik doe...
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
05 September 2010 | Nederland, Amsterdam
Mijn fascinatie met Afrika, waar komt die vandaan? Afrika, als een woord wat iedereen kent maar wat uit zoveel verschillende landen en volkeren bestaat. Landen die er niet waren voordat de kolonisten zich ermee gingen bemoeien. In een aantal van die landen ben ik geweest en ik heb daar kennis gemaakt met kinderen die mijn hart gestolen hebben. Ik heb pure armoede en pure overlevingsdrang recht in het gezicht aangekeken. Ik heb verhalen kunnen lezen in ogen van jochies van nog geen twaalf, alsof ze reeds een heel leven achter zich hadden.
Deze kinderen, straatkinderen genaamd, hebben iets magisch over zich. Ze bezitten alle trucs om te overleven als je niks hebt, als niemand zich om je bekommert. De meesten van hen zijn maar kort naar school geweest maar ze bezitten een levenswijsheid waar velen in het Westen een puntje aan zouden kunnen zuigen. Ze zijn hard, geslepen en zitten boordevol trucs. Ze lachen naar en met je terwijl ze je portemonnee leeg halen en je er niks van in de gaten hebt.
Ze begrijpen niet veel van de liefde die je ze geeft maar voelen het wel. Die warmte in een bemoedigende blik, een klop op de schouder of een omhelzing als er onverhoopt toch tranen komen. Blijken van liefde kinderen normaal gesproken van hun ouders ontvangen om ze te laten voelen dat ze niet alleen zijn. Dit zijn onbekende tekens voor deze kinderen, een hand die in hun buurt komt wil ze meestal pijn doen, slaan, stompen of iets van ze afpakken. Zoveel kinderen in Afrika hebben geen tijd om kind te zijn. Jeugd en onbezorgdheid zijn daar twee dingen over het algemeen niet samen gaan. Je bent als kind medeverantwoordelijk voor het overleven van jezelf en je familie.
Ik heb veel in slums rondgelopen en op een rare manier voel ik me daar thuis. De levendigheid, de mensen die zich bezig houden met essentiële zaken direct gerelateerd aan overleven in een rauwe maar hartelijke directheid. Een leven waar ik me met de beste wil van de wereld weinig tot niks bij voor kan stellen ondanks mijn romantische ideeën van wel. Ik heb nog nooit echte honger gevoeld, hoe het voelt om zonder de hele dag een hap te hebben gegeten naar bed te gaan. De smaak van honger ken ik niet, het gevoel van totale uitzichtloosheid ken ik niet. Ik heb het van dicht bij gehoord en gezien en ben door velen aangeklampt als reddingsboei. “Help mij om mijn school te betalen” “Mijn grootmoeder is ziek” “Ik word mijn huis uitgezet”
Zoveel nood die op me af is gekomen. In eerste instantie wist ik me daar geen raad mee. En ik dacht aan de vele euro’s die mijn vliegticket had gekost en hoeveel mensen ik daar mee had kunnen helpen. Mijn aanwezigheid hier helpt die mensen niks, maar mijn geld wel. Een gedachte waar ik eerlijk gezegd niet heel vrolijk van werd.
Wat kon ik doen? Ik ben theatermaker, ik kan mensen een stem geven om gehoord te worden. Ik kan kinderen die door iedereen worden uitgekotst toch laten voelen dat ze de moeite waard zijn. Hun stem laten verheffen tegen de menigte, de overheid en hopelijk de wereld. WIJ TELLEN MEE!!!
Straatkinderen, ik heb er vele gezien in Namibië, in Kenia en in Honduras aan de andere kant van de wereld. Ze hebben mijn hart gestolen, me betoverd met hun wijze slinkse ogen. Recht door hun smoezelige verschijning zie ik al hun pracht en schoonheid. Deze kinderen zijn bijzonder, ze houden stand in een situatie waarin de meesten van ons het nog geen dag uit zouden houden. Ik heb vele verschrikkingen de revue horen passeren, verschrikkingen die ervoor zorgen dat je op de elfde een grote sterke man moet zijn die niet huilt.
Deze bijzondere kinderen bezitten een gave tot overleven, een potentie die, daar ben ik heilig van overtuigd, ze heel ver kan brengen in het leven als iemand ze een hand toe reikt en ze kan laten zien dat er meer bestaat dan alleen vandaag. Er is een morgen en een overmorgen en jij krijgt de kans om daar naar te kijken.
Wat wil jij later worden. What do you want to be? Met die vraag begon het allemaal, de eerste voorstelling die ik met straatkinderen maakte in Gobabis, Namibie, 2007.
ONDERSTEUN MIJN WERK VOOR STRAATKINDEREN EN BRENG JE STEM UIT VOOR UBUNTU THEATRE Via onderstaande link:
http://www.hyves.nl/actie/worldofdifference/?tryvertisingvar_src=fae2d8af1e443e7e0dfcd2bec2d989e1
Deze kinderen, straatkinderen genaamd, hebben iets magisch over zich. Ze bezitten alle trucs om te overleven als je niks hebt, als niemand zich om je bekommert. De meesten van hen zijn maar kort naar school geweest maar ze bezitten een levenswijsheid waar velen in het Westen een puntje aan zouden kunnen zuigen. Ze zijn hard, geslepen en zitten boordevol trucs. Ze lachen naar en met je terwijl ze je portemonnee leeg halen en je er niks van in de gaten hebt.
Ze begrijpen niet veel van de liefde die je ze geeft maar voelen het wel. Die warmte in een bemoedigende blik, een klop op de schouder of een omhelzing als er onverhoopt toch tranen komen. Blijken van liefde kinderen normaal gesproken van hun ouders ontvangen om ze te laten voelen dat ze niet alleen zijn. Dit zijn onbekende tekens voor deze kinderen, een hand die in hun buurt komt wil ze meestal pijn doen, slaan, stompen of iets van ze afpakken. Zoveel kinderen in Afrika hebben geen tijd om kind te zijn. Jeugd en onbezorgdheid zijn daar twee dingen over het algemeen niet samen gaan. Je bent als kind medeverantwoordelijk voor het overleven van jezelf en je familie.
Ik heb veel in slums rondgelopen en op een rare manier voel ik me daar thuis. De levendigheid, de mensen die zich bezig houden met essentiële zaken direct gerelateerd aan overleven in een rauwe maar hartelijke directheid. Een leven waar ik me met de beste wil van de wereld weinig tot niks bij voor kan stellen ondanks mijn romantische ideeën van wel. Ik heb nog nooit echte honger gevoeld, hoe het voelt om zonder de hele dag een hap te hebben gegeten naar bed te gaan. De smaak van honger ken ik niet, het gevoel van totale uitzichtloosheid ken ik niet. Ik heb het van dicht bij gehoord en gezien en ben door velen aangeklampt als reddingsboei. “Help mij om mijn school te betalen” “Mijn grootmoeder is ziek” “Ik word mijn huis uitgezet”
Zoveel nood die op me af is gekomen. In eerste instantie wist ik me daar geen raad mee. En ik dacht aan de vele euro’s die mijn vliegticket had gekost en hoeveel mensen ik daar mee had kunnen helpen. Mijn aanwezigheid hier helpt die mensen niks, maar mijn geld wel. Een gedachte waar ik eerlijk gezegd niet heel vrolijk van werd.
Wat kon ik doen? Ik ben theatermaker, ik kan mensen een stem geven om gehoord te worden. Ik kan kinderen die door iedereen worden uitgekotst toch laten voelen dat ze de moeite waard zijn. Hun stem laten verheffen tegen de menigte, de overheid en hopelijk de wereld. WIJ TELLEN MEE!!!
Straatkinderen, ik heb er vele gezien in Namibië, in Kenia en in Honduras aan de andere kant van de wereld. Ze hebben mijn hart gestolen, me betoverd met hun wijze slinkse ogen. Recht door hun smoezelige verschijning zie ik al hun pracht en schoonheid. Deze kinderen zijn bijzonder, ze houden stand in een situatie waarin de meesten van ons het nog geen dag uit zouden houden. Ik heb vele verschrikkingen de revue horen passeren, verschrikkingen die ervoor zorgen dat je op de elfde een grote sterke man moet zijn die niet huilt.
Deze bijzondere kinderen bezitten een gave tot overleven, een potentie die, daar ben ik heilig van overtuigd, ze heel ver kan brengen in het leven als iemand ze een hand toe reikt en ze kan laten zien dat er meer bestaat dan alleen vandaag. Er is een morgen en een overmorgen en jij krijgt de kans om daar naar te kijken.
Wat wil jij later worden. What do you want to be? Met die vraag begon het allemaal, de eerste voorstelling die ik met straatkinderen maakte in Gobabis, Namibie, 2007.
ONDERSTEUN MIJN WERK VOOR STRAATKINDEREN EN BRENG JE STEM UIT VOOR UBUNTU THEATRE Via onderstaande link:
http://www.hyves.nl/actie/worldofdifference/?tryvertisingvar_src=fae2d8af1e443e7e0dfcd2bec2d989e1
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
